καταφεύγουν στα σκουπίδια για να εξασφαλίσουν ένα κομμάτι ψωμί. Το 1937, ο συγγραφέας Τζον Στάινμπεκ έγραψε τη νουβέλα «Ανθρωποι και ποντίκια». Από τότε μέχρι και σήμερα έχουν περάσει εβδομήντα τέσσερα χρόνια και ο τίτλος του συγκεκριμένου έργου δεν παρέμεινε απλώς διαχρονικός αλλά αποτυπώνει την εφιαλτική πραγματικότητα που βιώνουν πολλοί Ελληνες. Εικόνες Κατοχής, εικόνες που συνηθίζαμε να βλέπουμε σε χώρες της Αφρικής, όπου μικρά παιδιά πέθαιναν από την έλλειψη νερού και τροφής, γίνονται πραγματικότητα στην Αθήνα.
Ατομα κάθε ηλικίας τρυπώνουν μέσα στους κάδους σκουπιδιών προκειμένου να βρουν υπολείμματα τροφίμων για να δαμάσουν την πείνα τους. Ανθρωποι που πριν από λίγο καιρό ζούσαν αξιοπρεπώς. Η οικονομική κρίση όμως τους οδήγησε στην έσχατη λύση: να τρέφονται από τα αποφάγια που πετάνε οι... τυχεροί.
Η «Espresso της Κυριακής» επισκέφθηκε πολλές περιοχές της Αθήνας. Για είκοσι τέσσερις ώρες περιπλανήθηκε στους δρόμους της πρωτεύουσας. Συνομίλησε με ανθρώπους που τα καθημερινά τους «ψώνια» προέρχονται από τους κάδους των σκουπιδιών, ενώ οι εικόνες που καταγράψαμε είναι συγκλονιστικές.
ΠΑΤΗΣΙΑ, ΛΑΪΚΗ ΑΓΟΡΑ
Οι δείκτες του ρολογιού έδειχναν δύο και μισή το μεσημέρι όταν διασχίζαμε τη λαϊκή αγορά των Πατησίων. Οι περισσότεροι από τους εμπόρους ξέστηναν τους πάγκους τους, ενώ οι τελευταίες αργοπορημένες νοικοκυρές επέστρεφαν στα σπίτια τους σέρνοντας τα καροτσάκια τους γεμάτα τσάντες.
Οι κάδοι των σκουπιδιών έχουν γεμίσει ασφυκτικά, ενώ δίπλα από τους πάγκους υπάρχουν χαρτόκουτα με εμπορ
ρεύματα που είναι για πέταμα. Σε λίγο θα περάσουν τα συνεργεία του δήμου για να καθαρίσουν τον δρόμο. Υπάρχουν όμως και κάποιοι που με αγωνία προσπαθούν να προλάβουν τα σκουπιδιάρικα.
Μια ηλικιωμένη γυναίκα έχει σκύψει πάνω στο βρόμικο πεζοδρόμιο και μαζεύει ντομάτες, κρεμμύδια και χόρτα. Λίγο μετά, θα κατευθυνθεί προς έναν κάδο. Θα παραμείνει εκεί για αρκετή ώρα. Θα ψαχουλέψει με τα γυμνά της χέρια μέχρι να βρει λίγα φρούτα. Θα τα βάλει μέσα στη νάιλον τσάντα και με γρήγορα βήματα θα φύγει για το σπίτι της. Ενας άλλος άνδρας θα προλάβει και θα γεμίσει δύο τσάντες με πεταμένα λαχανικά και φρούτα.
«ΔΕΝ ΕΧΩ ΧΡΗΜΑΤΑ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΩ»
Λίγο αργότερα, θα βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο με μια ηλικιωμένη κυρία. Η κυρία Μαρία κρατάει μία τσάντα στα χέρια της που είναι γεμάτη με πολλά προϊόντα και, όταν τη ρωτάμε πόσα χρήματα διέθεσε για να ψωνίσει, μας απαντάει: «Δεν έχω χρήματα για να αγοράσω ούτε λίγες πατάτες. Με τις λίγες ντομάτες που μάζεψα από τα σκουπίδια θα φτιάξω μια ωραία σαλάτα. Αμα τις πλύνω καλά, δεν θα πάθω τίποτα. Στην αρχή ντρεπόμουν να πηγαίνω στα σκουπίδια για να εξασφαλίσω το φαγητό μου. Αν δεν το κάνω όμως αυτό, θα πεθάνω από την πείνα. Δεν είμαι μόνη μου πάντως. Υπάρχει πολύς κόσμος που έρχεται και περιμένει την ώρα που οι έμποροι θα πετάξουν ό,τι τους έχει απομείνει».
