Ή γιατί το ανθρώπινο πέος διαφέρει από του χιμπαντζή
Το σεξ όπως το γνωρίζουμε θα ήταν πολύ διαφορετικό εάν οι σύγχρονοι άνδρες διέθεταν ακόμη μικρές, σκληρές ακίδες στο πέος τους, όπως συμβαίνει με τους αρσενικούς χιμπατζήδες, μακάκους αλλά και ποντικούς.
Σύμφωνα με την τελευταία μελέτη του Πανεπιστημίου Στάνφορντ, που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Nature, η απώλεια διαφορετικών γενετικών χαρακτηριστικών, όπως επί παραδείγματι οι ακίδες στο πέος, είναι εκείνη η διαφοροποίηση που εντέλει μας ξεχώρισε από τα υπόλοιπα είδη του ζωικού βασιλείου.
Οι αμερικανοί ερευνητές, αναζητώντας τις εξελικτικές αλλαγές στο ανθρώπινο DNA, συνέκριναν το ανθρώπινο γονιδίωμα με εκείνο ειδών όπως οι χιμπαντζήδες και οι μακάκοι πίθηκοι και εντόπισαν 510 περιοχές του DNA οι οποίες έχουν μεν διατηρηθεί στα υπόλοιπα πρωτεύοντα είδη, όχι όμως και στον άνθρωπο. Και είναι αυτές οι περιοχές, που σύμφωνα με τους επιστήμονες, κατέχουν τον πλέον αποφασιστικό ρόλο στην ενεργοποίηση και λειτουργία γειτονικών τους γονιδίων και τελικά, σε βάθος χρόνου, στη διαφοροποίηση των ειδών.
Ειδικότερα, οι ερευνητές επικεντρώθηκαν σε μια περιοχή του γονιδιώματος που ενώ απαλείφθηκε στον άνθρωπο, διατηρήθηκε στους άλλους «προγόνους» μας, αυτό που αφορά τις ακίδες του πέους.
Οι ακίδες του πέους τονίζουν οι επιστήμονες είναι δομές που εντοπίζονται σε πολλά θηλαστικά. Ο ρόλος τους αποτελεί ακόμη και σήμερα ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα για τους ειδικούς. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι περισσότεροι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι οι ακανθώδεις αυτές αποφύσεις ερίζουν για το διαφορετικό ρόλο που επιτελούν σε κάθε είδος.
Σε κάποια είδη φαίνεται να ενισχύουν τη σεξουαλική διέγερση για το αρσενικό, κατά τη διάρκεια της επαφής. Σε μικρό αριθμό ζώων ίσως προκαλούν ωορρηξία στο θηλυκό, αλλά υπάρχουν επίσης δεδομένα που συνηγορούν ότι μπορούν να αποτελέσουν ακόμη και βλάβες στο θηλυκό γεννητικό σύστημα.
Τέλος, υπάρχει ακόμη και η θεωρία που υποστηρίζει ότι οι ακίδες του πέους αναπτύχθηκαν, ώστε να απομακρύνουν από το γεννητικό σύστημα του θηλυκού υλικό που άλλα αρσενικά είχαν εναποθέσει προηγουμένως.
Σύμφωνα με την τελευταία μελέτη του Πανεπιστημίου Στάνφορντ, που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Nature, η απώλεια διαφορετικών γενετικών χαρακτηριστικών, όπως επί παραδείγματι οι ακίδες στο πέος, είναι εκείνη η διαφοροποίηση που εντέλει μας ξεχώρισε από τα υπόλοιπα είδη του ζωικού βασιλείου.
Οι αμερικανοί ερευνητές, αναζητώντας τις εξελικτικές αλλαγές στο ανθρώπινο DNA, συνέκριναν το ανθρώπινο γονιδίωμα με εκείνο ειδών όπως οι χιμπαντζήδες και οι μακάκοι πίθηκοι και εντόπισαν 510 περιοχές του DNA οι οποίες έχουν μεν διατηρηθεί στα υπόλοιπα πρωτεύοντα είδη, όχι όμως και στον άνθρωπο. Και είναι αυτές οι περιοχές, που σύμφωνα με τους επιστήμονες, κατέχουν τον πλέον αποφασιστικό ρόλο στην ενεργοποίηση και λειτουργία γειτονικών τους γονιδίων και τελικά, σε βάθος χρόνου, στη διαφοροποίηση των ειδών.
Ειδικότερα, οι ερευνητές επικεντρώθηκαν σε μια περιοχή του γονιδιώματος που ενώ απαλείφθηκε στον άνθρωπο, διατηρήθηκε στους άλλους «προγόνους» μας, αυτό που αφορά τις ακίδες του πέους.
Οι ακίδες του πέους τονίζουν οι επιστήμονες είναι δομές που εντοπίζονται σε πολλά θηλαστικά. Ο ρόλος τους αποτελεί ακόμη και σήμερα ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα για τους ειδικούς. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι περισσότεροι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι οι ακανθώδεις αυτές αποφύσεις ερίζουν για το διαφορετικό ρόλο που επιτελούν σε κάθε είδος.
Σε κάποια είδη φαίνεται να ενισχύουν τη σεξουαλική διέγερση για το αρσενικό, κατά τη διάρκεια της επαφής. Σε μικρό αριθμό ζώων ίσως προκαλούν ωορρηξία στο θηλυκό, αλλά υπάρχουν επίσης δεδομένα που συνηγορούν ότι μπορούν να αποτελέσουν ακόμη και βλάβες στο θηλυκό γεννητικό σύστημα.
Τέλος, υπάρχει ακόμη και η θεωρία που υποστηρίζει ότι οι ακίδες του πέους αναπτύχθηκαν, ώστε να απομακρύνουν από το γεννητικό σύστημα του θηλυκού υλικό που άλλα αρσενικά είχαν εναποθέσει προηγουμένως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου