Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011
Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011
"Τα τέλη κυκλοφορίας δεν είναι φόρος αλλά ανταποδοτική χρήση υπηρεσιών κάτι που ρυθμίζεται κάθε φορά από την εξουσία ανάλογα με τις υπηρεσίες που μας παρέχουν. Δεν προβλέπονται πρόστιμα......
Δυο εκπαιδευτικοί κατέθεσαν από ένα ευρώ για τα τέλη κυκλοφορίας!
"Τα τέλη κυκλοφορίας δεν είναι φόρος αλλά ανταποδοτική χρήση υπηρεσιών κάτι που ρυθμίζεται κάθε φορά από την εξουσία ανάλογα με τις υπηρεσίες που μας παρέχουν. Δεν προβλέπονται πρόστιμα για την περίπτωση διότι δεν αρνούμαστε τη χρήση έστω των κακών δρόμων, διαφωνούμε όμως στο ύψος της αξίας των προσφερόμενων υπηρεσιών του κράτους και την οριζόντια εφαρμογή του.
Ούτε μπορεί να μας βάλει πρόστιμο η Δ.Ο.Υ. ότι δεν καταβάλαμε εμπρόθεσμα τα τέλη! Ας προχωρήσει σε νέα πράξη αλλά πρέπει να απαντήσει στους νόμιμους λόγους που προβάλουμε στο γραμμάτιο πληρωμής που καταθέτουμε. Άλλωστε μην γελιόμαστε η άρνηση-διαμαρτυρία αυτή είναι και ένας τρόπος ανυπακοής", δήλωσαν οι δύο εκπαιδευτικοί που χθες κατέθεσαν στο παρακαταθηκών και δανείων του Αγρινίου το ποσό του ενός ευρώ.
Ο εκπαιδευτικός Κώστας Κορδάτος και Γεν. Γραμματέας της Β' ΕΛΜΕ Αιτωλ/νίας δήλωσε:...
Ούτε μπορεί να μας βάλει πρόστιμο η Δ.Ο.Υ. ότι δεν καταβάλαμε εμπρόθεσμα τα τέλη! Ας προχωρήσει σε νέα πράξη αλλά πρέπει να απαντήσει στους νόμιμους λόγους που προβάλουμε στο γραμμάτιο πληρωμής που καταθέτουμε. Άλλωστε μην γελιόμαστε η άρνηση-διαμαρτυρία αυτή είναι και ένας τρόπος ανυπακοής", δήλωσαν οι δύο εκπαιδευτικοί που χθες κατέθεσαν στο παρακαταθηκών και δανείων του Αγρινίου το ποσό του ενός ευρώ.
Ο εκπαιδευτικός Κώστας Κορδάτος και Γεν. Γραμματέας της Β' ΕΛΜΕ Αιτωλ/νίας δήλωσε:...
"ότι η κίνηση αυτή έχει συμβολικό χαρακτήρα και είναι μια πρώιμη ανυπακοή σε έναν εισπρακτικό μηχανισμό που η πλειοψηφία των πολιτών τον έχει αποδεχτεί διότι οι θεσμικές άμυνες της είναι ανύπαρκτες και της έχει επιβληθεί η προσωπική ευθύνη έναντι της κρατικής κυριαρχίας των αστικών δομών. Δεν είναι μια ακτιβίστικη δράση αλλά μια σοβαρή πολιτική πράξη με κοινωνικό και νομικό υπόβαθρο. Κάτι που στην Κέρκυρα γίνεται με συλλογικό τρόπου και πρωτοβουλία του τ. βουλευτή Γιώργο Καλούδη και νυν περιφερειακού συμβούλου Ιονίων νήσων.
Το σοβαρό των επιχειρημάτων μας φαίνεται από το γεγονός ότι το ταμείο παρακαταθηκών και δανείων με αφορμή την παρέμβαση της Κέρκυρας έχει υποβάλει ερώτημα στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους για γνωμάτευση περί των αιτιάσεων και στο τι ισχύει τελικά. Άρα η ρωγμή και στην είσπραξη του υπέρογκου χαρατσιού των τελών κυκλοφορίας είναι γεγονός και ένα νέο κοινωνικό μέτωπο κατά των διεθνών και ντόπιων τοκογλύφων ξεκινάει"...
Δείτε την αιτιολογική αίτηση - δήλωση που κατατέθηκε για τα τέλη κυκλοφορίας έτους 2012.........
ΑΙΤΗΣΗ-ΔΗΛΩΣΗ
Κορδάτου Κων/νου του Διονυσίου Κατοίκου Αγρινίου ................................ Κάτοχος του υπ’ αριθμόν κυκλοφορίας ΥΗΡ 2869 οχήματος, 1761 Κ.Ε.Κ. Αρ. ειδοποιητηρίου προμήθειας σήματος: 66906482 1075017 030000 Αγρίνιο 28 Δεκεμβρίου 2011
ΠΡΟΣ Τον κ. Προϊστάμενο του ΤΑΜΕΙΟΥ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ ΑΓΡΙΝΙΟΥ Ενταύθα
ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΗ: - Προϊστάμενο Δ.Ο.Υ - Υπουργό Οικονομικών
Θέμα: «Κατάθεση ποσού ενός (1) ευρώ για τα τέλη κυκλοφορίας 2012»
Κύριε προϊστάμενε
Παρακαλώ να μου εκδώσετε γραμμάτιο πληρωμής τελών κυκλοφορίας έτους 2012 για το αυτοκίνητό μου ΑΡΙΘΜΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ ΥΗΡ2869 με το ποσόν του ενός (1) ευρώ υπέρ δημοσίου στο οποίο να αναγράφεται η παρακάτω αιτιολογία: 1) Διότι, ενώ τα τέλη κυκλοφορίας είναι τέλος ανταποδοτικό και έπρεπε άμεσα να επανεπενδύεται στον τόπο είσπραξης, στη προκειμένη περίπτωση στην Αιτωλοακαρνανία, για συντήρηση του οδικού δικτύου και κατασκευή νέων δρόμων, από τα ποσά που εισέπραξε πέρυσι το κράτος, που εσείς εκπροσωπείτε, από τα τέλη κυκλοφορίας μόνον ένα πολύ μικρό μέρος επέστρεψε στο νομό Αιτωλ/νίας και στην περιοχή που ζω, εργάζομαι και δραστηριοποιούμε. Αποτέλεσμα οι δρόμοι να είναι άθλιοι, επικίνδυνοι, γεμάτοι λακκούβες παντού, βασανιστήριο καθημερινό για τους πληρωτές Αιτωλοακαρνάνες του τέλους ιδιοκτήτες των Ι.Χ. Η υστέρηση και υπανάπτυξη του νομού οφείλεται κύρια και από το άθλιο και ελλιπές οδικό δίκτυο σε αντιδιαστολή με τα υπέρογκα τέλη κυκλοφορίας που επέβαλαν οι κυβερνώντες. Αντί να καταβάλω τέλη κυκλοφορίας σε ένα οδικό δίκτυο που δεν χρησιμοποιώ ως πολίτης πρέπει να εισπράξω αποζημίωση από το κράτος (εσάς) και την αυτοδιοίκηση που δεν μου επιτρέπεται να χρησιμοποιώ το αυτοκίνητό μου στις περισσότερες περιοχές και όχι να πληρώνω και από πάνω αυτά τα δυσβάστακτα χαράτσια.
2) Διότι, δεν υπάρχει λογοδοσία από τους υπουργούς και τους βουλευτές που πήγαν τα χρήματά μας, και γιατί σημαντικό μέρος τους, δεν επανεπενδύθηκε στη συντήρηση του οδικού δικτύου της Αιτωλίας και Ακαρνανίας.
3) Διότι, αντισυνταγματικά και παράνομα ζητούνται προκαταβολικά τα τέλη κυκλοφορίας αυτοκινήτου.
4) Διότι, αντισυνταγματικά και παράνομα προβλέπεται διπλασιασμός των τελών σε όποιον τα καταβάλει μετά την 1η του έτους.
5) Διότι, το κράτος δεν εφάρμοσε τον ανταποδοτικό τους χαρακτήρα, ως όφειλε!
6) Διότι, ενώ ο μισθός, και το οικογενειακό μου εισόδημα μειώθηκαν, κατά 40 %-50% παρά του ότι είμαι πολύτεκνος (4 παιδιά) με δύο θυγατέρες που σπουδάζουν εκτός της μονίμου κατοικίας, ταυτόχρονα αυξήσατε τα τέλη κυκλοφορίας κατά ληστρικό τρόπο και χωρίς αιτιολογία και μάλιστα σε ένα παλαιό αυτοκίνητο που κατάφερα να προμηθευτώ με δόσεις. Τα τέλη που ζητούνται να πληρώσω για το όχημα αυτό πλησιάζουν περίπου στην τιμή αγοράς του μεταχειρισμένου οχήματος μου! .
7) Διότι, αδυνατώ να τα πληρώσω, αφού μείωσα και τις μετακινήσεις μου με το αυτοκίνητο το δε Δημόσιο – Κράτος (Εσείς) εισπράττει ως φόρο το 60 % του ποσού (1,78 €) που πληρώνω για κάθε ένα λίτρο βενζίνης, χωρίς να μας λέτε που πάνε οι φόροι μας και αφήνατε τους δρόμους άθλιους και ένα καθημερινό βασανιστήριο περιμένει όλους τους πολίτες προκειμένω να μεταβούν με το αυτοκίνητό τους, όπως εγώ σε επαρχιακό σχολείο που εργάζομαι με ζημίες και με διάφορες φθορές στο όχημά μου χωρίς κανείς να με αποζημιώνει ούτε σε είδος αλλά ούτε και σε υπηρεσίες για τις ζημιές αυτές.
Συνημμένο 1. Ειδοποιητήριο - απόδειξη πληρωμής τελών κυκλοφορίας 2012
Με τιμή
Κώστας Διον. Κορδάτος Εκπαιδευτικός
http://online-pressblog.blogspot.com/2011/12/blog-post_6823.html
Η αγόρευση του εισαγγελέα κ. Β. Φλωρίδη στο τριμελές Εφετείο Κομοτηνής, το 2009Ο εισαγγελέας τόνισε ότι «όλοι οι δικαστές έχουν εκκρεμότητες ή αργούν να διασκεφτούν σε κάποιες αποφάσεις. Εδώ όμως υπήρξε μεθόδευση. Είναι δύσκολο να δικάζονται δικαστές, αλλά ο κόσμος περιμένει πολλά από την δικαιοσύνη.
Βατοπαίδι: «Το μεγαλύτερο σκάνδαλο της μεταπολεμικής περιόδου»
Τον Οκτώβριο του 2009, στο τριμελές Εφετείο Κομοτηνής, διεξαγόταν η επαναληπτική δίκη η οποία αφορούσε τη Μονή Βατοπαιδίου και την πρόεδρο Εφετών κυρία Μαρία Ψάλτη. Η δικαστής κατηγορείτο για παράβαση καθήκοντος για τη μη έκδοση αποφάσεως του Πρωτοδικείου Ροδόπης, όπου εκδικαζόταν η αγωγή της Μονής Βατοπαιδίου κατά του Ελληνικού Δημοσίου και οι μοναχοί του Αγίου Ορους που κατηγορούντο για ηθική αυτουργία στο παραπάνω αδίκημα.
«Είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο της μεταπολεμικής περιόδου, δέκα φορές μεγαλύτερο σε οικονομικό μέγεθος από το σκάνδαλο Κοσκωτά, που πλήγωσε την ελληνική κοινωνία, είχαν εμπλοκή μοναχοί κι ενέπλεξαν υπαλλήλους, δικαστή, υπαλλήλους του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους». Έτσι χαρακτήρισε στην αγόρευσή του την υπόθεση του Βατοπαιδίου ο εισαγγελέας της έδρας Β. Φλωρίδης, στο Τριμελές Εφετείο Κομοτηνής.
Ο εισαγγελέας καταλόγισε δόλο στην κ. Ψάλτη, η οποία εξαφάνισε την απόφαση που έδινε την κυριότητα της λίμνης Βιστωνίδας στο Δημόσιο, και ζήτησε να κηρυχθεί ένοχη κατά το κατηγορητήριο, όπως και οι μοναχοί κ. Εφραίμ και Αρσένιος. Ο εισαγγελέας χαρακτήρισε ως κατάπτυστες τις δύο γνωμοδοτήσεις του 2002 που υποστήριζαν ότι το Δημόσιο δεν είχε κυριότητα στη Βιστωνίδα και κατηγόρησε ευθέως για μεθόδευση τη Μ. Ψάλτη.
Απευθυνόμενος προς το δικαστήριο ο κ. Φλωρίδης είπε πως είναι κατανοητό το ότι είναι δύσκολο να δικαστούν δικαστές, σημείωσε όμως πως «ο κόσμος που είναι εκεί έξω, περιμένει δικαιοσύνη. Η υπόθεση δεν είναι μόνο ποινική, αφορά ολόκληρη τη Δικαιοσύνη. Αν έτσι απονέμεται η δικαιοσύνη, να πάμε να κρεμαστούμε όλοι».
«Το κεντρικό πρόσωπο αυτού του σκανδάλου είναι η κυρία δικαστής, αν δεν υπήρχε αυτή η κυρία δεν θα υπήρχε σκάνδαλο Βατοπαιδίου, το δημόσιο θα ήξερε ότι είχε δικαιωθεί και δεν θα περνούσε στην ανταλλαγή των κτημάτων λίμνης κλπ», υποστήριξε ο εισαγγελέας που ανέπτυξε ένα πλήρες σκεπτικό, λέγοντας ότι σ' αυτή την υπόθεση εμπλέχθηκαν με ιδιαίτερους τρόπους προσέγγισης των μοναχών ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι, πολιτικοί και δεν θα είχε αποκαλυφθεί τίποτα αν οι μοναχοί δεν είχαν αυτά τα υπερβολικά σχέδια. «Το Βατοπαίδι έχει μια μακρόχρονη ιστορία που δεν αμφισβητείται, αλλά δεν έχει σχέση μ' αυτά που γίνονται με την παρούσα ηγεσία, ούτε βαρύνει τους μοναχούς. Χωρίς να υπάρχει κάτι ουσιαστικό ήθελαν να πάρουν 27.000 στρέμματα δια τρόπων όχι νομίμων. Η γνωμοδότηση του 1998 τους αναγνωρίζει κυριότητα σε 1.632 στρέμματα, ενώ προέκυπτε θέμα προσδιορισμού από την επιτροπή αιγιαλού και παραλίας και η απόφαση ουσιαστικά ήταν η κεκρόπορτα των υπολοίπων αποφάσεων για να ακολουθήσουν οι δύο κατάπτυστες γνωμοδοτήσεις του 2002 που αναφέρουν ότι το δημόσιο δεν έχει κυριότητα επί των κτημάτων αυτών».
Ο κ. Φλωρίδης ήταν απόλυτος, λέγοντας, ότι «η Μονή πλήρωσε την απληστία της. Στόχος ήταν να πάρει σε χρόνο ρεκόρ τα ακίνητα τα οποία αντήλλαξε με τα καλύτερα φιλέτα στην Θέρμη, το Πανόραμα, το Ωραιόκαστρο την λίμνη Πλαστήρα. Ακούσαμε φούμαρα ότι θα κάνει γηροκομεία και μόλις πήραν τα χρήματα τα διοχέτευσαν σε οφ σορ εταιρίες, αφού πήραν 10πλάσιας αξίας ακίνητα. Πόση αξία είχαν τα βοσκοτόπια στην Ξάνθη και ανταλλάχθηκαν με φιλέτα στην Χαλκιδική κι αλλού; Γιατί δεν πήγαν στον Λαγκαδά που είχε κουνούπια κι επέλεξαν τα «φιλέτα»; Εκεί συνεπλάκησαν όλος ο υπόκοσμος άνθρωποι που δεν είχαν μία και βρέθηκαν με περιουσίες, αφού αντηλλάγησαν ακίνητα με μηδαμινή αξία με άλλα υπερπολαπλάσιας.
Κοιτάξτε τι κυκλώματα λειτούργησαν και μιλούμε για τον Θεό, την ευσέβεια και κάνουμε μεγάλους σταυρούς. Έχουν σχέση αυτά που έγιναν με την θρησκεία μας; Αν η δικαστής έκανε το καθήκον της δεν θα προχωρούσε αυτή η ιστορία, θα δικαιωνόταν το δημόσιο και δεν θα είχε λόγο να συναινέσει στην σύμπραξη για μη έκδοση απόφασης. Τα χρήματα είδαμε ότι πήγαν σε Κυπριακές εταιρίες. Νομίζουν ότι εμείς είμαστε οι ασεβείς που θέλουμε να κάνουμε το καθήκον μας. Η κυρία αυτή ήταν σε μόνιμη συνεννόηση με τους καλογήρους. Πήγε και πήρε μόνη της την υπόθεση, ενώ δεν ήταν η σειρά της, την χρεώνει σε μια καλή γρήγορη και τίμα δικαστή στην κ. Σακάλογλου η οποία ερευνά την υπόθεση και λέει ότι έχει δίκαιο το ελληνικό δημόσιο».
Μιλώντας για τις σχέσεις των δικαστών ανέφερε: «Εδώ γινόταν κόλαση, δεν ακούστηκε ένα νομικό επιχείρημα από τη κυρία Ψάλτη για την άποψή της που στηριζόταν σε θεολογικές αντιλήψεις». Ιδιαίτερη αναφορά υπήρξε στους Έλληνες δικαστές και στο πως απονέμεται η δικαιοσύνη. «Αν έτσι απονέμεται η δικαιοσύνη στην Ελλάδα να πάμε να κρεμαστούμε όλοι!».
