Σήμερα κρατούσα το μαγαζί ενός φίλου στα Εξάρχεια επειδή είναι άρρωστος. Κάποια στιγμή πέρασε ένα παλικάρι που καθαρίζει τζάμια. Αυτή είναι η δουλειά του. Καθαρίζει τζάμια και βιτρίνες μαγαζιών. Πάντα με το χαμόγελο.Τον είχα ξανασυναντήσει στο μαγαζί και τον είχα ρωτήσει από που είναι. “Από την Αίγυπτο” μου είχε πει. Αυτή τη φορά τον ρώτησα πως είναι τα πράγματα. Μου απάντησε: “όχι καλά.. δεν φεύγει”, εννοώντας τον δικτάτορα Μουμπάρακ. Διέκρινα την ανησυχία στο βλέμμα του. Το Αιγυπτιακό βαθύ κράτος είναι διαβόητο για την αγριότητα του. Του είπα να καθίσει και με ρώτησε αν μπορούσε να δοκιμάσει να τηλεφωνήσει Αίγυπτο. Είχε μια κάρτα διεθνών κλήσεων μαζί του. O μόνος τρόπος επαφής με την οικογένεια. Δοκίμασε μια-δυο φορές και μου είπε εμφανώς προβληματισμένος: “ο πατέρας μου δεν απαντάει”.
“Από που στην Αίγυπτο;”
“Από το Κάιρο”.
Με ρώτησε αν έχει καθόλου δουλειά το μαγαζί. “Έτσι και έτσι” του είπα.
“Εσύ έχεις και λίγη, εγώ καθόλου σήμερα… Είσαι παντρεμένος;”
“Και να ήθελα μάλλον δεν θα έφταναν τα λεφτά” απάντησα και γελάσαμε.
Βγήκε να καθαρίσει τα τζάμια και εγώ έμεινα για λίγο με τις σκέψεις μου…
Πως τα ποσοτικά και ποιοτικά κριτήρια για τη δουλειά που κάνεις αλλάζουν ανάλογα με το που γεννήθηκες. Πως υπάρχουν νέοι άνθρωποι που θα ήταν ευχαριστημένοι αν καθάριζαν μια βιτρίνα παραπάνω. Πως υπάρχουν νέοι άνθρωποι που δεν είναι ευχαριστημένοι αν δεν καταφέρουν να πάνε Βερολίνο, μέχρι την άνοιξη, λόγω κρίσης. Πως οι περισσότεροι δεν μπορούμε να καθρεφτίσουμε τον εαυτό μας σε έναν νέο άνθρωπο που καθαρίζει βιτρίνες για να ζήσει.
Μετά μου ήρθε εκείνη η ρήση που έγινε και σύνθημα:
“Στο κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι”.
Το πρόβλημα είναι ότι οι περισσότεροι δεν το καταλαβαίνουμε. Η απλά θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε αφεντικά του εαυτού μας.
“Αφεντικά του εαυτού μας”.
Γιατί να θέλει κάποιος άραγε να είναι “κύριος” του εαυτού του; Γιατί απλά να μην θέλει να “είναι”. Κάποιες στιγμές αισθάνομαι ότι η “πραγματικότητα” του καπιταλισμού έχει εισβάλει στη γλώσσα μας. Μπορεί και να υπερβάλω. Μπορεί και να λέω συναισθηματικές μαλακίες.
Όταν ξαναμπήκε μέσα σηκώθηκα και κρατώντας 5 ευρώ του είπα να έρχεται κάθε εβδομάδα. Μου είπε ότι 5 ευρώ είναι πάρα πολλά και ότι την άλλη εβδομάδα θα έρθει χωρίς λεφτά. Τον ξεπροβόδισα λέγοντας του να έρχεται κάθε εβδομάδα για 5 ευρώ.
Δεν ξέρω αν όλα αυτά τα έκανα γιατί αισθάνομαι άσχημα σαν λευκός μικροαστός που θέλει να κάνει το “καλό”.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν τον έχω ρωτήσει πιο είναι το όνομα του. Ίσως την άλλη φορά.
Ελπίζω να τον ξαναδώ και να έχει και νέα από τον πατέρα του.
Στον κόσμο των αφεντικών κάποιοι είναι πιο “ξένοι” από τον μέσο όρο. Πολύ φοβάμαι,ότι αυτοί, είμαστε όλοι εμείς που δεν γίναμε πρόσφυγες, ούτε οικονομικοί μετανάστες, αλλά κατοικούμε στην “έρημο του κανονικού”. Θα δείξει.
http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com/2011/02/02#comment-60840
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου