Έχασε τη μάχη ο διάσημος σκηνοθέτης Θεόδωρος Αγγελόπουλος μετά από τροχαίο

Ένας από τους πιο βραβευμένους Έλληνες σκηνοθέτες. Με βραβεία από όλα τα μεγάλα Φεστιβάλ Ταινιών.

Τραγικό τέλος είχε ο μεγάλος έλληνας σκηνοθέτης, Θεόδωρος Αγγελόπουλος, ο οποίος το απόγευμα της Τρίτης είχε ένα τροχαίο ατύχημα σε περιφερειακό δρόμο της Δραπετσώνας, όπου βρισκόταν για τα γυρίσματα ταινίας του.

Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1935. Εγκατέλειψε στο πτυχίο σπουδές στη Νομική Σχολή Αθηνών για το ενδιαφέρον του για τον κινηματογράφο. Το 1961 ξεκινάει σπουδές στη Σορβόνη, το 1962 δίνει εξετάσεις και γίνεται δεκτός στην περίφημη γαλλική σχολή κινηματογράφου, IDHEC.

Στην Ελλάδα όπου επιστρέφει μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του το 1964 δουλεύει ως κριτικός κινηματογράφου στην "Δημοκρατική αλλαγή". Εκεί γνωρίζεται με το Βασίλη Ραφαηλίδη, με τον οποίο το 1969 θα εκδώσουν το περιοδικό "Σύγχρονος κινηματογράφος" μια έκδοση που την αγκαλιάζουν και τη βοηθούν πολλοί νέοι σκηνοθέτες. Ανάμεσα τους ο Παντελής Βούλγαρης και ο Λάκης Παπαστάθης.

 Η καριέρα του ως σκηνοθέτης, ξεκινάει με μια ταινία που γυρίζει στην Θεσσαλονίκη, για το νεανικό συγκρότημα Φόρμινξ του Βαγγέλη Παπαθανασίου, που όμως δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Ολοκληρώνει όμως την "Εκπομπή", την πρώτη του ταινία μικρού μήκους το 1968, που προκαλεί αίσθηση στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και παίρνει το βραβείο των κριτικών. Η "Αναπαράσταση", η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους το 1970, βραβεύεται στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και σε πολλά διεθνή φεστιβάλ.

Το 1972 γυρνάει τις "Μέρες του 36" Tο 1974-75 τον "Θίασο" την πιο πολυβραβευμένη του ταινία και αυτή που του χαρίζει διεθνή αναγνώριση. Δεν είναι λίγοι οι κριτικοί και οι ιστορικοί του κινηματογράφου, που την περιλαμβάνουν στις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Μετά από τον Θίασο ανοίγεται ο δρόμος για διεθνείς συμπαραγωγές και η πορεία των ταινιών του είναι λαμπρή και στα διεθνή φεστιβάλ άλλα και στις κινηματογραφικές αίθουσες, αφού αγαπιούνται από κοινό και κριτικούς.




Ο Αγγελόπουλος είναι ο πιο βραβευμένος Έλληνας σκηνοθέτης. Οι ταινίες του έχουν τιμηθεί ανάμεσα στα άλλα με τα περισσότερα από τα βραβεία του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το Χρυσό φοίνικα του φεστιβάλ των Καννών, το Χρυσό και τον αργυρό λέοντα του φεστιβάλ της Βενετίας, το βραβείο Φέλιξ καλύτερης ευρωπαικής ταινίας, το βραβείο fipresci, και πολυάριθμα βραβεία κριτικών και ενώσεων κριτικών σε όλο το κόσμο.



Βραβεία:

- Η Εκπομπή, βραβείο κριτικών στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1968
- Αναπαράσταση, Α' βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1970, βραβείο Ζωρζ Σαντούλ (Γαλλία, 1971), καλύτερης ξένης ταινίας στο Φεστιβάλ Hyères (1971), ειδική μνεία της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI) στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βερολίνου (1971)
- Μέρες του `36, Βραβείο σκηνοθεσίας και φωτογραφίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1972, βραβείο της FIPRESCI στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βερολίνου (1972)
- Ο Θίασος, Καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου, Α' αντρικού και Α' γυναικείου ρόλου, Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1975, καλύτερη ταινία της δεκαετίας 1970-1980 από την Ένωση Κριτικών της Ιταλίας
- Οι Κυνηγοί, Βραβείο καλύτερης ταινίας στο Φεστιβάλ του Σικάγο (1977), βραβείο της Ένωσης Τούρκων κριτικών (1977), επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ των Καννών
- Ο Μεγαλέξανδρος έλαβε το Χρυσό Λιοντάρι το 1980 στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βενετίας.
- Ταξίδι στα Κύθηρα, βραβείο σεναρίου στο Φεστιβάλ των Καννών (1984), κρατικά βραβεία καλύτερης ταινίας, σεναρίου, α΄ ανδρικού ρόλου, α' γυναικείου ρόλου,σκηνογραφίας, βραβείο κριτικών στο Φεστιβάλ Ρίο ντε Τζανέϊρο (1984),
- Τοπίο στην Ομίχλη έλαβε (μοιράστηκε) το Αργυρό Λιοντάρι Καλύτερης Σκηνοθεσίας στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βενετίας, βραβείο Φελίξ καλύτερης Ευρωπαϊκής ταινίας (1988).
- Το Βλέμμα του Οδυσσέα έλαβε το Μεγάλο Βραβείο Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών, βραβείο της FIPRESCI (1995). Επίσης, οι κριτικοί του περιοδικού Time το ψήφισαν στις 100 καλύτερες ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου.
- Μια Αιωνιότητα και μια Μέρα κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών (1998).
- Τριλογία - Το Λιβάδι που Δακρύζει κέρδισε βραβείο της FIPRESCI (2004).
- Xρυσό μετάλλιο του ιδρύματος Circulo de Bellas Artes (Mαδρίτη, 2008) για το σύνολο του έργου του.

 http://www.newsit.gr

Ζαν Ζακ Ρουσσώ

Ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ υπήρξε μια μεγάλη προσωπικότητα στο κίνημα του διαφωτισμού, επειδή έθεσε τα ζητήματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ατομικότητας με τέτοιο τρόπο ξεκάθαρο που ίσως απο τρείς μεγάλους διαφωτιστές προσωπικά τον ξεχωρίζω.

Ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ (Jean Jacques Rousseau) ήταν Ελβετός φιλόσοφος, συγγραφέας, πολιτικός θεωρητικός, και αυτοδίδακτος συνθέτης στην περίοδο του Διαφωτισμού. Οι πολιτικές ιδέες του Ρουσσώ επηρέασαν τη γαλλική επανάσταση, την ανάπτυξη της κομμουνιστικής και σοσιαλιστικής θεωρίας, και την ιδεολογία του εθνικισμού.

Ο Ρουσσώ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην θρησκευτικά καλβινιστική Γενεύη. Ο πατέρας του, Ισαάκ Ρουσσώ, ήταν ωρολογοποιός. Οι πρόγονοι του ήταν Ουγενότοι πρόσφυγες από την Γαλλία, οι οποίοι βρήκαν καταφύγιο στην Γενεύη. Η μητέρα του Ζαν Ζακ Ρουσσώ, η οποία ήταν κόρη ενός προτεστάντη ιερέα,πέθανε εννιά μέρες μετά την γέννηση του Ρουσσώ, και έτσι ο ίδιος του έμεινε ορφανός.

Σε ηλικία 10 ετών εγκαταλείφθηκε από τον πατέρα του, και έτσι ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ γνώρισε δύσκολα παιδικά χρόνια. Στη συνέχεια της ζωής του πέρασε δύο χρόνια με έναν πάστορα, ως το 1724. Μετά ο θείος του τον τοποθέτησε ως μαθητευόμενο γραφέα, σε ένα δικαστηριακό γρφαείο, και το 1725 έγινε μαθητευομενος ενός χαράκτη.

Ζαν Ζακ Ρουσσώ εγκαταλείπει την γενέτειρα του Γενεύη σε ηλικία 16 ετών, το 1728. Είναι ο εφημέριος του Κονφινιόν, που τον στέλνει σε μια βαρόνη, πρόσφατα προσυλητισμένη στον καθολικισμό. Αυτή με την σειρά της τον στέλνει στο Τορίνο της Ιταλίας όπου ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ ασπάζεται τον καθολικισμό. Τον επόμενο χρόνο ο Ρουσσώ επιστρέφει στο σπίτι αυτής της βαρόνης, την οποία πλέον θεωρεί μητέρα του. Το 1730 ταξιδεύει με τα πόδια ως το Νεσατέλ, όπου διδάσκει μουσική. Μέχρι το 1739 περιπλανιέται σε διάφορα μέρη στην Ελβετία, ενώ μάλιστα η βαρόνη γίνεται και ερωμένη του.

Το ίδιο έτος συγγράφει και το πρώτο του βιβλίο, Le verger de Madame la baronne de Warens.

• Το 1742 βρίσκεται στο Παρίσι όπου γράφει ως το 1743 δύο δοκίμια σχετικά με την μουσική, και αναπτύσσει σχέσεις με τον Διαφωτιστή Ντενί Ντιντερό.

• Το 1745 γνωρίζει μία υπηρέτρια πανδοχείου, με την οποία θα αποκτήσει πέντε παιδιά.

• Το 1749 γράφει για την Εγκυκλοπαίδεια όλα τα άρθρα που αφορούσαν την μουσική.

• Το 1750 συμετάσχει σε έναν διαγωνισμό της Ακαδημίας του Ντιζόν (Académie de Dijon), και η διατριβή του Διατριβή σχετικά με τις τέχνες και τις επιστήμες, στην οποία υποστηρίζει ότι η πρόοδος συνεπάγεται διαφθορά και εκφυλισμό, κερδίζει το πρώτο βραβείο.

Το 1755, σε έναν άλλον διαγωνσιμό της ίδιας όμως Ακαδημίας, απαντάει με το πρώτο μεγάλο έργο του Διατριβή για την προέλευση και τις βάσεις της ανισότητας μεταξύ των ανθρώπων. Το έργο αυτό όμως προκάλεσε έντονες αντιδράσεις κατά τον Ρουσσώ.
Το 1762
Δημοσιεύονται ο Αιμίλιος ή περί αγωγής και το Κοινωνικό συμβόλαιο.
Στις 9 Ιουνίου το Κοινοβούλιο του Παρισιού καταδικάζει τον Αιμίλιο και εκδίδει διάταγμα φυλάκισης του συγγραφέα του.
Ο Ρουσσώ σκέφτεται να καταφύγει στην Ελβετία, αλλά οι αρχές της Γενεύης αποφασίζουν να καούν στην πυρά το Κοινωνικό συμβόλαιο και ο Αιμίλιος, και εκδίδεται ένταλμα σύλληψης του ίδιου.
Δοκιμάζει να εγκατασταθεί στη Βέρνη, αλλά εκδιώκεται από τις τοπικές αρχές. Βρίσκει καταφύγιο στο Μοτιέ. που υπαγόταν στην επικράτεια της Πρωσίας, και γράφει ένα πολεμικό κείμενο, την Επιστολή προς τον Κριστόφ Μπομόν, Αρχιεπίσκοπο Παρισίων (1763). Οι αρχές της Γενεύης, υπό την πίεση των παρισινών αρχών, απαγορεύουν την κυκλοφορία της Επιστολής, και ο Ρουσσώ παραιτείται από την ιδιότητα του πολίτη της Γενεύης.

Θα παραθέσω ορισμένα αποσπάσματα απο το βιβλίο του Ρουσσώ Κοινωνικό συμβόλαιο

Ό άνθρωπος γεννήθηκε ελεύθερος άλλά παντού είναι σκλαβωμένος και αν κάποιος θεωρεί τον εαυτό του κύριο των άλλων δεν παύει νά είναι πιο σκλάβος απ’ αυτούς. Πώς έγινε αύτή ή αλλαγή; Δεν ξέρω. Τι μπορεί νά την κάνει νόμιμη; Πιστεύω ότι μπορώ νά δώσω κάποια απάντηση σ' αυτό το πρόβλημα.
Αν δεν λογάριαζα, παρά τη δύναμη και το αποτέλεσμα που προκύπτει άπ' αύτή, θα έλεγα: Όσο ένας λαός αναγκάζεται νά σκύβει το κεφάλι και το κάνει, ενεργεί σωστά.
Από τη στιγμή όμως πού θα καταλάβει ότι έχει δύναμη νά αποτινάξει το ζυγό του και το κάνει, ενεργεί ακόμα πιο σωστά, γιατί ξαναβρίσκοντας την ελευθερία του με το ίδιο δικαίωμα πού του τη στέρησαν ή έχει δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για νά την ξανακερδίσει ή ήταν άδικο νά του την αφαιρέσουν.
Η κοινωνική όμως ευταξία είναι ένα προνόμιο ιερό πού πάνω του στηρίζονται όλα τ' άλλα. Παρ' όλα αυτά όμως,. αυτό το προνόμιο δεν δόθηκε στον άνθρωπο εκ φύσεως.
Στηρίζεται λοιπόν σε ορισμένους κανόνες. Ή δυσκολία είναι νά γνωρίσει ο άνθρωπος ποιοι είναι αυτοί οι κανόνες.
Πριν φτάσω όμως σ' αυτό το σημείο, πρέπει νά εδραιώσω αυτά πού πρόκειται ν' ακολουθήσουν. ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ

Υποθέτω πώς οι άνθρωποι έφτασαν στο σημείο πού οι δυσκολίες πού εμπόδιζαν την διατήρησή τους στη φυσική κατάσταση, υπερνικούν με την αντίστασή τους τις δυνάμεις πού το κάθε άτομο μπορεί νά χρησιμοποιήσει, για νά παραμείνει σ' αύτή την κατάσταση.

Αυτή όμως ή πρωτόγονη κατάσταση δεν μπορούσε να επιβιώσει και το ανθρώπινο γένος κινδύνευε νά χαθεί, αν δεν άλλαζε τρόπο ζωής.

Έτσι ο άνθρωπος, μη μπορώντας ν' αποκτήσει καινούργιες δυνάμεις, περιορίζεται στο νά ενώνει και νά κατευθύνει αυτές πού υπάρχουν και μη έχοντας άλλο μέσο για να αυτοδιατηρηθεί, καταφεύγει στο σχηματισμό ενός συνόλου δυνάμεων, πού νά μπορεί νά τις χρησιμοποιεί μονάχα μ' ένα κίνητρο, νά τις κάνει νά λειτουργούν από κοινού και πού θα μπορούν ν' υπερνικούν τα εμπόδια.

Αυτό το σύνολο δυνάμεων όμως μπορεί νά δημιουργηθεί μονάχα με τη συμβολή πολλών ανθρώπων. Η δύναμη όμως και ή ελευθερία τού καθενός άνθρώπου είναι τα πρώτα μέσα για τη συντήρησή του. Πώς λοιπόν θα παραχωρήσει τα ίδια του τα μισά χωρίς νά βλάψει τον εαυτό του.

«Βρείτε μία μορφή κοινότητας, πού νά υπερασπίζει και νά προστατεύει μ' όλες τους τις δυνάμεις, το πρόσωπο και την περιουσία τού καθενός μέλους της και στην όποία ο καθένας, παρά το γεγονός ότι θα είναι ενωμένος με τούς υπόλοιπους, θα μπορεί νά υπακούει μονάχα στον εαυτό του και νά μείνει έτσι ελεύθερος, όπως ήταν πριν».

Αυτό είναι το ζωτικό πρόβλημα στο όποίο το κοινωνικό συμβόλαιο δίνει τη λύση.

Οι όροι του συμβολαίου είναι έτσι καθορισμένοι από τη φύση της πράξεως, ώστε και ή παραμικρή τροποποίηση νά τούς κάνει μάταιους και άσκοπους.

Και ναι μεν μπορεί νά μην διακηρύχτηκαν ποτέ κατηγορηματικά, είναι όμως παντού οι ίδιοι, παντού αναγνωρίζονται και γίνονται σιωπηλά δεκτοί. Κι έτσι, όταν το κοινωνικό συμβόλαιο θα έχει παραβιαστεί, ο καθένας θα επέστρεφε. στα πρώτα του δικαιώματα και θα ξαναβρεί τη φυσική του ελευθερία χάνοντας τη συμβατική, πού για χάρη της αρνήθηκε την πρώτη.

Αν εξετάσουμε καλά τούς όρους αυτού τού συμβολαίου, θα δούμε ότι όλοι συγκλίνουν σ' έναν: την ολοκληρωτική προσχώρηση τού πολίτη, μ' όλα του τα δικαιώματα, στην κοινότητα. Γιατί, από τη στιγμή πού ο καθένας παραχωρεί εξ ολοκλήρου τον εαυτό του στην κοινότητα, όλοι γίνονται ίσοι απέναντι στη συμφωνία κι' έτσι κανένας δε θα έχει συμφέρον νά την κάνει πιο δύσκολη για τούς άλλους.

Επί πλέον, όταν ή παραχώρηση γίνεται χωρίς δισταγμούς, ή ένωση είναι τόσο τέλεια, ώστε κανένα από τα μέλη δεν θα έχει ν' αποκτήσει τίποτε περισσότερο. Γιατί αν έμεναν στα μέλη κάποια δικαιώματα, κι' όπως δε θα υπήρχε κάποιος ανώτερος πού νά είναι σε θέση νά κρίνει ανάμεσα σ' αυτούς και το δημόσιο τότε ο καθένας, όντας κατά κάποιο τρόπο κριτής του εαυτού του, σιγά - σιγά θα προσπαθούσε νά γίνει κριτής όλων. Κι έτσι θα εξακολουθούσε νά υπάρχει ή φυσική κατάσταση, ενώ ή κοινότητα θα γινόταν αναγκαστικά τυραννική και μάταιη.

Τέλος, όταν ο καθένας προσφέρει τον εαυτό του σ' όλους, δεν τον προσφέρει σε κανένα και όπως δεν υπάρχει ένα μέλος πού νά μην έχουν όλοι, πάνω του, το δικαίωμα πού παραχωρεί ο καθένας για τον εαυτό του, όλοι κερδίζουν ακριβώς αυτό πού χάνουν και επιπλέον περισσότερη δύναμη, για νά διατηρήσουν αυτά πού έχουν.

Αν παραμερίσουμε από το κοινωνικό συμβόλαιο το κάθε τι μη ουσιαστικό θα δούμε ότι φτάνουμε στα λόγια «Καθένας μας βάζει από κοινού τον εαυτό του κι όλη του τη δύναμη κάτω από την υπέρτατη διεύθυνση της γενικής θέλησης και δεχόμαστε κάθε μέλος σαν αναπόσπαστο τμήμα του συνόλου» .