Ο εισαγγελέας τόνισε ότι «όλοι οι δικαστές έχουν εκκρεμότητες ή αργούν να διασκεφτούν σε κάποιες αποφάσεις. Εδώ όμως υπήρξε μεθόδευση. Είναι δύσκολο να δικάζονται δικαστές, αλλά ο κόσμος περιμένει πολλά από την δικαιοσύνη. Ο κόσμος, όχι αυτοί που είναι μέσα στην αίθουσα του ακροατηρίου, ο έξω από εδώ κόσμος» και κάλεσε το δικαστήριο να ορθοτομήσει με την απόφασή του.
tovima.gr
http://www.on-news.gr/2011/12/blog-post_2072.html
Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ, για το Νομοσχέδιο Για την αποσυμφόρηση των φυλακών
18/12/2011
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Είναι γεγονός ότι τα δύο και πλέον χρόνια δεν υπάρχει ημέρα όπου οι Υπουργοί των μνημονίων και του ραγιαδισμού να μην λαβαίνουν διάφορα μέτρα στα οποία φαίνεται ποιοι και με ποιο τρόπο διαπλέκονται. Δεν είναι απαραίτητο να είναι νομοσχέδιο υπαγορευμένο από την Τρόϊκα για να είναι εμφανές το αποτύπωμα τους.
Για την αποσυμφόρηση λοιπόν των φυλακών, ώστε να επιτευχθούν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης ο Υπουργός Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κ. Μιλτιάδης Παπαϊωάννου παίρνοντας όπως είπε τα κατάλληλα μέτρα, κατέθεσε στη Βουλή σχετική τροπολογία ως προσθήκη σε Νομοσχέδιο του Υπουργείου του.
Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, απολύονται όσοι έχουν εκτίσει το 1/10 ποινής διάρκειας έως 3 χρόνια, δηλαδή 4 μήνες, το 1/5 ποινής διάρκειας από 3 έως 5 χρόνια, δηλαδή το μέγιστο 12 μήνες και το 1/3 ποινής διάρκειας έως 10 χρόνια, δηλαδή το μέγιστο 3,3 χρόνια.
Στην υπό ψήφιση τροπολογία, από τις ευεργετικές διατάξεις υπάρχουν εξαιρέσεις οι οποίες είναι για:
1. Καταχραστές δημοσίου χρήματος ή φοροφυγάδων.
2. Όσοι συμμετείχαν σε τρομοκρατική ή εγκληματική οργάνωση και
3. Όσοι παραβίασαν την υποχρέωση καταβολής διατροφής.
Δηλαδή, ο πατέρας ο οποίος δεν κατέβαλε την διατροφή και καταδικάστηκε το πολύ ένα έτος, σύμφωνα με τον Ποινικό Κώδικα, ο οποίος για να βρίσκεται στην φυλακή σημαίνει ότι δεν έχει χρήματα να εξαγοράσει την ποινή του, είναι ίδιος με τον καταχραστή, τον τρομοκράτη και το μέλος εγκληματικής συμμορίας.
Στο εύλογο το ερώτημα για το ποιους βγάζει έξω από τις φυλακές σταχυολογώντας παραθέτουμε έναν κατάλογο. Παραχαράκτες. Ανθρωποκτονία με πρόθεση, Δουλέμποροι, Βιαστές, Σωματέμποροι, Ληστές, Εκβιαστές, Τοκογλύφοι ,Αρχαιοκάπηλοι.
Είναι προφανές λοιπόν ότι οι καταγγελίες που έχουμε κάνει, εδώ και χρόνια, για τις Νομοπαρασκευαστικές Επιτροπές του Υπουργείου Δικαιοσύνης, ότι διακατέχονται από πνεύμα σκοταδισμού και αγυρτείας, αποδεικνύονται σωστές. Ότι καλλιεργούν τον σεξιστικό ρατσισμό σε όλες της βαθμίδες της Δικαιοσύνης ώστε να βγαίνουν εξοργιστικές αποφάσεις σε βάρος των πατέρων, στην συντριπτική τους πλειοψηφία. Ότι παρανομούν επειδή δεν προσαρμόζουν το Οικογενειακό Δίκαιο της χώρας με τον Καταστατικό Χάρτη των Δικαιωμάτων του Παιδιού, ο οποίος ψηφίστηκε ομόφωνα από τον Ο.Η.Ε και κυρώθηκε από την Βουλή των Ελλήνων το 1992.
Όλα αυτά δεν απαλλάσσουν των ευθυνών του τον Υπουργό Δικαιοσύνης κ. Παπαϊωάννου, ασχέτως από το ότι ασκεί εξουσία υπό τις σε βάρος του κατηγορίες για Εθνική Προδοσία. Το ότι διακατέχεται ο ίδιος όπως και όλοι οι υπουργοί από άγχος, κι έχουν μοναδική τους έγνοια να βρουν την έξοδο κινδύνου ώστε να αποφύγουν μελλοντικά τις συνέπιες των πράξεών τους. Αυτές είναι ιδανικές συνθήκες για τους μηχανισμούς του Υπουργείου Δικαιοσύνης ώστε ελεύθερα και ανέξοδα να παράγουν τέτοιου είδους νομοσχέδια τα οποία να φέρουν την υπογραφή της “τέταρτης εξουσίας” και να φτιάχνουν αυθαίρετα νέες κλίμακες αξιών που πυροδοτούν την αδικία.
Τελειώνοντας και απευθυνόμενοι στον Υπουργό προσωπικά, τον διαβεβαιώνουμε ότι θα παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις για να γκρεμίσουμε μια ώρα νωρίτερα εσάς και τους μηχανισμούς που είναι πίσω από εσάς, ώστε να δώσουμε στον τόπο και στα παιδιά μας την ελπίδα, για μια πατρίδα, εθνικά ανεξάρτητη, με κοινωνική δικαιοσύνη και με πνεύμα ισότητας. Ένα δε θεμελιώδες στοιχείο της νέας πορείας του τόπου είναι να δούμε τον ίδιο, καθώς και όλα τα μέλη των κυβερνήσεων που φέρανε την Ελλάδα στην κατάσταση αυτή, να πληρώνουν για τις τραγικές επιλογές τους.
Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011
Ζαν Ζακ Ρουσσώ
Ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ υπήρξε μια μεγάλη προσωπικότητα στο κίνημα του διαφωτισμού, επειδή έθεσε τα ζητήματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ατομικότητας με τέτοιο τρόπο ξεκάθαρο που ίσως απο τρείς μεγάλους διαφωτιστές προσωπικά τον ξεχωρίζω.
Ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ (Jean Jacques Rousseau) ήταν Ελβετός φιλόσοφος, συγγραφέας, πολιτικός θεωρητικός, και αυτοδίδακτος συνθέτης στην περίοδο του Διαφωτισμού. Οι πολιτικές ιδέες του Ρουσσώ επηρέασαν τη γαλλική επανάσταση, την ανάπτυξη της κομμουνιστικής και σοσιαλιστικής θεωρίας, και την ιδεολογία του εθνικισμού.
Ο Ρουσσώ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην θρησκευτικά καλβινιστική Γενεύη. Ο πατέρας του, Ισαάκ Ρουσσώ, ήταν ωρολογοποιός. Οι πρόγονοι του ήταν Ουγενότοι πρόσφυγες από την Γαλλία, οι οποίοι βρήκαν καταφύγιο στην Γενεύη. Η μητέρα του Ζαν Ζακ Ρουσσώ, η οποία ήταν κόρη ενός προτεστάντη ιερέα,πέθανε εννιά μέρες μετά την γέννηση του Ρουσσώ, και έτσι ο ίδιος του έμεινε ορφανός.
Σε ηλικία 10 ετών εγκαταλείφθηκε από τον πατέρα του, και έτσι ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ γνώρισε δύσκολα παιδικά χρόνια. Στη συνέχεια της ζωής του πέρασε δύο χρόνια με έναν πάστορα, ως το 1724. Μετά ο θείος του τον τοποθέτησε ως μαθητευόμενο γραφέα, σε ένα δικαστηριακό γρφαείο, και το 1725 έγινε μαθητευομενος ενός χαράκτη.
Ζαν Ζακ Ρουσσώ εγκαταλείπει την γενέτειρα του Γενεύη σε ηλικία 16 ετών, το 1728. Είναι ο εφημέριος του Κονφινιόν, που τον στέλνει σε μια βαρόνη, πρόσφατα προσυλητισμένη στον καθολικισμό. Αυτή με την σειρά της τον στέλνει στο Τορίνο της Ιταλίας όπου ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ ασπάζεται τον καθολικισμό. Τον επόμενο χρόνο ο Ρουσσώ επιστρέφει στο σπίτι αυτής της βαρόνης, την οποία πλέον θεωρεί μητέρα του. Το 1730 ταξιδεύει με τα πόδια ως το Νεσατέλ, όπου διδάσκει μουσική. Μέχρι το 1739 περιπλανιέται σε διάφορα μέρη στην Ελβετία, ενώ μάλιστα η βαρόνη γίνεται και ερωμένη του.
Το ίδιο έτος συγγράφει και το πρώτο του βιβλίο, Le verger de Madame la baronne de Warens.
- Το 1742 βρίσκεται στο Παρίσι όπου γράφει ως το 1743 δύο δοκίμια σχετικά με την μουσική, και αναπτύσσει σχέσεις με τον Διαφωτιστή Ντενί Ντιντερό.
- Το 1745 γνωρίζει μία υπηρέτρια πανδοχείου, με την οποία θα αποκτήσει πέντε παιδιά.
- Το 1749 γράφει για την Εγκυκλοπαίδεια όλα τα άρθρα που αφορούσαν την μουσική.
- Το 1750 συμετάσχει σε έναν διαγωνισμό της Ακαδημίας του Ντιζόν (Académie de Dijon), και η διατριβή του Διατριβή σχετικά με τις τέχνες και τις επιστήμες, στην οποία υποστηρίζει ότι η πρόοδος συνεπάγεται διαφθορά και εκφυλισμό, κερδίζει το πρώτο βραβείο.
Το 1762
Δημοσιεύονται ο Αιμίλιος ή περί αγωγής και το Κοινωνικό συμβόλαιο.
Στις 9 Ιουνίου το Κοινοβούλιο του Παρισιού καταδικάζει τον Αιμίλιο και εκδίδει διάταγμα φυλάκισης του συγγραφέα του.
Ο Ρουσσώ σκέφτεται να καταφύγει στην Ελβετία, αλλά οι αρχές της Γενεύης αποφασίζουν να καούν στην πυρά το Κοινωνικό συμβόλαιο και ο Αιμίλιος, και εκδίδεται ένταλμα σύλληψης του ίδιου.
Δοκιμάζει να εγκατασταθεί στη Βέρνη, αλλά εκδιώκεται από τις τοπικές αρχές. Βρίσκει καταφύγιο στο Μοτιέ. που υπαγόταν στην επικράτεια της Πρωσίας, και γράφει ένα πολεμικό κείμενο, την Επιστολή προς τον Κριστόφ Μπομόν, Αρχιεπίσκοπο Παρισίων (1763). Οι αρχές της Γενεύης, υπό την πίεση των παρισινών αρχών, απαγορεύουν την κυκλοφορία της Επιστολής, και ο Ρουσσώ παραιτείται από την ιδιότητα του πολίτη της Γενεύης.
Θα παραθέσω ορισμένα αποσπάσματα απο το βιβλίο του Ρουσσώ Κοινωνικό συμβόλαιο
Ό άνθρωπος γεννήθηκε ελεύθερος άλλά παντού είναι σκλαβωμένος και αν κάποιος θεωρεί τον εαυτό του κύριο των άλλων δεν παύει νά είναι πιο σκλάβος απ’ αυτούς. Πώς έγινε αύτή ή αλλαγή; Δεν ξέρω. Τι μπορεί νά την κάνει νόμιμη; Πιστεύω ότι μπορώ νά δώσω κάποια απάντηση σ' αυτό το πρόβλημα.Αν δεν λογάριαζα, παρά τη δύναμη και το αποτέλεσμα που προκύπτει άπ' αύτή, θα έλεγα: Όσο ένας λαός αναγκάζεται νά σκύβει το κεφάλι και το κάνει, ενεργεί σωστά.
Από τη στιγμή όμως πού θα καταλάβει ότι έχει δύναμη νά αποτινάξει το ζυγό του και το κάνει, ενεργεί ακόμα πιο σωστά, γιατί ξαναβρίσκοντας την ελευθερία του με το ίδιο δικαίωμα πού του τη στέρησαν ή έχει δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για νά την ξανακερδίσει ή ήταν άδικο νά του την αφαιρέσουν.
Η κοινωνική όμως ευταξία είναι ένα προνόμιο ιερό πού πάνω του στηρίζονται όλα τ' άλλα. Παρ' όλα αυτά όμως,. αυτό το προνόμιο δεν δόθηκε στον άνθρωπο εκ φύσεως.
Στηρίζεται λοιπόν σε ορισμένους κανόνες. Ή δυσκολία είναι νά γνωρίσει ο άνθρωπος ποιοι είναι αυτοί οι κανόνες.
Πριν φτάσω όμως σ' αυτό το σημείο, πρέπει νά εδραιώσω αυτά πού πρόκειται ν' ακολουθήσουν. ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ
Υποθέτω πώς οι άνθρωποι έφτασαν στο σημείο πού οι δυσκολίες πού εμπόδιζαν την διατήρησή τους στη φυσική κατάσταση, υπερνικούν με την αντίστασή τους τις δυνάμεις πού το κάθε άτομο μπορεί νά χρησιμοποιήσει, για νά παραμείνει σ' αύτή την κατάσταση.
Αυτή όμως ή πρωτόγονη κατάσταση δεν μπορούσε να επιβιώσει και το ανθρώπινο γένος κινδύνευε νά χαθεί, αν δεν άλλαζε τρόπο ζωής.
Έτσι ο άνθρωπος, μη μπορώντας ν' αποκτήσει καινούργιες δυνάμεις, περιορίζεται στο νά ενώνει και νά κατευθύνει αυτές πού υπάρχουν και μη έχοντας άλλο μέσο για να αυτοδιατηρηθεί, καταφεύγει στο σχηματισμό ενός συνόλου δυνάμεων, πού νά μπορεί νά τις χρησιμοποιεί μονάχα μ' ένα κίνητρο, νά τις κάνει νά λειτουργούν από κοινού και πού θα μπορούν ν' υπερνικούν τα εμπόδια.
Αυτό το σύνολο δυνάμεων όμως μπορεί νά δημιουργηθεί μονάχα με τη συμβολή πολλών ανθρώπων. Η δύναμη όμως και ή ελευθερία τού καθενός άνθρώπου είναι τα πρώτα μέσα για τη συντήρησή του. Πώς λοιπόν θα παραχωρήσει τα ίδια του τα μισά χωρίς νά βλάψει τον εαυτό του.
«Βρείτε μία μορφή κοινότητας, πού νά υπερασπίζει και νά προστατεύει μ' όλες τους τις δυνάμεις, το πρόσωπο και την περιουσία τού καθενός μέλους της και στην όποία ο καθένας, παρά το γεγονός ότι θα είναι ενωμένος με τούς υπόλοιπους, θα μπορεί νά υπακούει μονάχα στον εαυτό του και νά μείνει έτσι ελεύθερος, όπως ήταν πριν».
Αυτό είναι το ζωτικό πρόβλημα στο όποίο το κοινωνικό συμβόλαιο δίνει τη λύση.
Οι όροι του συμβολαίου είναι έτσι καθορισμένοι από τη φύση της πράξεως, ώστε και ή παραμικρή τροποποίηση νά τούς κάνει μάταιους και άσκοπους.
Και ναι μεν μπορεί νά μην διακηρύχτηκαν ποτέ κατηγορηματικά, είναι όμως παντού οι ίδιοι, παντού αναγνωρίζονται και γίνονται σιωπηλά δεκτοί. Κι έτσι, όταν το κοινωνικό συμβόλαιο θα έχει παραβιαστεί, ο καθένας θα επέστρεφε. στα πρώτα του δικαιώματα και θα ξαναβρεί τη φυσική του ελευθερία χάνοντας τη συμβατική, πού για χάρη της αρνήθηκε την πρώτη.
Αν εξετάσουμε καλά τούς όρους αυτού τού συμβολαίου, θα δούμε ότι όλοι συγκλίνουν σ' έναν: την ολοκληρωτική προσχώρηση τού πολίτη, μ' όλα του τα δικαιώματα, στην κοινότητα. Γιατί, από τη στιγμή πού ο καθένας παραχωρεί εξ ολοκλήρου τον εαυτό του στην κοινότητα, όλοι γίνονται ίσοι απέναντι στη συμφωνία κι' έτσι κανένας δε θα έχει συμφέρον νά την κάνει πιο δύσκολη για τούς άλλους.
Επί πλέον, όταν ή παραχώρηση γίνεται χωρίς δισταγμούς, ή ένωση είναι τόσο τέλεια, ώστε κανένα από τα μέλη δεν θα έχει ν' αποκτήσει τίποτε περισσότερο. Γιατί αν έμεναν στα μέλη κάποια δικαιώματα, κι' όπως δε θα υπήρχε κάποιος ανώτερος πού νά είναι σε θέση νά κρίνει ανάμεσα σ' αυτούς και το δημόσιο τότε ο καθένας, όντας κατά κάποιο τρόπο κριτής του εαυτού του, σιγά - σιγά θα προσπαθούσε νά γίνει κριτής όλων. Κι έτσι θα εξακολουθούσε νά υπάρχει ή φυσική κατάσταση, ενώ ή κοινότητα θα γινόταν αναγκαστικά τυραννική και μάταιη.
