Αν δεν με γέλασαν τα αυτιά μου και δεν με παραπλάνησαν τα μάτια μου, καμμιά 850αριά συνταξιούχοι Βουλευτές μας αισθάνονται τόσο “ εντάξει” και περήφανοι για τα πεπραγμένα τους , που διεκδικούν και διαφορές απολαβών τους περίπου 250.000 ? έκαστος !!!
Δεν ξέρω γιατί θεωρήσαμε αυτονόητο ότι το Δημόσιο διαφοροποιείται τόσο από τον ιδιωτικό τομέα, όπου είναι αδιανόητο ΘΡΑΣΟΣ αυτός που οδήγησε σε πτώχευση μία εταιρία να διεκδικεί και αύξηση μισθού και επίδομα αποτελεσματικότητας !!
Δεν ξέρω επίσης τί θα κάνει η Δικαιοσύνη, αλλά αν οι εκπρόσωποι της Πολιτείας, εκλεγμένοι και μη δεν θέλουν να τους πάρει και σηκώσει η δίκαιη οργή των πολιτών οφείλουν να σκεφτούν τα εξής απλά:
Η Βουλή και οι Βουλευτές ως εκπρόσωποι του λαού έχουν διττή λειτουργία (δικαίωμα και καθήκον απορρέον από την ιδιότητά τους ως λειτουργών εντός του Δημοκρατικού Πολιτεύματος):
Της νομοθέτησης και του κοινοβουλευτικού ελέγχου της εκτελεστικής εξουσίας, ενώ παράλληλα εκ της δεδηλωμένης εμπιστοσύνης των Βουλευτών απορρέει και η δυνατότητα μίας Κυβέρνησης να επιτελεί το δικό της ρόλο.
Εκ του αποτελέσματος των 37 μεταπολιτευτικών ετών είναι πλέον αναμφισβήτητο γεγονός ότι η πλειοψηφία των εκάστοτε Βουλευτών της εκάστοτε Βουλής δεν επιτέλεσε τα ανωτέρω καθήκοντά της ευσυνείδητα , με τη δέουσα και επιβεβλημένη εκ της σημαντικότητας του λειτουργήματός τους επιμέλεια και υπευθυνότητα, αποτελεσματικά και προς το συμφέρον της Πολιτείας, προξενώντας με πράξεις και παραλείψεις τους, μαζί με τα μέλη των εκάστοτε Κυβερνήσεων, τεράστια ζημιά στα συμφέροντα της χώρα, η οποία κατέρρευσε . Καταστράφηκε! Πτώχευσε πρώτιστα ηθικά , θεσμικά και κοινωνικά και μετά οικονομικά , με καίρια και πρωταρχική ευθύνη των Βουλευτών και των Κυβερνώντων.
Γιατί οι Βουλευτές και η εκάστοτε Βουλή αντί να διεκδικήσουν ουσιαστικό ρόλο ύπαρξης και δράσης ως αυτόνομος πυλώνας του Δημοκρατικού Πολιτεύματος, αναγκαία ισότιμος και διακριτός από την εκτελεστική εξουσία , αφέθηκαν σε μία βολική και πλήρη «απορρόφησή» τους από την εκάστοτε Κυβέρνηση και κομματική αυλή, τα κελεύσματα της οποίας υπάκουσαν αναντίρρητα , άβουλα και πειθήνια, χωρίς πολλές φορές καν να γνωρίζουν τι ψηφίζουν και χωρίς την υπευθυνότητα να διεκδικήσουν πραγματικό ρόλο ύπαρξης, πόσο μάλλον πραγματικού ελέγχου της εξουσίας.
Έτσι οι μεν περισσότεροι Βουλευτές βολεύτηκαν σε ένα θεσμικό θέατρο, για την απλή δικαιολόγηση μισθών και επιδομάτων , αφήνοντας την κάθε Κυβέρνηση ασύδοτη,ποτισμένη από την αίσθηση της παντοδυναμίας, οχυρωμένη με παράνομα μέσα κατοχύρωσης του θεσμικά ανέλεγκτου των παράνομων πράξεών της, ελεύθερη πλέον να επιπέσει στον πλούτο της πατρίδας, μέσω όλων των λιμασμένων για άκοπο πλουτισμό οργάνων της, προκαλώντας μέσα σε λίγες μόλις δεκαετίες μία πρωτοφανή και εξοργιστικά εγκληματική ανακατανομή – λεηλασία του κοινωνικού και κρατικού πλούτου.
Οι άθλιες αυτές κομματοκρατούμενες Βουλές και Κυβερνήσεις των συνυπεύθυνων και γι’ αυτό αλληλοϋποστηριζόμενων και ορκισμένων με «ομερτά» επιόρκων κρατικών λειτουργών,έπνιξαν μέσα στο τέλμα της αναξιοκρατίας κάθε κριτική, αντίθετη, ανιδιοτελή, άξια , ηθική και εθνική φωνή.
Φρόντισαν επίσης να εναλλάσσουν περιοδικά τη δικομματική εξουσία και να διατηρούν ανοικτές οδούς διαπήδησης περιοδικά διαφόρων προσώπων από τη μία εξουσία στην άλλη , ώστε να μειώνουν τις αντιδράσεις, με τη διασπορά της διαφθοράς, διατηρώντας παράλογα πολλές φορές και τις δύο ιδιότητες (Βουλευτή και μέλους της Κυβέρνησης) στο αυτό πρόσωπο, που καθίστατο έτσι κατά διεθνή για άλλη μία φορά πρωτοτυπία ελεγχόμενος και ελεγκτής του εαυτού του!!!
Εξέθρεψαν με τη χρήση του ληστευθέντος απ’ όλους μας πλούτου, τον οποίο διαχειρίζονταν αδιαφανώς και ιδιοτελώς, φαινόμενα μίας διαρκώς γιγαντούμενης διαφθοράς , διασπείροντας αυτήν δι’ οσμώσεως σε όλο το πλήρωμα της πολιτείας, για να δικαιολογήσουν έτσι τη λυσσαλέα λεηλασία της από τους ελάχιστους αριθμητικά και ολίγιστους ποιοτικά και ηθικά, των λιμασμένων αυτών νομέων της εξουσίας, που διοίκησαν με την αισχρή νοοτροπία σμήνους ακριδών επιπίπτοντος επί του κρατικού λειμώνος .
Έτσι οι Κυβερνώντες υπήρξαν οι αυτουργοί με ποινικούς όρους και οι Βουλευτές οι αναγκαίοι συνεργοί στα πρωτοφανή κακουργήματα, που όλοι τους απεργάστηκαν εις βάρος της χώρας και του λαού μας, εναντίον όλων μας, καταστρέφοντας το παρόν και υποθηκεύοντας το μέλλον για πολλές γενιές.
Δεν έχει δε νόημα εδώ να γίνει καμμία ανάλυση και στοιχειοθέτηση των γνωστών σε όλους μας αιτίων και αποδεικτικών της τεράστιας αυτής ευθύνης όλων αυτών των προσώπων, που καταλήστευσαν και καταρράκωσαν τη χώρα και το λαό μας.
Η αναμφισβήτητη αυτή ευθύνη τους εκτός από αυτονόητα πολιτική, είναι κατά την άποψή μου και νομική και μάλιστα σε επίπεδο δυνατότητας της Πολιτείας να απαιτήσει εξ αυτών δραστικές αποζημιώσεις αναλόγως του χρόνου και της βαρύτητας της ευθύνης εκάστου.
Καμμία βολική ασυλία, ψηφισμένη από τους ίδιους για την προστασία τους από τις παρανομίες τους, δεν ισχύει , κανένα άρθρο του ντροπιαστικού πλέον Συντάγματος ή νόμος , περί κατ’ ευφημισμόν “ ευθύνης” Υπουργών, για τη συγκάλυψη διαχρονικά των γνωστών σε όλους ποινικών και αστικών ευθυνών τους, δεν νομιμοποιείται σε ένα κράτος δικαίου, όπου η ηθική αντίληψη των πολιτών απαιτεί και προσδοκά από τους εκάστοτε Κυβερνώντες μεγαλύτερη επιμέλεια και υπευθυνότητα για τις δράσεις τους, αλλά και αντίστοιχα αποδίδει σ’ αυτούς μεγάλη ευθύνη για τις εγκληματικές ή εξ αδιαφορίας, αμελείας ή ανικανότητας πράξεις και ζημιές της Πολιτείας.
Γιατί αυτή η κοινή περί δικαίου αντίληψη συνιστά υπόβαθρο του Δημοκρατικού Πολιτεύματος και κάθε εκτροπή από τη γραμμή αυτή του δικαίου, εκτρέπει και το πολίτευμα σε άλλου είδους μορφές απολυταρχικής διακυβέρνησης, ως είναι και η σημερινή κατάσταση που βιώνουμε. Μία κεκαλυμμένη απολυταρχία, χωρίς αυτόνομη και διακριτή λειτουργία των τριών εξουσιών και χωρίς δυνατότητα απόδοσης δικαιοσύνης και ευθυνών.
Ακόμη και σήμερα ωστόσο υπάρχει έδαφος να αποδοθεί δικαιοσύνη, αρκεί να λειτουργήσει, αναφορικά με τον έλεγχο της παρανομίας, η εξουσία της δικαιοσύνης, έστω και «επαναστατικά», διαγιγνώσκοντας το παράνομο όλων αυτών των διατάξεων, που παράνομα εξεδόθησαν για να εκθρέψουν τη διαφθορά και προφυλάξουν το ιερατείο της από τις δυσμενείς συνέπειες των πράξεών τους. Να τους οδηγήσουν στα δικαστήρια , ξεπερνώντας ως παράνομα υψωμένα όλα τα τεχνητά κωλύματα των εξεταστικών επιτροπών και καταδικάσουν τους υπευθύνους, κρίνοντας παράνομη κάθε παραγραφή μικρότερη απ’ αυτή που ισχύει για κάθε πολίτη αυτής της χώρας και ας προστρέξουν αυτοί πλέον οι καταδικασθέντες στο ΕΔΔΑ για να κρίνει αν η διαδικασία υπήρξε ή όχι δίκαιη.
Να αναζητηθούν οι αστικές ευθύνες απ’ όλους όσους νεμήθηκαν με παράνομο ή αδιάφορο ή αμελή τρόπο δημόσια εξουσία, ζημιώνοντας την πολιτεία με άμεση κατάθεση αγωγών αποζημίωσης και δέσμευση των περιουσιών τους.
Και επειδή ξεκίνησα την ανάπτυξη των σκέψεών μου από τις διεκδικήσεις των φουκαράδων συνταξιούχων Βουλευτών, προτείνω να απαιτηθεί και απ’ αυτούς αποζημίωση σε ποσοστό επί του δημιουργηθέντος παράνομου και απεχθούς χρέους , που συσσωρεύθηκε εις βάρος της χώρας , με βάση κάποια ρεαλιστικά κριτήρια, ως θα μπορούσε να είναι το ποίοι υπερψήφισαν τους αναληθείς και παραπλανητικούς προϋπολογισμούς, ποιοι έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης σε Κυβερνήσεις μετά το 1974 και μετά, ποιοι συμμετείχαν σε διοικητικές ή κυβερνητικές θέσεις, συμβάλλοντας στη δημιουργία των χρεών, παραμυθιάζοντας συγχρόνως όλους μας με ανέκδοτα τύπου «λεφτά υπάρχουν» και άλλα όμοια.