Την ίδια στιγμή, στη θέση του ατομικού προσώπου του κάθε συμβαλλομένου, ή κοινωνική ένωση δημιουργεί ένα ηθικό και συλλογικό σώμα πού αποτελείται από τόσα μέλη όσες είναι και οι ψήφοι στη συνέλευση.

Από την πράξη αυτή τής ένωσης, το σώμα αυτό παίρνει την ενότητά του, το κοινό εγώ του, τη ζωή και τη θέλησή του. Αυτό το δημόσιο πρόσωπο πού δημιουργείται μ' αυτόν τον τρόπο, με τη συγχώνευση όλων των άλλων προσώπων, άλλοτε ονομαζόταν Πολιτεία, ενώ τώρα ονομάζεται Δημοκρατία η πολιτικό σώμα.

Το ίδιο σώμα αποκαλείται από τα μέλη του Κράτος όταν είναι παθητικό, Εξουσία όταν είναι ενεργητικό, Δύναμη όταν το συγκρίνουν μ' άλλα παρόμοια πρόσωπα.

'Όσο για τα μέλη παίρνουν συλλογικά τ' όνομα Λαός, ενώ χωριστά ονομάζονται Πολίτες, γιατί συμμετέχουν στη κυρίαρχη εξουσία και Υπήκοοι , επειδή υποτάσσονται στους νόμους τού κράτους.

Αυτοί οι όροι όμως συχνά συγχέονται και χρησιμοποιείται ο ένας στη θέση τού αλλού. Το σωστό όμως είναι νά ξέρει κανείς νά τούς ξεχωρίζει, όταν χρησιμοποιούνται κυριολεκτικά.

ΤΑ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ ΕΝΟΣ ΚΑΛΟΥ ΠΟΛlΤΕΥΜΑΤΟΣ

Όταν κάποιος ρωτά αφηρημένα ποίο είναι το καλύτερο πολίτευμα, κάνει μία ερώτηση άλυτη και απροσδιόριστη. Ή, αν θέλετε, οι απαντήσεις πού μπορεί νά δεχτεί είναι τόσες, όσοι και οι συνδυασμοί των απόλυτων και σχετικών καταστάσεων ένας λαού.

Θα ήταν διαφορετικά όμως, αν ρωτούσε από πού μπορούμε νά καταλάβουμε αν ένας συγκεκριμένος λαός έχει σωστό ή λανθασμένο πολίτευμα τότε μία απάντηση θα ήταν δυνατή.

Παρ' όλα αυτά όμως δεν μπορεί νά δοθεί μία ξεκαθαρισμένη απάντηση, γιατί ο καθένας θέλει ν' απαντήσει με το δικό του τρόπο. Άλλοι πολίτες αναφέρονται στη δημόσια τάξη κι' άλλοι στην ατομική ελευθερία. Ό ένας προτιμά την ασφάλεια τής περιουσίας κι' ο άλλος την προσωπική του. Ό ένας πιστεύει ότι το καλύτερο πολίτευμα είναι και το πιο αυστηρό, ο άλλος υποστηρίζει ότι είναι το πιο επιεικές. Ο ένας θέλει νά τιμωρούνται τα εγκλήματα κι' ο άλλος καλύτερα νά προλαμβάνονται. Ό ένας βρίσκει σωστό νά φοβόμαστε τούς γείτονές μας κι ο άλλος καλύτερα νά τούς αγνοούμε

Ό ένας είναι ευτυχισμένος, όταν το χρήμα κυκλοφορεί, κι ο άλλος φωνάζει νά δώσουν ψωμί στο λαό.

Έστω όμως ότι όλοι συμφωνούν και στα παραπάνω και σ' άλλα παρόμοια. Τι βγαίνει; Κι αφού οι ηθικές άξίες δεν έχουν ακριβή μονάδα μετρήσεως πώς θα συμφωνήσουμε στην εκτίμηση τους, έστω κι' αν συμφωνήσει σ' ένα σημείο;

Ξαφνιάζομαι πάντα όταν παραγνωρίζουν ένα σημάδι τόσο απλό κι' από κακή πίστη δε συμφωνούν. Ποίος είναι ο σκοπός τής πολιτικής κοινότητας;

Είναι ή διατήρηση κι' ή ευημερία των μελών της.

Και ποίο είναι το σίγουρο σημάδι της διατήρησης και της ευημερίας του; Ή αύξησή του. Μην ψάχνετε μακριά νά βρείτε αυτό το πολυσυζητημένο σημάδι.

'Όπως και νάχει το ζήτημα, το πολίτευμα μίας χώρας στην όποία χωρίς ξένες επεμβάσεις, χωρίς νέες πολιτογραφήσεις, χωρίς αποικίες οι πολίτες αυξάνονται είναι αναμφισβήτητα το καλύτερο.

Ενώ το πολίτευμα μίας άλλης, όπου ο λαός ελαττώνεται είναι το χειρότερο.

Τώρα ήρθε ή σειρά αυτών πού βάζουν κάτω τούς αριθμούς. Υπολογίστε, λοιπόν, μετρήστε, και συγκρίνετε.

Για μένα προσωπικά ο Ρουσσώ και οι θέσεις του είναι αυτές που μπορούν να δώσουν την απαραίτητη αλλάγή για να αλλαξεί αυτή η βάρβαρη πολιτική κατάσταση.

Μια ακράια ανισότητα που ισοπεδώνει αντοχές, σε μια εποχή που ο Καπιταλισμός ξαναορθώνει το ανάστημα του(η οικονομική κρίση απλά ήταν ένα τέχνασμα ανακατανομής πλούτου), πολιτικές προτάσεις του Ρουσσώ δεν πρέπει να μας αφήνουν ασυγκίνητους.

Ξέρω θα μου πείτε ποιο πολιτικό κόμμα έχει τέτοιες προχωρημένες διαφωτιστικές θέσεις;

Κανένα δεν έχει γιατί στην ουσία τα περισσότερα κόμματα δεν έχουν ιδεολογία, σχεδόν όλα λόγια του αέρα λένε.

πόσο επίκαιρος όσο ποτέ.

Ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ υπήρξε μια μεγάλη προσωπικότητα στο κίνημα του διαφωτισμού, επειδή έθεσε τα ζητήματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ατομικότητας με τέτοιο τρόπο ξεκάθαρο που ίσως απο τρείς μεγάλους διαφωτιστές προσωπικά τον ξεχωρίζω.

Ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ (Jean Jacques Rousseau) ήταν Ελβετός φιλόσοφος, συγγραφέας, πολιτικός θεωρητικός, και αυτοδίδακτος συνθέτης στην περίοδο του Διαφωτισμού. Οι πολιτικές ιδέες του Ρουσσώ επηρέασαν τη γαλλική επανάσταση, την ανάπτυξη της κομμουνιστικής και σοσιαλιστικής θεωρίας, και την ιδεολογία του εθνικισμού.

Ο Ρουσσώ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην θρησκευτικά καλβινιστική Γενεύη. Ο πατέρας του, Ισαάκ Ρουσσώ, ήταν ωρολογοποιός. Οι πρόγονοι του ήταν Ουγενότοι πρόσφυγες από την Γαλλία, οι οποίοι βρήκαν καταφύγιο στην Γενεύη. Η μητέρα του Ζαν Ζακ Ρουσσώ, η οποία ήταν κόρη ενός προτεστάντη ιερέα,πέθανε εννιά μέρες μετά την γέννηση του Ρουσσώ, και έτσι ο ίδιος του έμεινε ορφανός.

Σε ηλικία 10 ετών εγκαταλείφθηκε από τον πατέρα του, και έτσι ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ γνώρισε δύσκολα παιδικά χρόνια. Στη συνέχεια της ζωής του πέρασε δύο χρόνια με έναν πάστορα, ως το 1724. Μετά ο θείος του τον τοποθέτησε ως μαθητευόμενο γραφέα, σε ένα δικαστηριακό γρφαείο, και το 1725 έγινε μαθητευομενος ενός χαράκτη.

Ζαν Ζακ Ρουσσώ εγκαταλείπει την γενέτειρα του Γενεύη σε ηλικία 16 ετών, το 1728. Είναι ο εφημέριος του Κονφινιόν, που τον στέλνει σε μια βαρόνη, πρόσφατα προσυλητισμένη στον καθολικισμό. Αυτή με την σειρά της τον στέλνει στο Τορίνο της Ιταλίας όπου ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ ασπάζεται τον καθολικισμό. Τον επόμενο χρόνο ο Ρουσσώ επιστρέφει στο σπίτι αυτής της βαρόνης, την οποία πλέον θεωρεί μητέρα του. Το 1730 ταξιδεύει με τα πόδια ως το Νεσατέλ, όπου διδάσκει μουσική. Μέχρι το 1739 περιπλανιέται σε διάφορα μέρη στην Ελβετία, ενώ μάλιστα η βαρόνη γίνεται και ερωμένη του.

Το ίδιο έτος συγγράφει και το πρώτο του βιβλίο, Le verger de Madame la baronne de Warens.

• Το 1742 βρίσκεται στο Παρίσι όπου γράφει ως το 1743 δύο δοκίμια σχετικά με την μουσική, και αναπτύσσει σχέσεις με τον Διαφωτιστή Ντενί Ντιντερό.

• Το 1745 γνωρίζει μία υπηρέτρια πανδοχείου, με την οποία θα αποκτήσει πέντε παιδιά.

• Το 1749 γράφει για την Εγκυκλοπαίδεια όλα τα άρθρα που αφορούσαν την μουσική.

• Το 1750 συμετάσχει σε έναν διαγωνισμό της Ακαδημίας του Ντιζόν (Académie de Dijon), και η διατριβή του Διατριβή σχετικά με τις τέχνες και τις επιστήμες, στην οποία υποστηρίζει ότι η πρόοδος συνεπάγεται διαφθορά και εκφυλισμό, κερδίζει το πρώτο βραβείο.

Το 1755, σε έναν άλλον διαγωνσιμό της ίδιας όμως Ακαδημίας, απαντάει με το πρώτο μεγάλο έργο του Διατριβή για την προέλευση και τις βάσεις της ανισότητας μεταξύ των ανθρώπων. Το έργο αυτό όμως προκάλεσε έντονες αντιδράσεις κατά τον Ρουσσώ.
Το 1762
Δημοσιεύονται ο Αιμίλιος ή περί αγωγής και το Κοινωνικό συμβόλαιο.
Στις 9 Ιουνίου το Κοινοβούλιο του Παρισιού καταδικάζει τον Αιμίλιο και εκδίδει διάταγμα φυλάκισης του συγγραφέα του.
Ο Ρουσσώ σκέφτεται να καταφύγει στην Ελβετία, αλλά οι αρχές της Γενεύης αποφασίζουν να καούν στην πυρά το Κοινωνικό συμβόλαιο και ο Αιμίλιος, και εκδίδεται ένταλμα σύλληψης του ίδιου.
Δοκιμάζει να εγκατασταθεί στη Βέρνη, αλλά εκδιώκεται από τις τοπικές αρχές. Βρίσκει καταφύγιο στο Μοτιέ. που υπαγόταν στην επικράτεια της Πρωσίας, και γράφει ένα πολεμικό κείμενο, την Επιστολή προς τον Κριστόφ Μπομόν, Αρχιεπίσκοπο Παρισίων (1763). Οι αρχές της Γενεύης, υπό την πίεση των παρισινών αρχών, απαγορεύουν την κυκλοφορία της Επιστολής, και ο Ρουσσώ παραιτείται από την ιδιότητα του πολίτη της Γενεύης.

Θα παραθέσω ορισμένα αποσπάσματα απο το βιβλίο του Ρουσσώ Κοινωνικό συμβόλαιο

 

Ό άνθρωπος γεννήθηκε ελεύθερος άλλά παντού είναι σκλαβωμένος και αν κάποιος θεωρεί τον εαυτό του κύριο των άλλων δεν παύει νά είναι πιο σκλάβος απ’ αυτούς. Πώς έγινε αύτή ή αλλαγή; Δεν ξέρω. Τι μπορεί νά την κάνει νόμιμη; Πιστεύω ότι μπορώ νά δώσω κάποια απάντηση σ' αυτό το πρόβλημα.
Αν δεν λογάριαζα, παρά τη δύναμη και το αποτέλεσμα που προκύπτει άπ' αύτή, θα έλεγα: Όσο ένας λαός αναγκάζεται νά σκύβει το κεφάλι και το κάνει, ενεργεί σωστά.
Από τη στιγμή όμως πού θα καταλάβει ότι έχει δύναμη νά αποτινάξει το ζυγό του και το κάνει, ενεργεί ακόμα πιο σωστά, γιατί ξαναβρίσκοντας την ελευθερία του με το ίδιο δικαίωμα πού του τη στέρησαν ή έχει δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για νά την ξανακερδίσει ή ήταν άδικο νά του την αφαιρέσουν.
Η κοινωνική όμως ευταξία είναι ένα προνόμιο ιερό πού πάνω του στηρίζονται όλα τ' άλλα. Παρ' όλα αυτά όμως,. αυτό το προνόμιο δεν δόθηκε στον άνθρωπο εκ φύσεως.
Στηρίζεται λοιπόν σε ορισμένους κανόνες. Ή δυσκολία είναι νά γνωρίσει ο άνθρωπος ποιοι είναι αυτοί οι κανόνες.
Πριν φτάσω όμως σ' αυτό το σημείο, πρέπει νά εδραιώσω αυτά πού πρόκειται ν' ακολουθήσουν.
ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ

Υποθέτω πώς οι άνθρωποι έφτασαν στο σημείο πού οι δυσκολίες πού εμπόδιζαν την διατήρησή τους στη φυσική κατάσταση, υπερνικούν με την αντίστασή τους τις δυνάμεις πού το κάθε άτομο μπορεί νά χρησιμοποιήσει, για νά παραμείνει σ' αύτή την κατάσταση.

Αυτή όμως ή πρωτόγονη κατάσταση δεν μπορούσε να επιβιώσει και το ανθρώπινο γένος κινδύνευε νά χαθεί, αν δεν άλλαζε τρόπο ζωής.

Έτσι ο άνθρωπος, μη μπορώντας ν' αποκτήσει καινούργιες δυνάμεις, περιορίζεται στο νά ενώνει και νά κατευθύνει αυτές πού υπάρχουν και μη έχοντας άλλο μέσο για να αυτοδιατηρηθεί, καταφεύγει στο σχηματισμό ενός συνόλου δυνάμεων, πού νά μπορεί νά τις χρησιμοποιεί μονάχα μ' ένα κίνητρο, νά τις κάνει νά λειτουργούν από κοινού και πού θα μπορούν ν' υπερνικούν τα εμπόδια.

Αυτό το σύνολο δυνάμεων όμως μπορεί νά δημιουργηθεί μονάχα με τη συμβολή πολλών ανθρώπων. Η δύναμη όμως και ή ελευθερία τού καθενός άνθρώπου είναι τα πρώτα μέσα για τη συντήρησή του. Πώς λοιπόν θα παραχωρήσει τα ίδια του τα μισά χωρίς νά βλάψει τον εαυτό του.

«Βρείτε μία μορφή κοινότητας, πού νά υπερασπίζει και νά προστατεύει μ' όλες τους τις δυνάμεις, το πρόσωπο και την περιουσία τού καθενός μέλους της και στην όποία ο καθένας, παρά το γεγονός ότι θα είναι ενωμένος με τούς υπόλοιπους, θα μπορεί νά υπακούει μονάχα στον εαυτό του και νά μείνει έτσι ελεύθερος, όπως ήταν πριν».

Αυτό είναι το ζωτικό πρόβλημα στο όποίο το κοινωνικό συμβόλαιο δίνει τη λύση.

Οι όροι του συμβολαίου είναι έτσι καθορισμένοι από τη φύση της πράξεως, ώστε και ή παραμικρή τροποποίηση νά τούς κάνει μάταιους και άσκοπους.

Και ναι μεν μπορεί νά μην διακηρύχτηκαν ποτέ κατηγορηματικά, είναι όμως παντού οι ίδιοι, παντού αναγνωρίζονται και γίνονται σιωπηλά δεκτοί. Κι έτσι, όταν το κοινωνικό συμβόλαιο θα έχει παραβιαστεί, ο καθένας θα επέστρεφε. στα πρώτα του δικαιώματα και θα ξαναβρεί τη φυσική του ελευθερία χάνοντας τη συμβατική, πού για χάρη της αρνήθηκε την πρώτη.

Αν εξετάσουμε καλά τούς όρους αυτού τού συμβολαίου, θα δούμε ότι όλοι συγκλίνουν σ' έναν: την ολοκληρωτική προσχώρηση τού πολίτη, μ' όλα του τα δικαιώματα, στην κοινότητα. Γιατί, από τη στιγμή πού ο καθένας παραχωρεί εξ ολοκλήρου τον εαυτό του στην κοινότητα, όλοι γίνονται ίσοι απέναντι στη συμφωνία κι' έτσι κανένας δε θα έχει συμφέρον νά την κάνει πιο δύσκολη για τούς άλλους.

Επί πλέον, όταν ή παραχώρηση γίνεται χωρίς δισταγμούς, ή ένωση είναι τόσο τέλεια, ώστε κανένα από τα μέλη δεν θα έχει ν' αποκτήσει τίποτε περισσότερο. Γιατί αν έμεναν στα μέλη κάποια δικαιώματα, κι' όπως δε θα υπήρχε κάποιος ανώτερος πού νά είναι σε θέση νά κρίνει ανάμεσα σ' αυτούς και το δημόσιο τότε ο καθένας, όντας κατά κάποιο τρόπο κριτής του εαυτού του, σιγά - σιγά θα προσπαθούσε νά γίνει κριτής όλων. Κι έτσι θα εξακολουθούσε νά υπάρχει ή φυσική κατάσταση, ενώ ή κοινότητα θα γινόταν αναγκαστικά τυραννική και μάταιη.

Τέλος, όταν ο καθένας προσφέρει τον εαυτό του σ' όλους, δεν τον προσφέρει σε κανένα και όπως δεν υπάρχει ένα μέλος πού νά μην έχουν όλοι, πάνω του, το δικαίωμα πού παραχωρεί ο καθένας για τον εαυτό του, όλοι κερδίζουν ακριβώς αυτό πού χάνουν και επιπλέον περισσότερη δύναμη, για νά διατηρήσουν αυτά πού έχουν.

Αν παραμερίσουμε από το κοινωνικό συμβόλαιο το κάθε τι μη ουσιαστικό θα δούμε ότι φτάνουμε στα λόγια «Καθένας μας βάζει από κοινού τον εαυτό του κι όλη του τη δύναμη κάτω από την υπέρτατη διεύθυνση της γενικής θέλησης και δεχόμαστε κάθε μέλος σαν αναπόσπαστο τμήμα του συνόλου» .

Την ίδια στιγμή, στη θέση του ατομικού προσώπου του κάθε συμβαλλομένου, ή κοινωνική ένωση δημιουργεί ένα ηθικό και συλλογικό σώμα πού αποτελείται από τόσα μέλη όσες είναι και οι ψήφοι στη συνέλευση.

Από την πράξη αυτή τής ένωσης, το σώμα αυτό παίρνει την ενότητά του, το κοινό εγώ του, τη ζωή και τη θέλησή του. Αυτό το δημόσιο πρόσωπο πού δημιουργείται μ' αυτόν τον τρόπο, με τη συγχώνευση όλων των άλλων προσώπων, άλλοτε ονομαζόταν Πολιτεία, ενώ τώρα ονομάζεται Δημοκρατία η πολιτικό σώμα.

Το ίδιο σώμα αποκαλείται από τα μέλη του Κράτος όταν είναι παθητικό, Εξουσία όταν είναι ενεργητικό, Δύναμη όταν το συγκρίνουν μ' άλλα παρόμοια πρόσωπα.

'Όσο για τα μέλη παίρνουν συλλογικά τ' όνομα Λαός, ενώ χωριστά ονομάζονται Πολίτες, γιατί συμμετέχουν στη κυρίαρχη εξουσία και Υπήκοοι , επειδή υποτάσσονται στους νόμους τού κράτους.

Αυτοί οι όροι όμως συχνά συγχέονται και χρησιμοποιείται ο ένας στη θέση τού αλλού. Το σωστό όμως είναι νά ξέρει κανείς νά τούς ξεχωρίζει, όταν χρησιμοποιούνται κυριολεκτικά.

ΤΑ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ ΕΝΟΣ ΚΑΛΟΥ ΠΟΛlΤΕΥΜΑΤΟΣ

Όταν κάποιος ρωτά αφηρημένα ποίο είναι το καλύτερο πολίτευμα, κάνει μία ερώτηση άλυτη και απροσδιόριστη. Ή, αν θέλετε, οι απαντήσεις πού μπορεί νά δεχτεί είναι τόσες, όσοι και οι συνδυασμοί των απόλυτων και σχετικών καταστάσεων ένας λαού.

Θα ήταν διαφορετικά όμως, αν ρωτούσε από πού μπορούμε νά καταλάβουμε αν ένας συγκεκριμένος λαός έχει σωστό ή λανθασμένο πολίτευμα τότε μία απάντηση θα ήταν δυνατή.

Παρ' όλα αυτά όμως δεν μπορεί νά δοθεί μία ξεκαθαρισμένη απάντηση, γιατί ο καθένας θέλει ν' απαντήσει με το δικό του τρόπο. Άλλοι πολίτες αναφέρονται στη δημόσια τάξη κι' άλλοι στην ατομική ελευθερία. Ό ένας προτιμά την ασφάλεια τής περιουσίας κι' ο άλλος την προσωπική του. Ό ένας πιστεύει ότι το καλύτερο πολίτευμα είναι και το πιο αυστηρό, ο άλλος υποστηρίζει ότι είναι το πιο επιεικές. Ο ένας θέλει νά τιμωρούνται τα εγκλήματα κι' ο άλλος καλύτερα νά προλαμβάνονται. Ό ένας βρίσκει σωστό νά φοβόμαστε τούς γείτονές μας κι ο άλλος καλύτερα νά τούς αγνοούμε

Ό ένας είναι ευτυχισμένος, όταν το χρήμα κυκλοφορεί, κι ο άλλος φωνάζει νά δώσουν ψωμί στο λαό.

Έστω όμως ότι όλοι συμφωνούν και στα παραπάνω και σ' άλλα παρόμοια. Τι βγαίνει; Κι αφού οι ηθικές άξίες δεν έχουν ακριβή μονάδα μετρήσεως πώς θα συμφωνήσουμε στην εκτίμηση τους, έστω κι' αν συμφωνήσει σ' ένα σημείο;

Ξαφνιάζομαι πάντα όταν παραγνωρίζουν ένα σημάδι τόσο απλό κι' από κακή πίστη δε συμφωνούν. Ποίος είναι ο σκοπός τής πολιτικής κοινότητας;

Είναι ή διατήρηση κι' ή ευημερία των μελών της.

Και ποίο είναι το σίγουρο σημάδι της διατήρησης και της ευημερίας του; Ή αύξησή του. Μην ψάχνετε μακριά νά βρείτε αυτό το πολυσυζητημένο σημάδι.

'Όπως και νάχει το ζήτημα, το πολίτευμα μίας χώρας στην όποία χωρίς ξένες επεμβάσεις, χωρίς νέες πολιτογραφήσεις, χωρίς αποικίες οι πολίτες αυξάνονται είναι αναμφισβήτητα το καλύτερο.

Ενώ το πολίτευμα μίας άλλης, όπου ο λαός ελαττώνεται είναι το χειρότερο.

Τώρα ήρθε ή σειρά αυτών πού βάζουν κάτω τούς αριθμούς. Υπολογίστε, λοιπόν, μετρήστε, και συγκρίνετε.

Για μένα προσωπικά ο Ρουσσώ και οι θέσεις του είναι αυτές που μπορούν να δώσουν την απαραίτητη αλλάγή για να αλλαξεί αυτή η βάρβαρη πολιτική κατάσταση.

Μια ακράια ανισότητα που ισοπεδώνει αντοχές, σε μια εποχή που ο Καπιταλισμός ξαναορθώνει το ανάστημα του(η οικονομική κρίση απλά ήταν ένα τέχνασμα ανακατανομής πλούτου), πολιτικές προτάσεις του Ρουσσώ δεν πρέπει να μας αφήνουν ασυγκίνητους.

Ξέρω θα μου πείτε ποιο πολιτικό κόμμα έχει τέτοιες προχωρημένες διαφωτιστικές θέσεις;

Κανένα δεν έχει γιατί στην ουσία τα περισσότερα κόμματα δεν έχουν ιδεολογία, σχεδόν όλα λόγια του αέρα λένε.

http://topaiditisplateias.blogspot.com/

Γεώργιος Μόδης και η Μακεδονία

 Η γέννηση ενός λαού
Επιμέλεια: Γιώργος Εχέδωρος
(Από το βιβλίο του Γ. Μόδη “Ο Μακεδονικός αγών και η νεώτερη Μακεδονική Ιστορία”. Θεσσαλονίκη 1967.)
Ο Γεώργιος Μόδης θεωρείται και είναι πρώτη πηγή για τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο μακεδονικό χώρο από τις αρχές του 20ου αιώνα.
Ο γνωστός μακεδονομάχος-συγγραφέας- πολιτικός Γεώργιος Μόδης γεννήθηκε το 1887 στο Μοναστήρι (σημερινό Μπίτολα της FYROM) και πέθανε στη Θεσσαλονίκη το 1976. Όλη του η ζωή ήταν αφιερωμένη στον αγώνα του ελληνισμού για τη Μακεδονία.
Σχετικά με τη δημιουργία της ‘μακεδονικής εθνότητας’ στα Βαλκάνια αναφέρει στο προαναφερόμενο βιβλίο τα εξής κατατοπιστικά:

« Η χωριστή ‘Μακεδονία’, εθνότητα που κατασκευάστηκε μόλις το 1944 στα Σκόπια, είναι ένα απ’ τα θαύματα του κόσμου.
Από τότε καλλιεργήθηκε και η χωριστή ‘μακεδονική’ γλώσσα που έγινε για τους βεβήλους …αγνώριστη. Αναγνωρίστηκε ωστόσο και από μερικούς ξένους επίσημους σλαβολόγους σαν μια καινούργια σλαβική γλώσσα, που είναι πάντοτε πρωτοξάδελφη της βουλγαρικής.
… Διενεργήθηκαν (επί Οθωμανών) δύο βουλευτικές εκλογές το 1909 και το 1911. Και στις δύο βγήκαν στη σημερινή ελληνική Μακεδονία 5 Έλληνες βουλευτές και ένας έκτος στο Μοναστήρι, που αποτελεί σήμερα τμήμα της «Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας του Βαρδαρίου», ο Τραϊανός Νάλης και δύο βούλγαροι με έναν τρίτο στο Μοναστήρι, τον Πάντσε-Ντόρεφ. Κανένας «Μακεντόν» του τύπου των Σκοπίων δεν παρακάθησε στην οθωμανική Βουλή, ούτε καν υπήρξε υποψήφιος! Είχαν εκλεγεί, είναι αλήθεια, και τις δύο φορές βουλευτής ο περιβόητος Ντιμίτρι Βλάχωφ, πατριάρχης του «Μακεδονισμού» και της «Μακεδονίας του Βαρδαρίου», μα ως …Βούλγαρος και αντιπρόσωπος Βουλγάρων!»
Που ήταν κρυμμένος ο ‘μακεδονικός λαός’

Σε άλλο σημείο του βιβλίου του ο Γεώργιος Μόδης θα σημειώσει με την χαρακτηριστική πένα του:
«Γεννώνται τα ερωτήματα.
Πως γεννήθηκε ένας καινούργιος λαός στα μέσα του εικοστού αιώνα (1944-1945) μέσα στην Ευρώπη;
Γιατί δεν είχε δώσει καθόλου σημεία ζωής έως τότε; Κατοικούσε σε άλλον πλανήτη; Δεν είχαν εκτυλιχθεί στη Μακεδονία, ιδίως από το 1900 συνταρακτικά γεγονότα, όπως ο κομιταζηδισμός, το Ήλιντεν, οι ευρωπαϊκές μεταρρυθμίσεις, η επέμβαση ελληνικών και σερβικών σωμάτων, η αλληλοσπαραγμός, η νεοτουρκική μεταπολίτευση, βουλευτικές εκλογές, οι βαλκανικοί πόλεμοι και ο πρώτος ευρωπαϊκός πόλεμος, χωρίς ν’ αναφέρουμε τα παλαιότερα; Που «γης» ήταν κρυμμένος ο Μακεδονικός λαός;
Είναι ποτέ δυνατό να υπνωτιστεί ένας λαός, όταν στον τόπο του και στο σπίτι του συμβαίνουν τόσο συγκλονιστικά πράγματα που αναστάτωσαν και απασχολούν αδιάκοπα την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη και την ευρωπαϊκή διπλωματία;
Έγινε νεκρανάσταση;
Έγιναν δύο φορές (1895 και 1905) επίσημες τουρκικές απογραφές. Διενεργήθηκαν επίσης δύο φορές (1909 και 1911) βουλευτικές εκλογές.
Πουθενά, ποτέ ούτε σκιά «Μακεδόνα» παρουσιάστηκε.
Δεν χρειάστηκε μεγάλη μαντική ικανότητα για να καταλάβει κανείς ότι κάποιο λάκκο έκρυβε η παράξενη αυτή υπόθεση.
Όλος ο καυγάς ήταν και είναι για το πάπλωμα μας, για την ελληνική Μακεδονία που την βάπτισαν στα Σκόπια «Αιγαιακή» (εγκέισκα).
Ο Ντιμίτρι Βλάχωφ, πρώην βούλγαρος βουλευτής δύο φορές στην τουρκική βουλή και εκπρόσωπος Βουλγάρων επίσης Βούλγαρος Γεν. Διοικητής, έπειτα πατριάρχης του μακεδονισμού, κραύγασε σε συλλαλητήριο στο Μοναστήρι στις 21 Σεπτεμβίου του 1946: «τι γυρεύουν οι γραικοί στη Μακεδονία; Δεν έχει κανένα δικαίωμα η Ελλάς στη Μακεδονία του ‘Αιγαίου’.
Τον Βλάχωφ συμπλήρωσε ο Φράνκ Φρολ, υπουργός της Δικαιοσύνης της κεντρικής κυβερνήσεως του Βελιγραδίου και εκπρόσωπος της κεντρικής επιτροπής του λαϊκού μετώπου της Γιουγκοσλαβίας. Δήλωσε ότι οι λαοί της Γιουγκοσλαβίας θα αγωνιστούν για να ενωθεί όλη η Μακεδονική Γη και να συγχωνευτεί η Μακεδονία του Αιγαίου με την Μακεδονία του Βαρδαρίου, μέσα στα πλαίσια πάντοτε της Γιουγκοσλαβίας.
Επίσης άλλοι πολλοί ανώτεροι, ο ίδιος ο Τίτο, σε συλλαλητήριο στα Σκόπια (11 Οκτωβρίου 1945) διακήρυξε ότι δεν θα ησύχαζε, αν δεν ελευθέρωνε τους ‘υποδούλους’ στην Ελλάδα ‘αδελφούς του, Μακεδόνας».
Ο αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως Μοσέ Πιάντε, Εβραίος, και όλα τα ανώτερα στελέχη του Κ.Κ.Γ. και του γιουγκοσλαβικού κράτους επαναλαμβάνουν ακούραστα σε υψηλότερο και εντονότερο τόνο την ίδια επωδό.
Ο Δημητρώφ, πρωθυπουργός και πρόεδρος της Βουλγαρίας, απ’ την άλλη μεριά τόνιζε μέσα στη Βουλγαρική Βουλή ότι η Δυτική Θράκη με την Καβάλα ήταν αναφαίρετη ιδιοκτησία της Βουλγαρίας.
Έριξαν κλήρο ‘επί των ιματίων μας’ των ματωμένων. Πρέπει προς τιμήν τους να αναγνωριστεί ότι δεν έκρυβαν καθόλου τα σχέδιά και τις ορέξεις τους. Μάλιστα τα διαλαλούσαν.»

www.mikres-ekdoseis.gr Γιώργος Εχέδωρος
http://istoria.forumotion.com/t852-topic

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΡΝ ο ανθρωπος που αγγιξε το τελειο!!!

 

Βιογραφία

Γεννήθηκε στην Αθήνα τον Μάρτιο του 1921 σε ξενοδοχείο της οδού Σταδίου στο κέντρο της Αθήνας. Πατέρας του ήταν ο γνωστός στρατιωτικός και θεατρικός συγγραφέας Παντελής Χορν. Νονά του η μεγάλη ηθοποιός Κυβέλη Ανδριανού. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 1940. Είχε πρωταγωνιστήσει σε δεκάδες θεατρικά έργα. Έκανε το ντεμπούτο του το 1940 στην οπερέτα του Στράους "Η Νυχτερίδα". Αμέσως μετά εμφανίστηκε στο "Θέατρο Ρεξ" της Μαρίκας Κοτοπούλη σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ανάμεσα σ΄ αυτά "Δωδεκάτη νύκτα", "Ριχάρδος Β'", "Ριχάρδος Γ'", "Άμλετ", "Τίμων ο Αθηναίος" (Σαίξπηρ), "Ημερολόγιο ενός τρελού" (Γκόγκολ), "Ιβάνωφ" (Τσέχωφ), "Ερρίκος Δ'" (Πιραντέλο).
Το 1943 - 1944 συμμετείχε στο θίασο Κατερίνας. Το 1944 συγκρότησε δικό του θίασο με τη Μαίρη Αρώνη και αργότερα με τη Βάσω Μανωλίδου. Το 1945 συνεργάστηκε με το θίασο Μελίνας Μερκούρη και Νίκου Χατζίσκου. Από το 1946 έως το 1950 επέστρεψε στο Εθνικό Θεάτρο. Το 1951 μετέβη στην Αμερική και Αγγλία, όπου και παρέμεινε επί διετία παρακολουθώντας την εξέλιξη του θεάτρου.
Από το 1953 που επέστρεψε μέχρι το 1959 συγκρότησε μαζί με την Έλλη Λαμπέτη και τον Γιώργο Παππά δικό τους θίασο και ανεβάζουν έργα όπως το "Νυφικό κρεβάτι", "Ο βροχοποιός" κ.ά., επιχειρώντας "τουρνέ" στην Κωνσταντινούπολη και Αίγυπτο.
Συμμετείχε μόλις σε δέκα κινηματογραφικές ταινίες, με αξιόλογες επιτυχίες όπως "Μια ζωή την έχουμε" (1958),"Μια του κλέφτη"(1960) (για την ερμηνεία του σε αυτή την ταινία ο Χορν τιμήθηκε με βραβείο Α' ανδρικού ρόλου στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1960), "Αλίμονο στους νέους" (1961), "Η κάλπικη λίρα" (1954), "Το κορίτσι με τα μαύρα" (1956),"Ο μεθύστακας" κ.ά.

Ξακουστή η ραδιοφωνική εκπομπή του με τίτλο "Ο Ταχυδρόμος Έφτασε". Με μια σουρεαλιστική ειρωνεία στη φωνή του, διάβαζε φανταστικά γράμματα ακροατών, σε κείμενα του Κώστα Πρετεντέρη.

Ο Δημήτρης Χορν "άφησε" και δεκάδες μαγνητοφωνήσεις θεατρικών έργων.
Ξακουστό είναι το επτάχρονο ειδύλλιο με την μεγάλη Ελληνίδα ηθοποιό Έλλη Λαμπέτη, με την οποία παραλίγο να αποκτήσει παιδί αν και δεν παντρεύτηκαν ποτέ. Πολλά χρόνια αργότερα παραδέχτηκε πως "...η Έλλη δεν ήταν η γυναίκα της ζωή μου". Πριν όμως υπήρξε παντρεμένος με τη Ρίτα Φιλίππου.
Το 1967, χρόνια μετά το τέλος της σχέσης του με την Λαμπέτη παντρεύτηκε την Άννα Γουλανδρή (χήρα Παπάγου), η οποία είχε ήδη δύο παιδιά. Έζησαν μαζί μέχρι το θάνατο της το 1988. Παρά τις ιδιοτροπίες του, ο συνδυασμός του ταλέντου με τη γοητεία και τη φινέτσα των τρόπων του τον ανέδειξε ως έναν από τους κορυφαίους Έλληνες ηθοποιούς. Λέγεται πως κάποτε μετά από το τέλος μίας παράστασης στην οποία πρωταγωνιστούσε, ζήτησε συγγνώμη για την "άθλια" ερμηνεία του από τους θεατές, οι οποίοι παρ' όλα αυτά τον καταχειροκρότησαν.
Μιλούσε Αγγλικά και Γαλλικά. Διετέλεσε Γενικός Διευθυντής της ΕΡΤ την περίοδο 1974 - 1975. Υπήρξε στενότατος φίλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Το 1980 ίδρυσαν μαζί με τη σύζυγο του, Άννα Γουλανδρή, το Ίδρυμα Γουλανδρή-Χορν, σκοπός του οποίου είναι η μελέτη του ελληνικού πολιτισμού.

Τιμήθηκε από την ελληνική πολιτεία με τον Χρυσό Σταυρό Γεωργίου Α'.
Πέθανε στις 16 Ιανουαρίου 1998. Μετά το θάνατό του, καθιερώθηκε στη μνήμη του βραβείο (Βραβείο Χορν), το οποίο απονέμεται σε νέους ηθοποιούς του θεάτρου.
http://el.wikipedia.org/wiki/Δημήτρης_Χορν

ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ

Βιογραφία

Ο σημαντικότερος Έλληνας πολιτικός, ευφυής, ρεαλιστής και οραματιστής, ευέλικτος και τολμηρός διέθετε μια εντυπωσιακή προσωπική ακτινοβολία.

Γεννήθηκε στην τουρκοκρατούμενη Κρήτη το 1864. Στα νεανικά του χρόνια η οικογένειά του κατέφυγε στην Ελλάδα, καθώς ο πατέρας του υφίστατο τις συνέπειες της επαναστατικής του δράσης. Μετά την αποφοίτησή του από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών άσκησε τη δικηγορία στα Χανιά αλλά σύντομα τον απορρόφησε η πολιτική ως μέλος της φιλελεύθερης παράταξης.

Οι ηγετικές και πολιτικές του ικανότητες αναδείχθηκαν κατά την επανάσταση του 1897. Την περίοδο της Κρητικής πολιτείας (1898-1912) συνέβαλε στη διαμόρφωση του Κρητικού Συντάγματος, συγκρούσθηκε με τον Αρμοστή Γεώργιο για τις φιλελεύθερες αρχές του, κατέφυγε σε ένοπλη επανάσταση στο Θέρισο (1905) και πέτυχε την αντικατάσταση του Αρμοστή. Στις μετέπειτα προσπάθειές του για ένωση με την Ελλάδα ισορροπούσε με ευελιξία ανάμεσα στην τόλμη και στη μετριοπάθεια.

Το 1910 έληξε ο ρόλος του στα πολιτικά πράγματα της Κρητικής πολιτείας, όταν ανέλαβε την πρωθυπουργία στην Ελλάδα και συγκρότησε το "Κόμμα των Φιλελευθέρων". Υπήρξε ο πρωτεργάτης της πολιτικής και οικονομικής ανόρθωσης της Ελλάδας και της νικηφόρας έκβασης των Βαλκανικών Πολέμων (1912-1913). Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήρθε σε ρήξη με το στέμμα αλλά με κόστος τον Εθνικό Διχασμό (1915-1917) επέβαλε την πολιτική του για είσοδο της χώρας στον πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων. Η Ελλάδα ανταμείφθηκε για τη συμβολή της με την παραχώρηση της Αρμοστείας της Σμύρνης (1919). Στις κρίσιμες εκλογές του Νοεμβρίου 1920 ο Βενιζέλος ηττήθηκε, αποσύρθηκε από την πολιτική, για να επιστρέψει μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922. Με δύο ριζοσπαστικές πρωτοβουλίες του (1923) -την υποχρεωτική ανταλλαγή Ελλήνων και Τούρκων και τη Συνθήκη της Λωζάννης, που καθόρισε τα σύνορα ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία- άλλαξε τον προσανατολισμό της ελληνικής πολιτικής και έβαλε τα θεμέλια της ειρηνικής ανάπτυξης.

Η τελευταία τετραετία της διακυβέρνησής του (1928-1932) ήταν περίοδος σταθερότητας και δημιουργίας. Κορυφαία επιτυχία το ελληνοτουρκικό σύμφωνο φιλίας (1930). Το τέλος της σταδιοδρομίας του σημαδεύτηκε από την απόπειρα κατά της ζωής του (Ιούνιος 1933) και το αποτυχημένο κίνημα του Μαρτίου 1935. Αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι, όπου πέθανε στις 18 Μαρτίου 1936. 

Ο Θεόδωρος Πάγκαλος, η "πολιτική του σταδιοδρομία" και μια μεταγενέστερη ομολογία του για την αθωότητα των "έξι"

Ο αρχιτέκτων της δολοφονίας των "εξ" ήταν, όπως είναι πανθομολογούμενο, ο Βενιζελικός αξιωματικός Θεόδωρος Πάγκαλος, μετέπειτα Δικτάτωρ της Ελλάδος και παππούς τωρινού μεγαλόσχημου, σε λόγια αλλά και φυσικό μέγεθος, υπουργού της κυβέρνησης που παρακαλούσε να φυσήξει ο άνεμος για να πάρει την Ελληνική σημαία από Ελληνική βραχονησίδα που εποφθαλμιούν οι Τούρκοι. Ο Θεόδωρος Πάγκαλος συνέταξε ο ίδιος το αστήρικτο παραπεμπτικό πόρισμα για την παρωδία δίκης που ακολούθησε, ενώ κινήθηκε παρασκηνιακά για να εξασφαλίσει την εκτέλεση των κατηγορούμενων. Ο έγκυρος ιστορικός του μεσοπολέμου Δαφνής περιγράφει και μια δραματική συνάντηση της ηγεσίας της "επανάστασης" (Πλαστήρας - Γονατάς) με τους Πάγκαλο και Οθωναίο στην οποία οι δύο τελευταίοι ουσιαστικά εκβίαζαν για την άμεση εκτέλεση των "έξι" ακόμη και χωρίς δίκη.



Υπάρχουν βάσιμες πληροφορίες (και το αναφέρει τουλάχιστον ένας βενιζελικός ιστορικός, ο Φοίβος Γρηγοριάδης)  ότι ο Πάγκαλος εισήλθε στην αίθουσα που συνεδρίαζαν οι στρατοδίκες για να αποφασίσουν την τύχη των "έξι", επηρεάζοντας σημαντικά την τελική απόφαση που αλλιώς θα ήταν μετριοπαθέστερη (κατά πάσα πιθανότητα θα τουφεκίζονταν τέσσερις και θα γλίτωνε σίγουρα ο Στράτος).

Θα υπενθυμίσουμε πως ο Θεόδωρος Πάγκαλος διετέλεσε επιτελάρχης της στρατιάς Μικράς Ασίας και είναι αυτός που διέταξε, παρά τις διαταγές Βενιζέλου, την κατάληψη της Προύσας, μιας ιερής μουσουλμανικής πόλης, ενέργεια που διεύρυνε περαιτέρω το Ελληνικό μέτωπο και γέμισε με θρησκευτικό φανατισμό τους μουσουλμάνους της Μικράς Ασίας.

Αργότερα αυτός ο αλάνθαστος στρατιωτικός νους που εκτέλεσε τους "προδότες πολιτικούς" θα παραλάβει δικτατορικά την πολιτική εξουσία της Χώρας, την οποία θα εξευτελίσει με πρωτότυπους τρόπους και ενέργειες, δικής του καθαρά επινόησης. Ανάμεσα σε αυτούς θα είναι και η πρωτάκουστη απεμπόληση εθνικών Ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στην Σερβία στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας και στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Μετά από μεθοριακό επεισόδιο με την Βουλγαρία θα εισβάλει στην γειτονική Χώρα χωρίς να κηρύξει πόλεμο και να διακόψει διπλωματικές σχέσεις, πρακτική πρωτοφανής για την Ευρώπη από τον 17ο αιώνα και μετά. Λόγω αυτής της πειρατικής ενέργειας, η Κοινωνία των Εθνών τότε θα επιδικάσει στην Ελλάδα να πληρώσει ένα βαρύτατο πρόστιμο που επιβάρυνε τα ήδη σημαντικά τα ήδη άθλια οικονομικά της.

Κατά την διάρκεια της κατοχής υπάρχουν πολλά στοιχεία και μαρτυρίες ότι ο Πάγκαλος κινήθηκε δραστήρια και συνεργάστηκε με τις Κατοχικές Κυβερνήσεις για την δημιουργία των "Ταγμάτων Ασφαλείας" που στελεχώθηκαν και από βενιζελογενείς αξιωματικούς. Αναμφίβολα λοιπόν έχουμε να κάνουμε με μια άκρως αμφιλεγόμενη ιστορική προσωπικότητα, με ενέργειες που έχουν υποστηρικτές αλλά μάλλον περισσότερους επικριτές.


Ο Πάγκαλος  θα δηλώσει γεμάτος τύψεις σε συνέντευξη το 1949 ότι "οι καταδικασθέντες δεν διέπραξαν συνειδητήν προδοσίαν ως κατηγορήθησαν, αλλ΄ υπήρξαν μοιραία και αναγκαία θύματα στον βωμό της Πατρίδος κατά τας κρισίμους εκείνας στιγμάς".

Όσοι λοιπόν αντιδρούν στην προσπάθεια για την αποκατάσταση της μνήμης των "εξ", καλό είναι να αντιληφθούν ότι μοιραία ταυτίζονται και με τις αυταρχικές και στρατοκρατικές αυτές αντιλήψεις που υπηρετήθηκαν πιστά για μια 25τία σχεδόν, από τους αυτουργούς της δολοφονίας των "έξι"....

Ι. Β. Δ.

Πηγή:http://www.istorikathemata.com/2010/06/blog-post.html#more


Δαφνής Γρηγόριος, Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων, εκδόσεις Κάκτος

Γρηγοριάδης Φοίβος, η Ελληνική Δημοκρατία, εκδόσεις Κέδρηνος

Στην εποχή του Πάγκαλου

Οδυνηρές οι συνέπειες, όταν η εξωτερική πολιτική δεν ασκείται με διπλωματία αλλά με … νταηλίκι!

*Ο Θ. Πάγκαλος κατά τη σύλληψή του ύστερα από το Κίνημα ανατροπής της δικτατορίας του. Από το Αρχείο Πέτρου Πουλίδη, που ανήκει στην ΕΡΤ. 

Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη

akontogiannidis@yahoo.gr
Ο στρατηγός Θεόδωρος Πάγκαλος, παππούς του σημερινού αντιπροέδρου της κυβέρνησης, για να αρπάξει την εξουσία, κατέλαβε το Σύνταγμα Μηχανικού στο Ρούφ με 28 στρατιώτες (οι πέντε μάλιστα βοηθητικοί !) έγινε κυρίαρχος του στρατεύματος και ανέτρεψε την κυβέρνηση του Ανδρέα Μιχαλακόπουλου…

Το πραξικόπημα εκδηλώθηκε τα ξημερώματα της 25ης Ιουνίου 1925 αφού προηγήθηκε αρθρογραφία του Πάγκαλου στην προσκείμενη σ΄ αυτόν εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος», με την οποία προειδοποιούσε τους πολιτικούς οτι ο Στρατός θα επέμβει για να σώσει την χώρα από την κρίση και την σήψη. Ουδείς αντέδρασε…
Το έργο του Παγκάλου δεν αντέχει κριτικής. Η εξωτερική του πολιτική ήταν βλαπτική. Και πρώτα στο θέμα των μουσουλμάνων τσάμηδων, οι οποίοι είχαν εξαιρεθεί από την μεταξύ Ελλάδος - Τουρκίας ανταλλαγή των πληθυσμών μετά από πιέσεις του Μουσολίνι προς τον Βενιζέλο (οι δύο άνδρες συνεδέοντο με στενή φιλία και είχαν υπογράψει σύμφωνο φιλίας).
Ο Βενιζέλος δέχτηκε την εξαίρεση των Τσάμηδων γιατί μετά την Μικρασιατική καταστροφή η Ελλάς απομονωμένη διεθνώς, επιζητούσε αγωνιωδώς την υποστήριξη της Ιταλίας. Μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, η Αλβανία άρχισε να κατηγορεί την Ελλάδα οτι προσπαθεί να υπεκφύγει των υποχρεώσεών της !.. Και ήλθε μετά ο Πάγκαλος ο οποίος δήλωσε οτι θεωρεί όλους ανεξαιρέτους τους τσάμηδες που δήλωναν Τούρκοι μη ανταλλάξιμους. Την ίδια πολιτική τήρησε και στο θέμα των 24 αμφισβητουμένων χωριών της Κορυτσάς που δέχτηκε να επιδικαστούν στην Αλβανία για να μη δυσαρεστήσει τον Μουσολίνι!
Ο Πάγκαλος είχε μεγαλεπήβολα σχέδια. Πίστευε ότι θα καταλάμβανε την Κωνσταντινούπολη και την επιθυμία του αυτή ενίσχυε η εντύπωση ότι σύντομα η Αγγλία θα ερχόταν σε σύγκρουση με την Τουρκία για τα πετρέλαια της Μοσούλης… Άλλες επικίνδυνες ενέργειες του ήταν η εκχώρηση του λιμένος Θεσσαλονίκης στην Γιουγκοσλαβία και η αναγνώριση των ολίγων υποληφθέντων στην Μακεδονία σλαβοφώνων ως σερβική μειονότητα…
Το διάστημα εκείνο, οι ελληνοβουλγαρικές σχέσεις εντάθηκαν από τη δράση των κομιτατζήδων σε ελληνικά εδάφη με την ενθάρρυνση της κυβερνήσεως Τσαγκώφ, με απώτερο στόχο την αυτονόμηση της Μακεδονίας. Στις 18-10-1925, στο Δεμίρ Καπού κοντά στο Μπέλες, Βούλγαροι άνοιξαν πυρ και κατέλαβαν το 69ο ελληνικό φυλάκιο, σκοτώνοντας τον λοχαγό Χαράλαμπο Βασιλειάδη και δύο στρατιώτες. Παρά τις συμβουλές των διπλωματών και την πρόταση της Βουλγαρίας να συγκροτήσουν μικτή ανακριτική επιτροπή για το επεισόδιο, ο Πάγκαλος διέταξε το Γ΄ Σώμα Στρατού να εισβάλει στη Βουλγαρία και να καταλάβει το Πετρίτσι, κέντρο δράσεως των κομιτατζήδων. Τότε απαίτησε από την Βουλγαρία να ζητήσει συγγνώμη, να τιμωρηθούν οι ένοχοι και να μας καταβάλει αποζημίωση 2 εκατ. φράγκα.
Αντί όμως να μας αποζημιώσει, η Βουλγαρία κατέφυγε στην Κοινωνία των Εθνών και αναγκαστήκαμε μετά την παρέμβαση της Αγγλίας που ανέλαβε προστάτης της να πληρώσουμε αποζημίωση ύψους 45.000 λιρών στερλινών( 50.000 χρυσές λίρες). Μάλιστα ο τότε άγγλος πρεσβευτής στη Σόφια είπε στον αμερικανό συνάδελφο του, ότι «αν η Ελλάδα δεν συμμορφωνόταν, τότε η Αγγλία θα χρησιμοποιούσε το στόλο της για να λογικέψει τους Έλληνες!..»
Με τα χρήματα τη αποζημίωσης οι Βούλγαροι έχτισαν στο Πετρίτσι το σχολείο «Κρίστο Σμιρνέσκι», στην αυλή του οποίου, όπως πληροφορούμαστε ετοιμάζουν τώρα να στήσουν μνημείο για την ελληνική εισβολή…
Τον Πάγκαλο ανέτρεψε ο Κονδύλης με τους διοικητές των Δημοκρατικών Ταγμάτων Ναπ. Ζέρβα, Βασ. Ντερτιλή και Παυσανία Κατσώτα. Το συνέλαβαν στον Ισθμό της Κορίνθου και τον έκλεισαν στις φυλακές Ιτζεδδίν στην Κρήτη.
Επι Παγκάλου η οικονομία έφτασε στα όρια της χρεοκοπίας. Εφάρμοσε την τακτική του Πρωτοπαπαδάκη, περικόπτοντας την αξία του χαρτονομίσματος στο 1/4 ! Για την κοινωνική του πολιτική; Επέβαλε θα ενθυμείστε τη μακριά φούστα στις γυναίκες, ενώ στα θετικά καταγράφονται, η ενίσχυση της άμυνας της χώρας και η ίδρυση της Ακαδημίας Αθηνών με πρώτο στόχο την σύνταξη του Λεξικού της Ελληνικής Γλώσσης.

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News,   infognomonpolitics

http://diolkos.blogspot.com

 

Ο ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙ ΟΣΑ ΞΕΧΑΣΑΜΕ!

«Και βγήκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνήτες, Έλληνες, σπορά της εβραιουργιάς, που είπαν να μας σβήσουν την Αγία Πίστη, την Ορθοδοξία, διότι η Φραγκιά δεν μας θέλει με τέτοιο ντύμα Ορθόδοξον. Και εκάθησα και έκλαιγα δια τα νέα παθήματα.

Και επήγα πάλιν εις τους φίλους μου τους Αγίους. Άναψα τα καντήλια και ελιβάνισα λιβάνιν καλόν αγιορείτικον. Και σκουπίζοντας τα δάκρυά μου τους είπα: «Δεν βλέπετε που θέλουν να κάνουν την Ελλάδα παλιόψαθα; Βοηθείστε, διότι μας παίρνουν, αυτοί οι μισοέλληνες και άθρησκοι, ό,τι πολύτιμον τζιβαϊρικόν έχομεν. 


Φραγκεμένους μας θέλουν τα τσογλάνια του τρισκατάρατου του Πάπα. Μην αφήσετε, Άγιοί μου αυτά τα γκιντί πουλημένα κριγιάτατης τυραγνίας να μασκαρέψουν και να αφανίσουν τους Έλληνες, κάνοντας περισσότερο κακό από αυτά που καταδέχθηκεν ο Τούρκος ως τίμιος εχθρός μας».

[...]

Και είπαν οι άθρησκοι που εβάλαμεν εις τον σβέρκο μας να μη μανθάνουν

τα παιδιά μας Χριστόν και Παναγίαν, διότι θα μας παρεξηγήσουν οι ισχυροί.

Και βγήκαν ακόμη να ᾽ποτάξουν την Εκκλησίαν, διότι έχει πολλήν δύναμη καιτην φοβούνται. Και είπαν λόγια άπρεπα δια τους παπάδες.

Εμείς, με σκιάν μας τον Τίμιον Σταυρόν, επολεμήσαμεν ολούθε, σε κάστρα,

σε ντερβένια, σε μπογάζια και σε ταμπούργια. Και αυτός ο Σταυρός μας έσωσε.

Μας έδωσε την νίκη και έχασε (οδήγησε σε ήττα) τον άπιστον Τούρκον. Τόση μικρότητα στον Σταυρό, τον σωτήρα μας!

Και βρίζουν οι πουλημένοι εις τους ξένους και τους παπάδες μας, τους ζυγίζουν άναντρους και απόλεμους. Εμείς τους παπάδες τους είχαμε μαζί εις κάθε μετερίζι, εις κάθε πόνον και δυστυχίαν. Όχι μόνον δια να βλογάνε τα όπλα τα ιερά, αλλά και αυτοί με ντουφέκι και γιαταγάνι, πολεμώντας σαν λεοντάρια.

Ντροπή Έλληνες!».

Ο ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ

ΜΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙ ΟΣΑ ΞΕΧΑΣΑΜΕ!

ΜΑΣ ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ & ΜΑΣ ΦΩΝΑΖΕΙ:

«Ντροπή Έλληνες!»

http://tsimiski-nikitara.blogspot.com/2011/06/blog-post_7962.html