Τέλος, όταν ο καθένας προσφέρει τον εαυτό του σ' όλους, δεν τον προσφέρει σε κανένα και όπως δεν υπάρχει ένα μέλος πού νά μην έχουν όλοι, πάνω του, το δικαίωμα πού παραχωρεί ο καθένας για τον εαυτό του, όλοι κερδίζουν ακριβώς αυτό πού χάνουν και επιπλέον περισσότερη δύναμη, για νά διατηρήσουν αυτά πού έχουν.
Αν παραμερίσουμε από το κοινωνικό συμβόλαιο το κάθε τι μη ουσιαστικό θα δούμε ότι φτάνουμε στα λόγια «Καθένας μας βάζει από κοινού τον εαυτό του κι όλη του τη δύναμη κάτω από την υπέρτατη διεύθυνση της γενικής θέλησης και δεχόμαστε κάθε μέλος σαν αναπόσπαστο τμήμα του συνόλου» .
Την ίδια στιγμή, στη θέση του ατομικού προσώπου του κάθε συμβαλλομένου, ή κοινωνική ένωση δημιουργεί ένα ηθικό και συλλογικό σώμα πού αποτελείται από τόσα μέλη όσες είναι και οι ψήφοι στη συνέλευση.
Από την πράξη αυτή τής ένωσης, το σώμα αυτό παίρνει την ενότητά του, το κοινό εγώ του, τη ζωή και τη θέλησή του. Αυτό το δημόσιο πρόσωπο πού δημιουργείται μ' αυτόν τον τρόπο, με τη συγχώνευση όλων των άλλων προσώπων, άλλοτε ονομαζόταν Πολιτεία, ενώ τώρα ονομάζεται Δημοκρατία η πολιτικό σώμα.
Το ίδιο σώμα αποκαλείται από τα μέλη του Κράτος όταν είναι παθητικό, Εξουσία όταν είναι ενεργητικό, Δύναμη όταν το συγκρίνουν μ' άλλα παρόμοια πρόσωπα.
'Όσο για τα μέλη παίρνουν συλλογικά τ' όνομα Λαός, ενώ χωριστά ονομάζονται Πολίτες, γιατί συμμετέχουν στη κυρίαρχη εξουσία και Υπήκοοι , επειδή υποτάσσονται στους νόμους τού κράτους.
Αυτοί οι όροι όμως συχνά συγχέονται και χρησιμοποιείται ο ένας στη θέση τού αλλού. Το σωστό όμως είναι νά ξέρει κανείς νά τούς ξεχωρίζει, όταν χρησιμοποιούνται κυριολεκτικά.
ΤΑ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ ΕΝΟΣ ΚΑΛΟΥ ΠΟΛlΤΕΥΜΑΤΟΣ Όταν κάποιος ρωτά αφηρημένα ποίο είναι το καλύτερο πολίτευμα, κάνει μία ερώτηση άλυτη και απροσδιόριστη. Ή, αν θέλετε, οι απαντήσεις πού μπορεί νά δεχτεί είναι τόσες, όσοι και οι συνδυασμοί των απόλυτων και σχετικών καταστάσεων ένας λαού.
Θα ήταν διαφορετικά όμως, αν ρωτούσε από πού μπορούμε νά καταλάβουμε αν ένας συγκεκριμένος λαός έχει σωστό ή λανθασμένο πολίτευμα τότε μία απάντηση θα ήταν δυνατή.
Παρ' όλα αυτά όμως δεν μπορεί νά δοθεί μία ξεκαθαρισμένη απάντηση, γιατί ο καθένας θέλει ν' απαντήσει με το δικό του τρόπο. Άλλοι πολίτες αναφέρονται στη δημόσια τάξη κι' άλλοι στην ατομική ελευθερία. Ό ένας προτιμά την ασφάλεια τής περιουσίας κι' ο άλλος την προσωπική του. Ό ένας πιστεύει ότι το καλύτερο πολίτευμα είναι και το πιο αυστηρό, ο άλλος υποστηρίζει ότι είναι το πιο επιεικές. Ο ένας θέλει νά τιμωρούνται τα εγκλήματα κι' ο άλλος καλύτερα νά προλαμβάνονται. Ό ένας βρίσκει σωστό νά φοβόμαστε τούς γείτονές μας κι ο άλλος καλύτερα νά τούς αγνοούμε
Ό ένας είναι ευτυχισμένος, όταν το χρήμα κυκλοφορεί, κι ο άλλος φωνάζει νά δώσουν ψωμί στο λαό.
Έστω όμως ότι όλοι συμφωνούν και στα παραπάνω και σ' άλλα παρόμοια. Τι βγαίνει; Κι αφού οι ηθικές άξίες δεν έχουν ακριβή μονάδα μετρήσεως πώς θα συμφωνήσουμε στην εκτίμηση τους, έστω κι' αν συμφωνήσει σ' ένα σημείο;
Ξαφνιάζομαι πάντα όταν παραγνωρίζουν ένα σημάδι τόσο απλό κι' από κακή πίστη δε συμφωνούν. Ποίος είναι ο σκοπός τής πολιτικής κοινότητας;
Είναι ή διατήρηση κι' ή ευημερία των μελών της.
Και ποίο είναι το σίγουρο σημάδι της διατήρησης και της ευημερίας του; Ή αύξησή του. Μην ψάχνετε μακριά νά βρείτε αυτό το πολυσυζητημένο σημάδι.
'Όπως και νάχει το ζήτημα, το πολίτευμα μίας χώρας στην όποία χωρίς ξένες επεμβάσεις, χωρίς νέες πολιτογραφήσεις, χωρίς αποικίες οι πολίτες αυξάνονται είναι αναμφισβήτητα το καλύτερο.
Ενώ το πολίτευμα μίας άλλης, όπου ο λαός ελαττώνεται είναι το χειρότερο.
Τώρα ήρθε ή σειρά αυτών πού βάζουν κάτω τούς αριθμούς. Υπολογίστε, λοιπόν, μετρήστε, και συγκρίνετε.
Για μένα προσωπικά ο Ρουσσώ και οι θέσεις του είναι αυτές που μπορούν να δώσουν την απαραίτητη αλλάγή για να αλλαξεί αυτή η βάρβαρη πολιτική κατάσταση.
Μια ακράια ανισότητα που ισοπεδώνει αντοχές, σε μια εποχή που ο Καπιταλισμός ξαναορθώνει το ανάστημα του(η οικονομική κρίση απλά ήταν ένα τέχνασμα ανακατανομής πλούτου), πολιτικές προτάσεις του Ρουσσώ δεν πρέπει να μας αφήνουν ασυγκίνητους.
Ξέρω θα μου πείτε ποιο πολιτικό κόμμα έχει τέτοιες προχωρημένες διαφωτιστικές θέσεις;
Κανένα δεν έχει γιατί στην ουσία τα περισσότερα κόμματα δεν έχουν ιδεολογία, σχεδόν όλα λόγια του αέρα λένε.
πόσο επίκαιρος όσο ποτέ.
Ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ υπήρξε μια μεγάλη προσωπικότητα στο κίνημα του διαφωτισμού, επειδή έθεσε τα ζητήματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ατομικότητας με τέτοιο τρόπο ξεκάθαρο που ίσως απο τρείς μεγάλους διαφωτιστές προσωπικά τον ξεχωρίζω.
Ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ (Jean Jacques Rousseau) ήταν Ελβετός φιλόσοφος, συγγραφέας, πολιτικός θεωρητικός, και αυτοδίδακτος συνθέτης στην περίοδο του Διαφωτισμού. Οι πολιτικές ιδέες του Ρουσσώ επηρέασαν τη γαλλική επανάσταση, την ανάπτυξη της κομμουνιστικής και σοσιαλιστικής θεωρίας, και την ιδεολογία του εθνικισμού.
Ο Ρουσσώ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην θρησκευτικά καλβινιστική Γενεύη. Ο πατέρας του, Ισαάκ Ρουσσώ, ήταν ωρολογοποιός. Οι πρόγονοι του ήταν Ουγενότοι πρόσφυγες από την Γαλλία, οι οποίοι βρήκαν καταφύγιο στην Γενεύη. Η μητέρα του Ζαν Ζακ Ρουσσώ, η οποία ήταν κόρη ενός προτεστάντη ιερέα,πέθανε εννιά μέρες μετά την γέννηση του Ρουσσώ, και έτσι ο ίδιος του έμεινε ορφανός.
Σε ηλικία 10 ετών εγκαταλείφθηκε από τον πατέρα του, και έτσι ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ γνώρισε δύσκολα παιδικά χρόνια. Στη συνέχεια της ζωής του πέρασε δύο χρόνια με έναν πάστορα, ως το 1724. Μετά ο θείος του τον τοποθέτησε ως μαθητευόμενο γραφέα, σε ένα δικαστηριακό γρφαείο, και το 1725 έγινε μαθητευομενος ενός χαράκτη.
Ζαν Ζακ Ρουσσώ εγκαταλείπει την γενέτειρα του Γενεύη σε ηλικία 16 ετών, το 1728. Είναι ο εφημέριος του Κονφινιόν, που τον στέλνει σε μια βαρόνη, πρόσφατα προσυλητισμένη στον καθολικισμό. Αυτή με την σειρά της τον στέλνει στο Τορίνο της Ιταλίας όπου ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ ασπάζεται τον καθολικισμό. Τον επόμενο χρόνο ο Ρουσσώ επιστρέφει στο σπίτι αυτής της βαρόνης, την οποία πλέον θεωρεί μητέρα του. Το 1730 ταξιδεύει με τα πόδια ως το Νεσατέλ, όπου διδάσκει μουσική. Μέχρι το 1739 περιπλανιέται σε διάφορα μέρη στην Ελβετία, ενώ μάλιστα η βαρόνη γίνεται και ερωμένη του.
Το ίδιο έτος συγγράφει και το πρώτο του βιβλίο, Le verger de Madame la baronne de Warens.
- Το 1742 βρίσκεται στο Παρίσι όπου γράφει ως το 1743 δύο δοκίμια σχετικά με την μουσική, και αναπτύσσει σχέσεις με τον Διαφωτιστή Ντενί Ντιντερό.
- Το 1745 γνωρίζει μία υπηρέτρια πανδοχείου, με την οποία θα αποκτήσει πέντε παιδιά.
- Το 1749 γράφει για την Εγκυκλοπαίδεια όλα τα άρθρα που αφορούσαν την μουσική.
- Το 1750 συμετάσχει σε έναν διαγωνισμό της Ακαδημίας του Ντιζόν (Académie de Dijon), και η διατριβή του Διατριβή σχετικά με τις τέχνες και τις επιστήμες, στην οποία υποστηρίζει ότι η πρόοδος συνεπάγεται διαφθορά και εκφυλισμό, κερδίζει το πρώτο βραβείο.
Το 1762
Δημοσιεύονται ο Αιμίλιος ή περί αγωγής και το Κοινωνικό συμβόλαιο.
Στις 9 Ιουνίου το Κοινοβούλιο του Παρισιού καταδικάζει τον Αιμίλιο και εκδίδει διάταγμα φυλάκισης του συγγραφέα του.
Ο Ρουσσώ σκέφτεται να καταφύγει στην Ελβετία, αλλά οι αρχές της Γενεύης αποφασίζουν να καούν στην πυρά το Κοινωνικό συμβόλαιο και ο Αιμίλιος, και εκδίδεται ένταλμα σύλληψης του ίδιου.
Δοκιμάζει να εγκατασταθεί στη Βέρνη, αλλά εκδιώκεται από τις τοπικές αρχές. Βρίσκει καταφύγιο στο Μοτιέ. που υπαγόταν στην επικράτεια της Πρωσίας, και γράφει ένα πολεμικό κείμενο, την Επιστολή προς τον Κριστόφ Μπομόν, Αρχιεπίσκοπο Παρισίων (1763). Οι αρχές της Γενεύης, υπό την πίεση των παρισινών αρχών, απαγορεύουν την κυκλοφορία της Επιστολής, και ο Ρουσσώ παραιτείται από την ιδιότητα του πολίτη της Γενεύης.
Θα παραθέσω ορισμένα αποσπάσματα απο το βιβλίο του Ρουσσώ Κοινωνικό συμβόλαιο
Ό άνθρωπος γεννήθηκε ελεύθερος άλλά παντού είναι σκλαβωμένος και αν κάποιος θεωρεί τον εαυτό του κύριο των άλλων δεν παύει νά είναι πιο σκλάβος απ’ αυτούς. Πώς έγινε αύτή ή αλλαγή; Δεν ξέρω. Τι μπορεί νά την κάνει νόμιμη; Πιστεύω ότι μπορώ νά δώσω κάποια απάντηση σ' αυτό το πρόβλημα.
Αν δεν λογάριαζα, παρά τη δύναμη και το αποτέλεσμα που προκύπτει άπ' αύτή, θα έλεγα: Όσο ένας λαός αναγκάζεται νά σκύβει το κεφάλι και το κάνει, ενεργεί σωστά.
Από τη στιγμή όμως πού θα καταλάβει ότι έχει δύναμη νά αποτινάξει το ζυγό του και το κάνει, ενεργεί ακόμα πιο σωστά, γιατί ξαναβρίσκοντας την ελευθερία του με το ίδιο δικαίωμα πού του τη στέρησαν ή έχει δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για νά την ξανακερδίσει ή ήταν άδικο νά του την αφαιρέσουν.
Η κοινωνική όμως ευταξία είναι ένα προνόμιο ιερό πού πάνω του στηρίζονται όλα τ' άλλα. Παρ' όλα αυτά όμως,. αυτό το προνόμιο δεν δόθηκε στον άνθρωπο εκ φύσεως.
Στηρίζεται λοιπόν σε ορισμένους κανόνες. Ή δυσκολία είναι νά γνωρίσει ο άνθρωπος ποιοι είναι αυτοί οι κανόνες.
Πριν φτάσω όμως σ' αυτό το σημείο, πρέπει νά εδραιώσω αυτά πού πρόκειται ν' ακολουθήσουν.
ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ
Υποθέτω πώς οι άνθρωποι έφτασαν στο σημείο πού οι δυσκολίες πού εμπόδιζαν την διατήρησή τους στη φυσική κατάσταση, υπερνικούν με την αντίστασή τους τις δυνάμεις πού το κάθε άτομο μπορεί νά χρησιμοποιήσει, για νά παραμείνει σ' αύτή την κατάσταση.
Αυτή όμως ή πρωτόγονη κατάσταση δεν μπορούσε να επιβιώσει και το ανθρώπινο γένος κινδύνευε νά χαθεί, αν δεν άλλαζε τρόπο ζωής.
Έτσι ο άνθρωπος, μη μπορώντας ν' αποκτήσει καινούργιες δυνάμεις, περιορίζεται στο νά ενώνει και νά κατευθύνει αυτές πού υπάρχουν και μη έχοντας άλλο μέσο για να αυτοδιατηρηθεί, καταφεύγει στο σχηματισμό ενός συνόλου δυνάμεων, πού νά μπορεί νά τις χρησιμοποιεί μονάχα μ' ένα κίνητρο, νά τις κάνει νά λειτουργούν από κοινού και πού θα μπορούν ν' υπερνικούν τα εμπόδια.
Αυτό το σύνολο δυνάμεων όμως μπορεί νά δημιουργηθεί μονάχα με τη συμβολή πολλών ανθρώπων. Η δύναμη όμως και ή ελευθερία τού καθενός άνθρώπου είναι τα πρώτα μέσα για τη συντήρησή του. Πώς λοιπόν θα παραχωρήσει τα ίδια του τα μισά χωρίς νά βλάψει τον εαυτό του.
«Βρείτε μία μορφή κοινότητας, πού νά υπερασπίζει και νά προστατεύει μ' όλες τους τις δυνάμεις, το πρόσωπο και την περιουσία τού καθενός μέλους της και στην όποία ο καθένας, παρά το γεγονός ότι θα είναι ενωμένος με τούς υπόλοιπους, θα μπορεί νά υπακούει μονάχα στον εαυτό του και νά μείνει έτσι ελεύθερος, όπως ήταν πριν».
Αυτό είναι το ζωτικό πρόβλημα στο όποίο το κοινωνικό συμβόλαιο δίνει τη λύση.
Οι όροι του συμβολαίου είναι έτσι καθορισμένοι από τη φύση της πράξεως, ώστε και ή παραμικρή τροποποίηση νά τούς κάνει μάταιους και άσκοπους.
Και ναι μεν μπορεί νά μην διακηρύχτηκαν ποτέ κατηγορηματικά, είναι όμως παντού οι ίδιοι, παντού αναγνωρίζονται και γίνονται σιωπηλά δεκτοί. Κι έτσι, όταν το κοινωνικό συμβόλαιο θα έχει παραβιαστεί, ο καθένας θα επέστρεφε. στα πρώτα του δικαιώματα και θα ξαναβρεί τη φυσική του ελευθερία χάνοντας τη συμβατική, πού για χάρη της αρνήθηκε την πρώτη.
Αν εξετάσουμε καλά τούς όρους αυτού τού συμβολαίου, θα δούμε ότι όλοι συγκλίνουν σ' έναν: την ολοκληρωτική προσχώρηση τού πολίτη, μ' όλα του τα δικαιώματα, στην κοινότητα. Γιατί, από τη στιγμή πού ο καθένας παραχωρεί εξ ολοκλήρου τον εαυτό του στην κοινότητα, όλοι γίνονται ίσοι απέναντι στη συμφωνία κι' έτσι κανένας δε θα έχει συμφέρον νά την κάνει πιο δύσκολη για τούς άλλους.
Επί πλέον, όταν ή παραχώρηση γίνεται χωρίς δισταγμούς, ή ένωση είναι τόσο τέλεια, ώστε κανένα από τα μέλη δεν θα έχει ν' αποκτήσει τίποτε περισσότερο. Γιατί αν έμεναν στα μέλη κάποια δικαιώματα, κι' όπως δε θα υπήρχε κάποιος ανώτερος πού νά είναι σε θέση νά κρίνει ανάμεσα σ' αυτούς και το δημόσιο τότε ο καθένας, όντας κατά κάποιο τρόπο κριτής του εαυτού του, σιγά - σιγά θα προσπαθούσε νά γίνει κριτής όλων. Κι έτσι θα εξακολουθούσε νά υπάρχει ή φυσική κατάσταση, ενώ ή κοινότητα θα γινόταν αναγκαστικά τυραννική και μάταιη.
Τέλος, όταν ο καθένας προσφέρει τον εαυτό του σ' όλους, δεν τον προσφέρει σε κανένα και όπως δεν υπάρχει ένα μέλος πού νά μην έχουν όλοι, πάνω του, το δικαίωμα πού παραχωρεί ο καθένας για τον εαυτό του, όλοι κερδίζουν ακριβώς αυτό πού χάνουν και επιπλέον περισσότερη δύναμη, για νά διατηρήσουν αυτά πού έχουν.
Αν παραμερίσουμε από το κοινωνικό συμβόλαιο το κάθε τι μη ουσιαστικό θα δούμε ότι φτάνουμε στα λόγια «Καθένας μας βάζει από κοινού τον εαυτό του κι όλη του τη δύναμη κάτω από την υπέρτατη διεύθυνση της γενικής θέλησης και δεχόμαστε κάθε μέλος σαν αναπόσπαστο τμήμα του συνόλου» .
Την ίδια στιγμή, στη θέση του ατομικού προσώπου του κάθε συμβαλλομένου, ή κοινωνική ένωση δημιουργεί ένα ηθικό και συλλογικό σώμα πού αποτελείται από τόσα μέλη όσες είναι και οι ψήφοι στη συνέλευση.
Από την πράξη αυτή τής ένωσης, το σώμα αυτό παίρνει την ενότητά του, το κοινό εγώ του, τη ζωή και τη θέλησή του. Αυτό το δημόσιο πρόσωπο πού δημιουργείται μ' αυτόν τον τρόπο, με τη συγχώνευση όλων των άλλων προσώπων, άλλοτε ονομαζόταν Πολιτεία, ενώ τώρα ονομάζεται Δημοκρατία η πολιτικό σώμα.
Το ίδιο σώμα αποκαλείται από τα μέλη του Κράτος όταν είναι παθητικό, Εξουσία όταν είναι ενεργητικό, Δύναμη όταν το συγκρίνουν μ' άλλα παρόμοια πρόσωπα.
'Όσο για τα μέλη παίρνουν συλλογικά τ' όνομα Λαός, ενώ χωριστά ονομάζονται Πολίτες, γιατί συμμετέχουν στη κυρίαρχη εξουσία και Υπήκοοι , επειδή υποτάσσονται στους νόμους τού κράτους.
Αυτοί οι όροι όμως συχνά συγχέονται και χρησιμοποιείται ο ένας στη θέση τού αλλού. Το σωστό όμως είναι νά ξέρει κανείς νά τούς ξεχωρίζει, όταν χρησιμοποιούνται κυριολεκτικά.
ΤΑ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ ΕΝΟΣ ΚΑΛΟΥ ΠΟΛlΤΕΥΜΑΤΟΣ Όταν κάποιος ρωτά αφηρημένα ποίο είναι το καλύτερο πολίτευμα, κάνει μία ερώτηση άλυτη και απροσδιόριστη. Ή, αν θέλετε, οι απαντήσεις πού μπορεί νά δεχτεί είναι τόσες, όσοι και οι συνδυασμοί των απόλυτων και σχετικών καταστάσεων ένας λαού.
Θα ήταν διαφορετικά όμως, αν ρωτούσε από πού μπορούμε νά καταλάβουμε αν ένας συγκεκριμένος λαός έχει σωστό ή λανθασμένο πολίτευμα τότε μία απάντηση θα ήταν δυνατή.
Παρ' όλα αυτά όμως δεν μπορεί νά δοθεί μία ξεκαθαρισμένη απάντηση, γιατί ο καθένας θέλει ν' απαντήσει με το δικό του τρόπο. Άλλοι πολίτες αναφέρονται στη δημόσια τάξη κι' άλλοι στην ατομική ελευθερία. Ό ένας προτιμά την ασφάλεια τής περιουσίας κι' ο άλλος την προσωπική του. Ό ένας πιστεύει ότι το καλύτερο πολίτευμα είναι και το πιο αυστηρό, ο άλλος υποστηρίζει ότι είναι το πιο επιεικές. Ο ένας θέλει νά τιμωρούνται τα εγκλήματα κι' ο άλλος καλύτερα νά προλαμβάνονται. Ό ένας βρίσκει σωστό νά φοβόμαστε τούς γείτονές μας κι ο άλλος καλύτερα νά τούς αγνοούμε
Ό ένας είναι ευτυχισμένος, όταν το χρήμα κυκλοφορεί, κι ο άλλος φωνάζει νά δώσουν ψωμί στο λαό.
Έστω όμως ότι όλοι συμφωνούν και στα παραπάνω και σ' άλλα παρόμοια. Τι βγαίνει; Κι αφού οι ηθικές άξίες δεν έχουν ακριβή μονάδα μετρήσεως πώς θα συμφωνήσουμε στην εκτίμηση τους, έστω κι' αν συμφωνήσει σ' ένα σημείο;
Ξαφνιάζομαι πάντα όταν παραγνωρίζουν ένα σημάδι τόσο απλό κι' από κακή πίστη δε συμφωνούν. Ποίος είναι ο σκοπός τής πολιτικής κοινότητας;
Είναι ή διατήρηση κι' ή ευημερία των μελών της.
Και ποίο είναι το σίγουρο σημάδι της διατήρησης και της ευημερίας του; Ή αύξησή του. Μην ψάχνετε μακριά νά βρείτε αυτό το πολυσυζητημένο σημάδι.
'Όπως και νάχει το ζήτημα, το πολίτευμα μίας χώρας στην όποία χωρίς ξένες επεμβάσεις, χωρίς νέες πολιτογραφήσεις, χωρίς αποικίες οι πολίτες αυξάνονται είναι αναμφισβήτητα το καλύτερο.
Ενώ το πολίτευμα μίας άλλης, όπου ο λαός ελαττώνεται είναι το χειρότερο.
Τώρα ήρθε ή σειρά αυτών πού βάζουν κάτω τούς αριθμούς. Υπολογίστε, λοιπόν, μετρήστε, και συγκρίνετε.
Για μένα προσωπικά ο Ρουσσώ και οι θέσεις του είναι αυτές που μπορούν να δώσουν την απαραίτητη αλλάγή για να αλλαξεί αυτή η βάρβαρη πολιτική κατάσταση.
Μια ακράια ανισότητα που ισοπεδώνει αντοχές, σε μια εποχή που ο Καπιταλισμός ξαναορθώνει το ανάστημα του(η οικονομική κρίση απλά ήταν ένα τέχνασμα ανακατανομής πλούτου), πολιτικές προτάσεις του Ρουσσώ δεν πρέπει να μας αφήνουν ασυγκίνητους.
Ξέρω θα μου πείτε ποιο πολιτικό κόμμα έχει τέτοιες προχωρημένες διαφωτιστικές θέσεις;
Κανένα δεν έχει γιατί στην ουσία τα περισσότερα κόμματα δεν έχουν ιδεολογία, σχεδόν όλα λόγια του αέρα λένε.
http://topaiditisplateias.blogspot.com/
Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011
Η ηλεκτρονική δίκη καθίσταται πραγματικότητα; Οι νέες διατάξεις του σχεδίου νόμου «για τη δίκαιη δίκη και την αντιμετώπιση φαινομένων αρνησιδικίας»
Posted 14 hours ago by Ioannis Iglezakis
http://informatics-and-law.blogspot.com/2011/12/blog-post_15.html
Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011
Ελλάς 1843! - Σαν να μην πέρασε μια μέρα!
Αρθρο του/της: Χριστιάννα Λούπα
Ο Όθωνας δέχτηκε το στέμμα της Ελλάδας, αφού προηγουμένως, η Αγγλία, η Γαλλία και η Ρωσία επανέλαβαν την υπόσχεση που `χανε δώσει και στον Λεοπόλδο για το δάνειο των εξήντα εκατομυρίων φράγκων. Η υπόσχεση δόθηκε με τη συνθήκη που υπόγραψαν στις 07-05-1932, οι "τρεις προστάτιδες δυνάμεις" και η Βαυαρία.
