Το τραγικό συμβάν
Ένα 14χρόνο κορίτσι οδηγούσε μοτοσικλέτα μεγάλου κυβισμού στον Εχίνο της Ξάνθης. Συνεπιβάτης της μία 15χρόνη. Το 14χρόνο παιδί, που όπως είναι αυτονόητο δεν είχε άδεια οδήγησης, έχασε τον έλεγο της μηχανής και το όχημα ανατράπηκε. Τα δύο ανήλικα μεταφέρθηκαν αρχικά στο Κέντρο Υγείας Εχίνου και στη συνέχεια στο Γενικό Νοσοκομείο Ξάνθης όπου η 14χρόνη οδηγός έφυγε από τη ζωή.
Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, στα 14 και 15 τα παιδιά συνήθως φοιτούν στην τρίτη γυμνασίου… Δεν έχουν προλάβει να πάνε καν λύκειο!
Τα παιδιά καβαλάνε μηχανάκια μόλις αποφοιτήσουν από το Δημοτικό!
Τις αναμνήσεις από το σχολείο τις έχω φρέσκιες, δεν πέρασαν και πάρα πολλά χρόνια από τότε που πήγαινα σχολείο άλλωστε, αφού γεννήθηκα το 1986.
Μαθαίνοντας για το συγκεκριμένο τραγικό περιστατικό θυμήθηκα την πρώτη μέρα που ο μικρός Τρυποκάρυδος πήρε τα φτερά του και μετακόμισε από το δημοτικό σχολείο στο γυμνάσιο ενός χωριού της Ρόδου… Και τι είδαν τα μάτια μου; Πολλοί από τους συμμαθητές μου ξαφνικά μεγάλωσαν και είχαν έρθει στο σχολείο καβαλώντας μηχανάκια! Οι γονείς τους είχαν αγοράσει σκουτεράκια σε παιδιά που μόλις τελειώσαν το Δημοτικό, και αυτά έκαναν σούζες στην αυλή του Γυμνασίου την πρώτη μέρα για να δείξουν πόσο “μάγκες” είναι, σε σχέση με τους άλλους που δεν πήγαν στο σχολείο με σκούτερ αλλά απλώς με μια σχολική τσάντα. Και μιλάμε για παιδιά 11 και 12 ετών που απλώς τύχαινε οι γονείς τους να έχουν κάποιο κατάστημα ή ξενοδοχείο στο Φαληράκι που τότε λόγω των Άγγλων τους άφηνε πολύ χρήμα και ήθελαν να το επιδεικνύουν δωρίζοντας “παιχνίδια” ενηλίκων στα παιδιά τους!
Βέβαια, όσοι δεν καβαλούσαν μηχανάκια ήταν λιγότερο “μάγκες”, “in” και “trendy” από τους υπόλοιπους και λιγότερο “δημοφιλείς” φυσικά στις παρέες…
Λίγα χρόνια αργότερα ένας θάνατος!
Και λίγα χρόνια μετά, όταν πήγαινα στην 1η Λυκείου είδα τους συμμαθητές μου να κλαίνε και να τα βάφουνε μαύρα για έναν ακόμη δημοφιλή του σχολείου. Τότε πήγαινα στο “Βενετόκλειο”, ή αλλιώς στο “1ο Λύκειο Ρόδου”, δεν ήξερα πολύ κόσμο ως παιδί του τελευταίου θρανίου και απομονωμένη nerd, ούτε και πολύς κόσμος με ήξερε και όσοι με ήξεραν με θεωρούσαν ένα γελοίο και γραφικό τυπάκι που του αξίζει το δούλεμα.
Μια νύχτα ο δημοφιλής τύπος από το σχολείο πήγε στη Λεωφόρο Τσαΐρι-Αεροδρομίου να κάνει κόντρες με τα φιλαράκια του… Εκεί χτύπησε στο κεφάλι και πέθανε ακαριαία όπως έμαθα από τις συζητήσει που γινόντουσαν στα διπλανά θρανία και από όσα διάβασα τότε στην τοπική εφημερίδα.
Και τότε όλοι τα έβαψαν μαύρα… Ημέρες πένθους για κάποιον που λόγω της δικής του ηλιθιότητας, αλλά και της οικογένειας του έφαγε το κεφάλι του. Ήταν ένας από τους “μάγκες” του σχολείου, ένας από τους “αξιοπρόσεκτους” επειδή είχε μηχανάκι, έκανε κόντρες και κορδονώτανε για αυτά του τα επιτεύγματα… Και για αυτόν λυπήθηκαν όλοι!
Μήπως όλα αυτά σας θυμίζουν στιγμές από τη δική σας ζωή;
Δεν είναι τυχαίο! Η βλακεία κυριαρχεί!
Κλείνοντας θα πω πως μπορεί εγώ να ήμουν “γελοίο και γραφικό τυπάκι που του αξίζει το δούλεμα”, αλλά είμαι ζωντανή!
Και για να το πάμε ακόμη πιο μακρία… Έχω δει “μάγκες” πολλών σχολείων να έχουν πέσει στα ναρκωτικά, και μόλις χθες έμαθα πως ένας “μάγκας” συμμάθητης του φίλου μου σκότωσε την κοπέλα του και μάλλον θα σαπίσει στη φυλακή!
Συμπεράσμα: Η σάπια κοινωνία γεννιέται άρρωστη εξαιτίας θεσμών όπως η οικογένεια και το σχολείο!
http://trupokarudos.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου