ΟΧΙ ΣΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ

ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Όλες οι έρευνες συγκλίνουν στο ότι η ηλικία στην οποία οι νέοι έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή με εθιστικές ουσίες είναι ανάμεσα στα δώδεκα με δεκαεπτά, δηλαδή είναι η ηλικία των μαθητών του γυμνασίου και του λυκείου. Το ποσοστό της νεολαίας που κάνει χρήση τέτοιων ουσιών είναι αρκετά μεγάλο ώστε να δημιουργεί ανησυχία στην κοινωνία μας.

Οι καθηγητές καθημερινά παρατηρούν την απειλή με αμηχανία, αδυναμία και φόβο να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Όχι μόνο οι καθηγητές, αλλά και ολόκληρη η κοινωνία βλέπουν αυτά τα παιδιά να «μπαίνουν όλο και πιο βαθιά στο βούρκο» όπως είναι η χαρακτηριστική, γραφική πλέον έκφραση, κι από φόβο όλοι σιωπούν. Όλοι αναρωτιόμαστε γιατί αυτά τα παιδιά καταλήγουν στη χρήση των ναρκωτικών, ποια αίτια τους δημιουργούν την ανάγκη αυτή.

Πρώτα απ' όλα το οικογενειακό περιβάλλον είναι αυτό που στρέφει τα παιδιά προς αυτές τις ουσίες. Οι προβληματικές σχέσεις των γονιών, η έλλειψη διαλόγου και οι καταπιεστικές και υπερπροστατευτικές καταστάσεις που δημιουργούνται. Σημαντικός παράγοντας, επίσης, είναι και το γεγονός ότι οι νέοι βιώνουν διάφορες απογοητεύσεις από τη ζωή. Οι τρελές απαιτήσεις του σύγχρονου τρόπου ζωής, το άγχος, οι διάφορες αποτυχίες, η έλλειψη διαπροσωπικών σχέσεων, η μοναξιά, όλα αυτά οδηγούν τους νέους στα ναρκωτικά γιατί πιστεύουν ότι θα πετύχουν την «φυγή» από το αδιέξοδο.

Τα παιδιά που πέφτουν θύματα της σύγχρονης αυτής κοινωνικής μάστιγας βιώνουν πολύ άσκημα ψυχολογικά όλη αυτή την κατάσταση φτάνοντας στην εφηβεία. Η εφηβεία εμφανίζεται ως μια ρήξη, ως καταστροφή σε μια προσπάθεια να ξεπεράσουν τις αντιφάσεις στις οποίες ζουν. Πολλοί έφηβοι αρνούνται να ενταχθούν στις σχολικές δραστηριότητες. Αυτή η άρνηση αντιμετωπίζεται από τους καθηγητές σαν κάτι από το οποίο πρέπει να απαλλαγούν γρήγορα. Έτσι συχνά απομονώνουν αυτά τα παιδιά χωρίς να προσπαθούν να τα εντάξουν στην σχολική ζωή. Η κατάσταση αυτή απωθεί τον έφηβο από το σχολείο εντείνοντας τον αποπροσανατολισμό του. Το κενό που ήδη υπάρχει στην κοινωνικοποίηση του εφήβου γίνεται τώρα ένας απόλυτος φραγμός καθώς προστίθεται τώρα και η απόρριψη από το σχολικό περιβάλλον. Έτσι οι έφηβοι δείχνουν μια τάση αυτοκαταστροφής και απόλυτης άρνησης.

Το πρόβλημα των ναρκωτικών στα σχολεία είναι τεράστιο και είναι καθήκον όλων να και ιδιαίτερα των καθηγητών να αναλάβουν δράση. Δεν πρέπει να μείνουμε αδρανείς περιμένοντας να αλλάξουν τα πράγματα. Αντίθετα πρέπει να κάνουμε κάτι τώρα. Η μέχρι σήμερα αντιμετώπιση, κυρίως λόγω του φόβου, χαρακτηρίζεται από αμηχανία και αδράνεια. Μπορούμε, όμως, να ξεκινήσουμε από μια μειοψηφία ευαίσθητων καθηγητών που θα προτείνουν λύσεις και θα ασχοληθούν υπεύθυνα με τα συγκεκριμένα παιδιά που αντιμετωπίζουν προβλήματα με εθιστικές ουσίες.

Βασιλεία Ευσταθίου

Γιώργος Λίβανος