Θα μου πείτε και ποιος θα ξεκινήσει ή θα διατάξει να ασκηθούν αυτές οι αξιώσεις εκ μέρους του κράτους, για να ξεδιψάσει ο διψασμένος για δικαιοσύνη εξαθλιωμένος Έλληνας, αφού πολλοί υπεύθυνοι είναι μέλη της παρούσης ή μελλούσης Κυβερνήσεως;
Σωστά αλλά αν δεν γίνει κάτι τέτοιο ή δεν αναληφθεί οικειοθελώς η ευθύνη εκ μέρους των ανωτέρω προσώπων, περιλαμβανομένων των Βουλευτών, εν ενεργεία και συνταξιούχων , έχω την πεποίθηση και την ελπίδα ότι δεν είναι μακρυά η ημέρα, που πολλοί εξ αυτών θα ακολουθήσουν τη μοίρα του Φερνάντο (ντε λα Ρούα), στην καλλίτερη των περιπτώσεων.
Θα φύγουν νύχτα κυνηγημένοι από την αγανάκτηση ενός λαού, ο οποίος ξύπνησε από το λήθαργό του και δεν ζει πλέον στην άγνοια, λήθη και «ιδιωτεία», στην οποία τον έσπρωξαν με τα αισχρά τους εκπαιδευτικά και προπαγανδιστικά έργα.
Όταν δε γίνει αυτό θα τύχουν της αδέκαστης κρίσης της ιστορίας, ως οι άνθρωποι που απεργάστηκαν το μεγαλύτερο σύγχρονο ΑΓΟΣ κατά της χώρας τους και τούτο χαρακτηρίζεται με μία μόνο λέξη: ΠΡΟΔΟΣΙΑ! Για να τα λέμε έξω από τα δόντια.
Κυριάκος Κόκκινος
Δικηγόρος – Αντιπρόεδρος Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων
Δεν ξέρω γιατί θεωρήσαμε αυτονόητο ότι το Δημόσιο διαφοροποιείται τόσο από τον ιδιωτικό τομέα, όπου είναι αδιανόητο ΘΡΑΣΟΣ αυτός που οδήγησε σε πτώχευση μία εταιρία να διεκδικεί και αύξηση μισθού και επίδομα αποτελεσματικότητας !!
Δεν ξέρω επίσης τί θα κάνει η Δικαιοσύνη, αλλά αν οι εκπρόσωποι της Πολιτείας, εκλεγμένοι και μη δεν θέλουν να τους πάρει και σηκώσει η δίκαιη οργή των πολιτών οφείλουν να σκεφτούν τα εξής απλά:
Η Βουλή και οι Βουλευτές ως εκπρόσωποι του λαού έχουν διττή λειτουργία (δικαίωμα και καθήκον απορρέον από την ιδιότητά τους ως λειτουργών εντός του Δημοκρατικού Πολιτεύματος):
Της νομοθέτησης και του κοινοβουλευτικού ελέγχου της εκτελεστικής εξουσίας, ενώ παράλληλα εκ της δεδηλωμένης εμπιστοσύνης των Βουλευτών απορρέει και η δυνατότητα μίας Κυβέρνησης να επιτελεί το δικό της ρόλο.
Εκ του αποτελέσματος των 37 μεταπολιτευτικών ετών είναι πλέον αναμφισβήτητο γεγονός ότι η πλειοψηφία των εκάστοτε Βουλευτών της εκάστοτε Βουλής δεν επιτέλεσε τα ανωτέρω καθήκοντά της ευσυνείδητα , με τη δέουσα και επιβεβλημένη εκ της σημαντικότητας του λειτουργήματός τους επιμέλεια και υπευθυνότητα, αποτελεσματικά και προς το συμφέρον της Πολιτείας, προξενώντας με πράξεις και παραλείψεις τους, μαζί με τα μέλη των εκάστοτε Κυβερνήσεων, τεράστια ζημιά στα συμφέροντα της χώρα, η οποία κατέρρευσε . Καταστράφηκε! Πτώχευσε πρώτιστα ηθικά , θεσμικά και κοινωνικά και μετά οικονομικά , με καίρια και πρωταρχική ευθύνη των Βουλευτών και των Κυβερνώντων.
Γιατί οι Βουλευτές και η εκάστοτε Βουλή αντί να διεκδικήσουν ουσιαστικό ρόλο ύπαρξης και δράσης ως αυτόνομος πυλώνας του Δημοκρατικού Πολιτεύματος, αναγκαία ισότιμος και διακριτός από την εκτελεστική εξουσία , αφέθηκαν σε μία βολική και πλήρη «απορρόφησή» τους από την εκάστοτε Κυβέρνηση και κομματική αυλή, τα κελεύσματα της οποίας υπάκουσαν αναντίρρητα , άβουλα και πειθήνια, χωρίς πολλές φορές καν να γνωρίζουν τι ψηφίζουν και χωρίς την υπευθυνότητα να διεκδικήσουν πραγματικό ρόλο ύπαρξης, πόσο μάλλον πραγματικού ελέγχου της εξουσίας.
Έτσι οι μεν περισσότεροι Βουλευτές βολεύτηκαν σε ένα θεσμικό θέατρο, για την απλή δικαιολόγηση μισθών και επιδομάτων , αφήνοντας την κάθε Κυβέρνηση ασύδοτη,ποτισμένη από την αίσθηση της παντοδυναμίας, οχυρωμένη με παράνομα μέσα κατοχύρωσης του θεσμικά ανέλεγκτου των παράνομων πράξεών της, ελεύθερη πλέον να επιπέσει στον πλούτο της πατρίδας, μέσω όλων των λιμασμένων για άκοπο πλουτισμό οργάνων της, προκαλώντας μέσα σε λίγες μόλις δεκαετίες μία πρωτοφανή και εξοργιστικά εγκληματική ανακατανομή – λεηλασία του κοινωνικού και κρατικού πλούτου.
Οι άθλιες αυτές κομματοκρατούμενες Βουλές και Κυβερνήσεις των συνυπεύθυνων και γι’ αυτό αλληλοϋποστηριζόμενων και ορκισμένων με «ομερτά» επιόρκων κρατικών λειτουργών,έπνιξαν μέσα στο τέλμα της αναξιοκρατίας κάθε κριτική, αντίθετη, ανιδιοτελή, άξια , ηθική και εθνική φωνή.
Φρόντισαν επίσης να εναλλάσσουν περιοδικά τη δικομματική εξουσία και να διατηρούν ανοικτές οδούς διαπήδησης περιοδικά διαφόρων προσώπων από τη μία εξουσία στην άλλη , ώστε να μειώνουν τις αντιδράσεις, με τη διασπορά της διαφθοράς, διατηρώντας παράλογα πολλές φορές και τις δύο ιδιότητες (Βουλευτή και μέλους της Κυβέρνησης) στο αυτό πρόσωπο, που καθίστατο έτσι κατά διεθνή για άλλη μία φορά πρωτοτυπία ελεγχόμενος και ελεγκτής του εαυτού του!!!
Εξέθρεψαν με τη χρήση του ληστευθέντος απ’ όλους μας πλούτου, τον οποίο διαχειρίζονταν αδιαφανώς και ιδιοτελώς, φαινόμενα μίας διαρκώς γιγαντούμενης διαφθοράς , διασπείροντας αυτήν δι’ οσμώσεως σε όλο το πλήρωμα της πολιτείας, για να δικαιολογήσουν έτσι τη λυσσαλέα λεηλασία της από τους ελάχιστους αριθμητικά και ολίγιστους ποιοτικά και ηθικά, των λιμασμένων αυτών νομέων της εξουσίας, που διοίκησαν με την αισχρή νοοτροπία σμήνους ακριδών επιπίπτοντος επί του κρατικού λειμώνος .
Έτσι οι Κυβερνώντες υπήρξαν οι αυτουργοί με ποινικούς όρους και οι Βουλευτές οι αναγκαίοι συνεργοί στα πρωτοφανή κακουργήματα, που όλοι τους απεργάστηκαν εις βάρος της χώρας και του λαού μας, εναντίον όλων μας, καταστρέφοντας το παρόν και υποθηκεύοντας το μέλλον για πολλές γενιές.
Δεν έχει δε νόημα εδώ να γίνει καμμία ανάλυση και στοιχειοθέτηση των γνωστών σε όλους μας αιτίων και αποδεικτικών της τεράστιας αυτής ευθύνης όλων αυτών των προσώπων, που καταλήστευσαν και καταρράκωσαν τη χώρα και το λαό μας.
Η αναμφισβήτητη αυτή ευθύνη τους εκτός από αυτονόητα πολιτική, είναι κατά την άποψή μου και νομική και μάλιστα σε επίπεδο δυνατότητας της Πολιτείας να απαιτήσει εξ αυτών δραστικές αποζημιώσεις αναλόγως του χρόνου και της βαρύτητας της ευθύνης εκάστου.
Καμμία βολική ασυλία, ψηφισμένη από τους ίδιους για την προστασία τους από τις παρανομίες τους, δεν ισχύει , κανένα άρθρο του ντροπιαστικού πλέον Συντάγματος ή νόμος , περί κατ’ ευφημισμόν “ ευθύνης” Υπουργών, για τη συγκάλυψη διαχρονικά των γνωστών σε όλους ποινικών και αστικών ευθυνών τους, δεν νομιμοποιείται σε ένα κράτος δικαίου, όπου η ηθική αντίληψη των πολιτών απαιτεί και προσδοκά από τους εκάστοτε Κυβερνώντες μεγαλύτερη επιμέλεια και υπευθυνότητα για τις δράσεις τους, αλλά και αντίστοιχα αποδίδει σ’ αυτούς μεγάλη ευθύνη για τις εγκληματικές ή εξ αδιαφορίας, αμελείας ή ανικανότητας πράξεις και ζημιές της Πολιτείας.
Γιατί αυτή η κοινή περί δικαίου αντίληψη συνιστά υπόβαθρο του Δημοκρατικού Πολιτεύματος και κάθε εκτροπή από τη γραμμή αυτή του δικαίου, εκτρέπει και το πολίτευμα σε άλλου είδους μορφές απολυταρχικής διακυβέρνησης, ως είναι και η σημερινή κατάσταση που βιώνουμε. Μία κεκαλυμμένη απολυταρχία, χωρίς αυτόνομη και διακριτή λειτουργία των τριών εξουσιών και χωρίς δυνατότητα απόδοσης δικαιοσύνης και ευθυνών.
Ακόμη και σήμερα ωστόσο υπάρχει έδαφος να αποδοθεί δικαιοσύνη, αρκεί να λειτουργήσει, αναφορικά με τον έλεγχο της παρανομίας, η εξουσία της δικαιοσύνης, έστω και «επαναστατικά», διαγιγνώσκοντας το παράνομο όλων αυτών των διατάξεων, που παράνομα εξεδόθησαν για να εκθρέψουν τη διαφθορά και προφυλάξουν το ιερατείο της από τις δυσμενείς συνέπειες των πράξεών τους. Να τους οδηγήσουν στα δικαστήρια , ξεπερνώντας ως παράνομα υψωμένα όλα τα τεχνητά κωλύματα των εξεταστικών επιτροπών και καταδικάσουν τους υπευθύνους, κρίνοντας παράνομη κάθε παραγραφή μικρότερη απ’ αυτή που ισχύει για κάθε πολίτη αυτής της χώρας και ας προστρέξουν αυτοί πλέον οι καταδικασθέντες στο ΕΔΔΑ για να κρίνει αν η διαδικασία υπήρξε ή όχι δίκαιη.
Να αναζητηθούν οι αστικές ευθύνες απ’ όλους όσους νεμήθηκαν με παράνομο ή αδιάφορο ή αμελή τρόπο δημόσια εξουσία, ζημιώνοντας την πολιτεία με άμεση κατάθεση αγωγών αποζημίωσης και δέσμευση των περιουσιών τους.
