Εθνική κατάθλιψη

Ενα βασανιστικό ερώτημα έχουν τις τελευταίες εβδομάδες όλοι οι Ελληνες πολίτες:

Γιατί είμαστε χειρότερα από πέρυσι;

Ενα χρόνο πριν η Ελλάδα ήταν σε κατάσταση νευρικής κρίσης. Η κυβέρνηση που αρχικά μας έλεγε ότι υπάρχουν λεφτά, ξαφνικά μας ανακοίνωσε ότι δεν μπορεί να πληρώσει μισθούς και συντάξεις και πρέπει να έρθει το ΔΝΤ να μας νοικοκυρέψει.

Ο κόσμος το δέχθηκε, έκανε υπομονή, είχε και τις ενοχές του μήπως κι αυτός φταίει, ήρθε και ο Πάγκαλος και του είπε “μαζί τα φάγαμε”. Δεν θέλει και πολύ να πιστέψεις ότι οι θυσίες είναι απαραίτητες. Οπως απαραίτητες είναι και οι μεταρρυθμίσεις που όλο εξαγγέλλει αλλά ποτέ δεν κάνει η κυβέρνηση.

Μπήκαμε λοιπόν στο Μνημόνιο, ήρθε και ξαναήρθε η τρόικα, η κυβέρνηση μας διαβεβαίωνε ότι με τα μέτρα που πήρε δεν θα χρειαστεί απολύτως τίποτε. Μας έλεγαν επί μήνες ότι θα βγούμε από την κρίση σύντομα, ότι η ανάπτυξη είναι προ των πυλών, ότι οι θυσίες δεν πάνε χαμένες, ότι το 2012 θα βγούμε στις αγορές και θα μας ανταμείψουν αυτές με χαμηλά επιτόκια και άλλα παραμύθια της Χαλιμάς.

Εχει περάσει ένας χρόνος, πικρός για τους περισσότερους. Τα εισοδήματα έχουν μειωθεί δραματικά, οι όποιες αποταμιεύσεις έχουν εξανεμιστεί, η ύφεση της οικονομίας είναι πάνω από 3%, η ανεργία είναι πάνω από 15% με τους νέους και τις γυναίκες να κάνουν ουρές για μια δουλειά. Και από την άλλη, οι τιμές προϊόντων και υπηρεσιών βρίσκονται στα ύψη, ο πληθωρισμός είναι ανεξέλεγκτος και η κυβέρνηση απλά παρακολουθεί.

Η πολυπόθητη ανάπτυξη έχει μείνει στα χαρτιά, τα κονδύλια του ΕΣΠΑ δεν μπορούμε να τα αποταμιεύσουμε.

Η οικονομία βουλιάζει όλο και πιο βαθιά, τα έσοδα μειώνονται δραματικά, οι μηχανισμοί ελέγχου και είσπραξης είναι πλήρως διαλυμένοι, πιο διαλυμένοι κι από αυτούς που υποτίθεται ότι άφησε η προηγούμενη κυβέρνηση.

Ενα χρόνοα μετά, όλοι οι δείκτες είναι πιο αρνητικοί από πέρυσι, όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι βρισκόμαστε στον πάτο, παρά τις ψεύτικες υποσχέσεις της κυβέρνησης.

Το χειρότερο από όλα είναι, όμως, ότι διογκώνεται η λαϊκή δυσαρέσκεια σε συνδυασμό με την απαισιοδοξία. Μια εθνική μελαγχολία που αυξάνεται ημέρα με την ημέρα και γι’ αυτό κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Η χώρα έχει παραλύσει περιμένοντας το απευκταίο. Τη χρεοκοπία με ότι αυτή συνεπάγεται.

Ο κόσμος βομβαρδίζεται κάθε μέρα από μαύρες ειδήσεις, φως στο τούνελ δεν υπάρχει αλλά παρ’ όλα αυτά η κυβέρνηση που κρατά τις τύχες της χώρας, βρίσκεται σε νιρβάνα. Το μόνο που κάνουν τα κυβερνητικά στελέχη είναι να βγαίνουν σε κανάλια και ραδιόφωνα για να διαψεύδουν την αναδιάρθρωση. Από πολιτική μηδέν. Πώς και τελικά ποιος κυβερνά αυτή τη χώρα είναι το ερώτημα.

Ολα αυτά είναι στο μυαλό κάθε ανθρώπου που βλέπει ότι ο γκρεμός πλησιάζει αλλά δεν βλέπει το σχοινί που θα κρατηθεί. Αραγε, ποιος θα δώσει τη λύση;

Η παράλυση του τόπου, 18 μήνες μετά τις εκλογές κι ένα χρόνο μετά το Μνημόνιο είναι πολύ επικίνδυνη.

Όσοι επιμένουν να υλοποιούν μια αποτυχημένη πολιτική, τελικά το μόνο που θα κάνουν είναι να οδηγήσουν όλο και πιο γρήγορα και χωρίς άμυνες τη χώρα στην εθνική καταστροφή.

Πηγή