reflection~ είπε...

Θέλω να σε δω την ώρα που γράφεις. Την ώρα που εσύ ο Ίδιος γίνεσαι κάποιος άλλος ή μάλλον πιο πολύ Εσύ. Την ώρα που η σκοτεινή Πλευρά μιας Σελήνης σ'αποτύπωμα Γραφής ερωτεύεται το Ενδεχόμενο Σύγκρουσης και Ενσωμάτωσης με τις Τροχές σου. Θέλω να σε Δω, καθώς ξεφεύγεις από τη Γήινη διάσπαση της Ύλης και πολεμάς το Φθαρτό μέσα από τις λέξεις σου. Όταν το Ατίθασο ΙδεοΓράφημα μιας Σκέψης παλεύεις να το Φυλακίσεις στο κλουβί της Ανθρώπινης Συλλαβής. Θέλω να σε Δω να αλιεύεις Ιδέες στον Ισθμό, που μόνο οι Τριήρεις των Καλλιτεχνών χωρούν.. Την στιγμή που σκιαγραφείς με τις ώρες, με τα χρόνια, Ναυμαχίες στο Κύμα των Ανέμων.. που χαρτογραφείς αποβάσεις σε Χερσαία Γη απόστρατων και εν ενεργεία Αγγέλων, που επιχειρείς επελάσεις σε παραγράφους αραιοκατοικημένες και χτίζεις Πολιτείες ρυμοτομίας Συναισθήματος, με κυκλικές Πλατείες που φιλοξενούν Αγαλμάτινες Σκέψεις Ποιημάτων.. Τότε που καλλιεργείς Μοναξιά και περιμένεις ως το Χάραμα με Ήλιο βραδινής Φωταψίας να καρποφορήσει η Σοδειά σου... καρποφορούν τα Ποιήματα.. Γίνονται Ζωές με κλαδιά γεμάτα Όνειρα, να κόψεις, να κοπείς, να μοιράσεις και να μοιραστείς.. Θέλω να σε Δω όταν η Νύχτα ουρλιάζει σαν αγρίμι πάνω στο Στίχο σου... γαντζωνεται από το σεντόνι μου...μία ατίθαση, μία εξημερωμένη... συγχρονισμένη πλήρως με τη Συναισθηματική Εντροπία του Ίχνους, που ο παλμός σου αφήνει στο χαρτί.... Την ξυπνάς... κι όταν Ξυπνά η Νύχτα και λύνεται απ' τα Δεσμά των Ονείρων, πού να κουρνιάσει ο Κίνδυνος και πώς να προστατεύσει η Ζωή τα Κεκτημένα της?... Θέλω να σε Δω την ώρα που Γράφεις.. που ξεκλειδώνεις τα κλουβιά με Ποιητική απαλότητα και χύνονται στους Δρόμους του Νου τ'αλυσοδεμένα Φεγγάρια.. οι κατάδικοι Υψηπετείς Αετοί, που με το ράμφος φυτεύουν Αποδράσεις στο Χώμα των Αναγνώσεων.. οι εγκλωβισμένοι επιζήσαντες στα Ερήπεια μιας Ζωής που κατέρρευσε... ΕΣΥ, πρώτος Λιποτάκτης και Φυγάς στο αυτοΔημιούργητο Νησί, από μάγμα Ηφαιστείου σ'Ανθρώπινη κοίτη... Στήνεις σημαδούρα Ύπαρξης στην Κορυφή του Όρους, που τόσα χρόνια βυθισμένο κρατούσες κάτω από το τρεμάμενο Βήμα των Καθημερινών Ανθρώπων. Εκείνων που σε λιμνοθάλασσες βαδίζουν, ανυποψίαστοι για του Στίχους, που Εσύ ελευθέρωνες στα Υπόγεια Ρεύματα μιας Φλέβας που τροφοδοτεί το Φεγγάρι με Πανσέληνο, απ' το σφαιρικό σου Κύτταρο που περιοδικά πολλαπλασιάζεται. Θέλω να σε Δω να μετράς Φεγγάρια, την ώρα που οι υπόλοιποι μετρούν εκλείψεις.. να μετράς Ζωές, όταν όλοι μετρούν θανάτους... να ανάβεις φωτιές, όταν οι Θεοί ζητούν ψιχάλες να ξεδιψάσουν τους Αγγέλους τους.... να καις, να καίγεσαι και να θεριεύεις μεσα από τις Φλόγες της Γραφής σου.... Θέλω να σε Δω....όταν με μία λέξη μαγεύεις τον Κόσμο.... http://pavlidoykakia.blogspot.com