Και επειδή ξεκίνησα την ανάπτυξη των σκέψεών μου από τις διεκδικήσεις των φουκαράδων συνταξιούχων Βουλευτών, προτείνω να απαιτηθεί και απ’ αυτούς αποζημίωση σε ποσοστό επί του δημιουργηθέντος παράνομου και απεχθούς χρέους , που συσσωρεύθηκε εις βάρος της χώρας , με βάση κάποια ρεαλιστικά κριτήρια, ως θα μπορούσε να είναι το ποίοι υπερψήφισαν τους αναληθείς και παραπλανητικούς προϋπολογισμούς, ποιοι έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης σε Κυβερνήσεις μετά το 1974 και μετά, ποιοι συμμετείχαν σε διοικητικές ή κυβερνητικές θέσεις, συμβάλλοντας στη δημιουργία των χρεών, παραμυθιάζοντας συγχρόνως όλους μας με ανέκδοτα τύπου «λεφτά υπάρχουν» και άλλα όμοια.
Θα μου πείτε και ποιος θα ξεκινήσει ή θα διατάξει να ασκηθούν αυτές οι αξιώσεις εκ μέρους του κράτους, για να ξεδιψάσει ο διψασμένος για δικαιοσύνη εξαθλιωμένος Έλληνας, αφού πολλοί υπεύθυνοι είναι μέλη της παρούσης ή μελλούσης Κυβερνήσεως;
Σωστά αλλά αν δεν γίνει κάτι τέτοιο ή δεν αναληφθεί οικειοθελώς η ευθύνη εκ μέρους των ανωτέρω προσώπων, περιλαμβανομένων των Βουλευτών, εν ενεργεία και συνταξιούχων , έχω την πεποίθηση και την ελπίδα ότι δεν είναι μακρυά η ημέρα, που πολλοί εξ αυτών θα ακολουθήσουν τη μοίρα του Φερνάντο (ντε λα Ρούα), στην καλλίτερη των περιπτώσεων.
Θα φύγουν νύχτα κυνηγημένοι από την αγανάκτηση ενός λαού, ο οποίος ξύπνησε από το λήθαργό του και δεν ζει πλέον στην άγνοια, λήθη και «ιδιωτεία», στην οποία τον έσπρωξαν με τα αισχρά τους εκπαιδευτικά και προπαγανδιστικά έργα.
Όταν δε γίνει αυτό θα τύχουν της αδέκαστης κρίσης της ιστορίας, ως οι άνθρωποι που απεργάστηκαν το μεγαλύτερο σύγχρονο ΑΓΟΣ κατά της χώρας τους και τούτο χαρακτηρίζεται με μία μόνο λέξη: ΠΡΟΔΟΣΙΑ! Για να τα λέμε έξω από τα δόντια.
Κυριάκος Κόκκινος
Δικηγόρος – Αντιπρόεδρος Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΟΚΚΙΝΟΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΠΑΡ’ ΑΡΕΙΩ ΠΑΓΩ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΑΘΗΝΑΣ: ΚΑΝΙΓΓΟΣ 33-ΤΗΛ. 2103300990
ΓΡΑΦΕΙΟ ΠΑΛΛΗΝΗΣ: ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ 18-ΤΗΛ. 2106666658-2106033930
ΚΙΝΗΤΟ ΤΗΛ.: 6973022722
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΠΑΡ’ ΑΡΕΙΩ ΠΑΓΩ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΑΘΗΝΑΣ: ΚΑΝΙΓΓΟΣ 33-ΤΗΛ. 2103300990
ΓΡΑΦΕΙΟ ΠΑΛΛΗΝΗΣ: ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ 18-ΤΗΛ. 2106666658-2106033930
ΚΙΝΗΤΟ ΤΗΛ.: 6973022722
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου