ΓΟΝΕΪΚΟΣ ΕΓΩΙΣΜΟΣ

 

Πραγματικά ο γονεϊκός εγωισμός είναι μια κατάσταση που δημιουργεί αποστάσεις σε σχέση με το παιδί μας. Συνήθως αυτός ο εγωϊσμός είναι ένας σπόρος που τον έχουμε μέσα μας εκ γενετής σαν άνθρωποι, άλλοι πολύ άλλοι λίγο ανάλογα με τον πόλεμο που έχουμε κάνει εναντίον του και πόσο επιτυχημένος είναι αυτός. Αν δεν έχουμε καταφέρει να τον κατευνάσουμε σε αρκετά χαμηλά επίπεδα, όταν γίνουμε γονείς ελοχεύει ο κίνδυνος λόγο τς γονεϊκής εξουσίας και της.....
κτητική μας αγάπης που έχουμε προς τα παιδιά μας να εξεγερθεί και να αναπτυχθεί ώς πάθος ριζωμένο μέσα που θα δημιουργήσει προβλήματα στην σχέση μας με αυτά. Αποτέλεσμα θα είναι μια κακή σχέση λόγω αυτής της απόστασης με το παιδί που κατ' επέκταση θα δημιουργήσει ένα παιδί αντιδραστικό και όταν αυτή η αντίδραση βρεί εξόδους με επικίνδυνα χαρακτηριστικά τότε το πρόβλημα είναι μεγάλο.
Βλέπουμε πολλές φορές τους γονείς να αναφέρουν την ταμπέλα της θέσης τους στα παιδιά με αρκετή δόσης έπαρσης και υπερηφάνειας οπότε κάτι τέτοιο δίνει απόσταση στο παιδί και μια εξουσία με μορφή ιεραρχίας απέναντι του, για παράδειγμα : “Είμαι πατέρας σου οπότε πρέπει να με ακούς”. Δεν υπάρχει πρέπει στην υπακοή αν η συμβουλή έχει αγάπη,ταπείνωση, σωστή προσέγγιση και διάκριση το παιδί θα την λάβει χωρίς τυμπανοκρουσίες και αναφορά τεμπέλας και ιεραρχίας.
Ένα άλλο σημείο και αξίζει να επισημανθεί είναι τον εγωισμό των γονιών να δεχτούν συμβουλές από τα παιδιά με αποτέλεσμα να βλέπουν λάθη των γονιών και να τα αναφέρουν και οι γονείς να μην τα δέχονται λόγω γονεϊκου εγωϊσμού όπως : “Είμαι πατέρας σου είμαι 50 χρονών και συμβουλές δεν δέχομαι απο σένα τον μικρότερο”. Μέγα λάθος! δεν βλέπουμε το παιδί σαν αντίπαλο για να φτάσει σε σημείο να μας ενημερώσει για λάθη μας σημαίνει ότι μας αγαπά και δεν έχει δόλιους σκοπούς αν και εκεί προσθέσουμε το χάσμα γενεών που ίσως υπάρχει τότε κάνουμε λάθος. Μην ξεχνάμε τα παιδιά έχουν αγνή καρδιά και ιδιαίτερα όταν βλέπουνε κάποια πράγματα σε εμάς πρέπει με ταπείνωση και αγάπη να τα ακούμε και να μετουσιώνουμε όμορφα και αγαπητικά τις συμβουλές τους.
Τίθεται αδερφοί μου ένα ερώτημα πολύ ουσιώδες : Πώς είναι δυνατόν να μην ακούμε τα παιδιά μας και να έχουμε απαίτηση από αυτά να μας ακούν ; Να βλέπουμε τα παιδιά σαν σχέση συνεργασίας και όχι αντιπαλότητας και εγωϊσμού. Η ιεραρχία και η θέση μας σαν γονείς πρέπει να έχει χαρακτήρα προστασίας και βοήθειας και όχι εξουσίας.
Η οικογένεια δεν είναι επιχείρηση που αναπτύσσονται υποχθόνια πηγαδάκια, σχέση αντιπαλότητας μεταξύ αφεντικού και υπαλλήλου και φυσικά ούτε κόμματα και φατρίες.
Οικογένεια είναι ένα σύνολο αγάπης συνεργασίας αλληλεγγύης και αφοσίωσης και έτσι καλούμαστε να την δούμε, αλλιώς το παιχνίδι είναι χαμένο απο χέρι που λέει και ο λαός.

Άκου την καρδιά του παιδιού και διδάξου απο αυτήν και απο την άλλη γίνε συνοδοιπόρος αγάπης του παιδιού σου , προστάτης και αγκαλιά ώστε το ταξίδι αυτής της σχέσης να έχει χαρακτήρα αλληλοσυμπλήρωσης και εξέλιξης.


Σπύρος Σκουτής
http://lock-heart.blogspot.com