ΚΥΨΕΛΗ, ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ
Το φως της ημέρας σιγά σιγά πέφτει. Βρισκόμαστε στην Κυψέλη. Είναι λίγο μετά τις εννέα, όταν τα καταστήματα και τα σούπερ μάρκετ έχουν κατεβάσει τα ρολά. Οι κάδοι των σκουπιδιών έχουν γεμίσει. Οι εικόνες που αντικρίζουμε δύσκολα περιγράφονται. Ατομα κάθε ηλικίας, Ελληνες αλλά και μετανάστες, έχουν περικυκλώσει τους κάδους σκουπιδιών. Κάποιοι από αυτούς χρησιμοποιούν καρότσια από σούπερ μάρκετ.
Στη γωνία ενός δρόμου συναντάμε τον κ. Γιώργο. Στα εβδομήντα δύο χρόνια του αναγκάζεται να ψάχνει στα σκουπίδια προκειμένου να βρει κάτι να φάει. Η σύνταξή του πενιχρή, δεν ξεπερνά τα 450 ευρώ. Με αυτά τα χρήματα θα πρέπει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα υγείας που έχει τόσο ο ίδιος όσο και η σύζυγός του.
«Ερχομαι με το καλαθάκι μου και ψάχνω μέσα στον κάδο, όταν αδειάζει το ψυγείο και το... πορτοφόλι μου. Από το σούπερ μάρκετ πετάνε πολύ συχνά λαχανικά και φρούτα, που μπορεί να μην είναι χαλασμένα, αλλά απλώς πατημένα ή ζαρωμένα» μας λέει ο ηλικιωμένος άνδρας και προσθέτει: «Με τα χρήματα της σύνταξής μου μπορώ μόνο να πληρώνω το ενοίκιο και κάποια άλλα έξοδα. Θα πάω δύο φορές τον μήνα στο σούπερ μάρκετ και θα πάρω μόνο τα απαραίτητα. Εύχομαι να μη βρεθεί κανένας άνθρωπος στη θέση μου».
«Δεν θέλω να κλέψω»
Στην περιοχή της Κυψέλης συναντήσαμε το Μοχάμεντ, ένα νεαρό άνδρα που ήρθε από το Πακιστάν. Η μοίρα όμως του γύρισε την πλάτη. Ανεργος εδώ και πολύ καιρό, βουτάει κάθε βράδυ μέσα στα σκουπίδια για να βρει τροφή: «Δεν έχω δουλειά και πεινάω. Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Αλλιώς, θα πρέπει να κλέψω και δεν θέλω. Βγαίνω κάθε μεσημέρι γύρω στις δύο και κάθε βράδυ μετά τις επτά και ψάχνω. Πάντα κάτι βρίσκω. Ενα μισοφαγωμένο σάντουιτς, ένα κομμάτι σοκολάτα... και αρκετά παλιά ρούχα» μας εξηγεί με σπαστά ελληνικά.
«Ζω με άλλους πενήντα...»
Παρόμοια περίπτωση είναι και ο Ρασί, ο οποίος είναι από την Αφρική και σπούδασε δημοσιογραφία. «Δυστυχώς, οι συνθήκες τα έφεραν έτσι ώστε να ζω τώρα μαζί με άλλους πενήντα ανθρώπους σε ένα σπίτι και να βρίσκω φαγητό στα σκουπίδια. Κάθε βράδυ ονειρεύομαι πως είμαι μαζί με την οικογένειά μου γύρω από ένα όμορφα στρωμένο τραπέζι. Δυστυχώς
, το πρωί οι συνθήκες είναι πάλι το ίδιο άσχημες» λέει και συνεχίζει να ψάχνει στον πάτο ενός κάδου.
Κατασπαράζει μισό σάντουιτς
Πλησιάζουν μεσάνυχτα και κατηφορίζουμε προς την Ομόνοια. Σε ένα πεζοδρόμιο της οδού Πειραιώς ένας 30χρονος άνδρας έχει βγάλει όλες τις σακούλες μέσα από τον κάδο σκουπιδιών και τις ψαχουλεύει μία προς μία. Υστερα από λίγη ώρα, βρίσκει ένα μισοτελειωμένο σάντουιτς και το κατασπαράζει.
«Εμπόριο» χάρτου
Επόμενος σταθμός μας, το Γκάζι. Σε ένα από τα στενά της πολυσύχναστης περιοχής συναντάμε δύο γυναίκες περίπου σαράντα πέντε ετών. Και αυτές σέρνουν ένα καρότσι που είναι γεμάτο χαρτόκουτα. Μπορεί οι συγκεκριμένες να μην έψαχναν αποκλειστικά για τρόφιμα, όμως το είχαν γεμίσει με χάρτινα κουτιά και άλλα είδη. Για τις γυναίκες αυτές η νύχτα έχει γίνει ο… εργοδότης τους. Κάθε βράδυ μετά τα μεσάνυχτα βγαίνουν σεργιάνι στους δρόμους της πόλης προκειμένου να συγκεντρώσουν όσο το δυνατόν περισσότερα αντικείμενα, που από την πώλησή τους συντηρούν τον εαυτό τους και την οικογένειά τους.
http://www.pireasnews.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου