ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ Τα ρω του έρωτα

   
    Αρχή του κόσμου πράσινη
    κι αγάπη μου θαλασσινή
    Την κλωστή σου λίγο λίγο
    Τραγουδώ και ξετυλίγο
    Σ ‘έκανα πουκάμισό που
    Σε φορώ και περπατώ
    Με το σώμα το μισό μου
    στο δικός σου που κρατώ
    Σου ‘χτισα μια Σαντορίνη
    Με καμάρες και πορτιά
    Να γυρνάς σαν το λυθρίνι
    μες τη δροσερή φωτιά
    Την αγάπη μια τη λες
    Την ντύνεσαι τη γδύνεσαι
    Όσο που γίνονται πολλές
    και πάλι σ ‘όλες δίνεσαι
    Αυτό που λέμε «σ ‘αγαπώ»
    Με τον αέρα να σ΄το πω
    Και να σου το φυσήξω
   
    ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ
    Ήβη
    Ήσουν μικρή μα το ‘χε πια ποτίσει
    Το σώμα σου του σφρίγους τα ‘άγιο νάμα.
    Κι αντάμα είχε το στήθος σου ανθίσει
    Σε δώδεκα καλοκαιριώνε κάμα.
    Και ως σκίτραγες πανέμνοστη
    Στη φύση,
    Βρύση το γέλιο σου γινόταν άμα
    Στα δίχτυα σ ‘έπιανα που σου ‘χα στήσει
    Και χάιδευα της ήβης σου το θάμα.
    Και κάποτε δεν έπαιξα μαζί
    Κι ήρθες σε με να δείξεις την οργή σου.
    Κι εγώ; Σε ξάπλωσα στη χλόη, στο χώμα
    Σε φίλησα βαθιά στο χνούδι τόσο
    Που μπόρεσα τον κραδασμό να νιώσω
    Της γυναίκας που ‘ ταν παιδί ακόμα.
   
    ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ
    Θυμήσου σώμα
    Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
    όχι μονάχα τα κρεβάτια όπου πλάγιασες,
    αλλά κ ‘εκείνες τες επιθυμίες που για σένα
    γυάλιζαν μες στην φωνή-και κάποιο
    τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.
    Τώρα που δεν είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
    μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
    εκείνες σαν να δόθηκες -πως γυάλιζαν,
    θυμήσου, μες στα μάτια που σε κοίταζαν
    πως έτρεμαν μες στη φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.