Τη μεσιτεία για το δάνειο τούτο την ανέλαβε ο οίκος Έιχταλ του Μονάχου.
Η έκδοση δεν ήταν δυνατό να γίνει στη χρηματαγορά του Λονδίνου, επειδή είχε σταματήσει η πληρωμή του τόκου των δανείων της ανεξαρτησίας κι η Ελλάδα είχε γραφτεί στο μαυροπίνακα των χρεοκοπημένων κρατών.
Από τα 57 εκατομμύρια πού κανονίστηκε να πάρουμε, οι τοκογλύφοι τραπεζίτες κράτησαν, ούτε λίγο ούτε πολύ...
33 ολόκληρα εκατομμύρια για προκαταβολικούς τόκους και χρεολύσια και για τα λοιπά έξοδα του δανείου.
Οι τρεις Μεγάλες “προστάτιδες” Δυνάμεις κράτησαν άλλα 2,5 εκατομμύρια φράγκα για εξόφληση των προκαταβολών πού είχανε δώσει, καθώς είδαμε, στον Καποδίστρια.
Το ποσόν των 12.531.000 αποφασίστηκε να τα πάρουν οι Τούρκοι, για την εξαγορά τάχα των επαρχιών της Αττικής, της Ευβοίας και της Φθιώτιδας.
Ενώ στην πραγματικότητα, όμως, κι οι Τούρκοι πήραν "αέρα κοπανιστό", γιατί ο όρος αυτός της αποζημίωσης μπήκε στη συμφωνία επίτηδες για να πάρει η Τσαρική Ρωσία μιαν αποζημίωση από 6 εκατομμύρια, που είχε καταδικαστεί να της πληρώσει η Τουρκία.
Τα υπόλοιπα σίγουρα θα τα πήραν οι άλλοι δύο συνέταιροι. Τώρα μας μένει ένα υπόλοιπο κάπου 9 εκατομμύρια δραχμές. Κι αυτά τα καταβρόχθισαν μέχρις εσχάτων οι Βαυαροί.
Mια δεκαετία μετά την εγκαθίδρυση της μοναρχίας του Όθωνα και ενώ όλοι οι «δείκτες» προεξοφλούσαν την γρήγορη ανάπτυξη της νεαρής Eλλάδας, ξεσπά μεγάλη κρίση στην πραγματική οικονομία.
Μέσα σε μιά δεκαετία τα “λαμόγια” της εποχής ξεκοκκαλίζουν το εναπομείναν δάνειο και αποτελειώνουν αυτό που ξεκίνησαν οι Τραπεζίτες όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα!!!
Oι εγγυήτριες Tρεις Δυνάμεις (Aγγλία, Γαλλία, Pωσία) για το δανεισμό του υπερχρεωμένου πλέον, ελληνικού βασιλείου (τοκογλυφικά δάνεια ανεξαρτησίας και οθωμανικό δάνειο του
1832), απαιτούν την κανονική καταβολή των τοκοχρεολυσίων.
Tυπικά, καταβάλλουν οι ίδιες (οι εγγυήτριες Tρεις Δυνάμεις) στους ομολογιούχους τις δόσεις, αφού από το 1827 έχει κηρυχθεί «στάση πληρωμών» (η πρώτη νεοελληνική πτώχευση).
Στις εκβιαστικές επίσημες και άτυπες ανακοινώσεις, η τότε κυβέρνηση έδειξε πρόθυμη ν’ ανταποκριθεί, επιβάλλοντας αιματηρές οικονομίες παντού.
Προχώρησε σε μαζικές απολύσεις, περικοπές μισθών και συντάξεων με το διαχρονικό πρόσχημα ότι όλα αυτά γίνονται «περί του μέλλοντος των δημοσίων υπαλλήλων και των οικογενειών αυτών»
Oι Ιστορικές πηγές αποτυπώνουν εικόνες μαζικής εξαθλίωσης στις αγροτικές και αστικές περιοχές.
Tα μέτρα λιτότητας της εποχής ήταν, όπως από διάφορες πηγές των χρόνων 1842-1843 προκύπτουν, τα εξής:
Aπολύθηκε γύρω στο 1/3 των δημόσιων υπαλλήλων και οι μισθοί μειώθηκαν κατά 15-20%.
Έγιναν μεγάλες περικοπές στις στρατιωτικές δαπάνες (συνολικά ο στρατός περιορίστηκε στους 5.000 άνδρες).
Σταμάτησαν να χορηγούνται συντάξεις. Σε στρατιωτικούς, αντί για μισθούς δίνονταν «εθνικές γαίες».
Πάρθηκαν δραστικά φορολογικά μέτρα, με αλλαγές στην είσπραξη των άμεσων φόρων και προκαταβολή της «δεκάτης» (του κυριότερου φόρου στην παραγωγή). Aυξήθηκαν οι δασμοί και ο φόροι χαρτοσήμου.
Nομιμοποιήθηκαν τα καταπατημένα δημόσια οικόπεδα και τα αυθαίρετα κτίσματα με την καταβολή προστίμων.
Mε την καταβολή σχετικά μικρών ποσών «περαιώθηκαν» όλες οι παλιότερες φορολογικές εκκρεμότητες (5 περίπου, εκατομύρια δραχμές).
Kαταργήθηκαν οι διπλωματικές αποστολές στο εξωτερικό.
Aπολύθηκαν όλοι οι μηχανικοί του Δημοσίου και σταμάτησε η εκτέλεση έργων.
Kαταργήθηκαν όλες οι υγειονομικές υπηρεσίες.
Aπολύθηκαν οι δασονόμοι, το προσωπικό του εθνικού τυπογραφείου, αρκετοί καθηγητές πανεπιστημίου (επί συνόλου, μόλις 26)
Eντυπωσιακή είναι η απουσία μέτρων (κυρίως φορολογικών) για τη μεγάλη ακίνητη και κινητή περιουσία, αλλά και του μεγάλου κεφαλαίου (τράπεζες, μεγαλοαστούς, κτλ).
Οι εγγυήσεις όμως που απόσπασαν οι «προστάτες» μας, οι "φύλακες-άγγελοί" μας, σήμαιναν την οικονομική και πολιτική υποδούλωση της χώρας μας σε αυτούς, γιατί υποχρέωναν την Ελλάδα να “διαρρυθμίσει" με τέτοιον τρόπο τα πρώτα “πρόσοδα” του κράτους, ώστε τα πραγματικά έσοδα του Δημόσιου Ελληνικού Ταμείου να διατίθενται πριν άπ` όλα για την εξυπηρέτηση του δανείου, και να μη χρησιμοποιηθούν σε καμιά περίπτωση για κανέναν άλλο σκοπό, αν δεν εξασφαλιστούν τα τοκοχρεολύσια, που `χαν εγγυηθεί οι τρεις δυνάμεις.
Έτσι τώρα επιχειρούσαν την ολοκληρωτική εξάρτηση της χώρας μας και τον έλεγχο πάνω σ` αυτή, σε βαθμό πού να μην μπορεί να πάρει “ανάσα”.
ΠΑΣΑ ΟΜΟΙΟΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΗ !!!
Δηλαδή εκτός από το δάνειο έφαγαν και αρκετά εκατομμύρια από τον αναιμικό προϋπολογισμό της φτωχής και ρημαγμένης τότε χώρας μας.
Η αντιμετώπιση της χώρας μας είναι η ίδια (προτεκτοράτο) με ελάχιστες αποκλίσεις, λόγω, περισσότερο αλλαγής γεοπολιτικών συνθηκών παρά πολιτικής επιλογής τους, η οποία παραμένει η ίδια.
Είναι άξιον να επισημανθεί η ομοιότης της αντιμετώπισης της Ελλάδος, απο τίς τότε (1843) και τώρα (2011), εγγυήτριες Δυνάμεις (κυρίως την Γαλλία, και την Γερμανία).
Ούτε εταίροι, ούτε συνεταίροι, υποτακτικοί είμαστε και δεν μας το λένε οι εκχωρήσαντες την Εθνική μας κυριαρχία, "δοσίλογοι πολιτικοί" μας.
Το 1843 η κυβέρνηση δήλωσε ότι δεν μπορούσε να πληρώσει το τοκοχρεολύσιο του δανείου του 1833. Ή Ελλάδα βρέθηκε πολύ φτωχότερη άπ` ό,τι ήτανε την ήμερα πού `κανε το δάνειο (ομοιότης με σήμερα:Το έτος 2009 το χρέος ήταν 120% του ΑΕΠ, το έτος 2021 ύστερα απο 12 χρόνια σκληρής προσπάθειας, εφαρμόζοντας τα μέτρα λιτότητος, θα είναι πάλι 120% του ΑΕΠ).
Η συνταγή είναι η ίδια τότε, η ίδια και σήμερα.
Το χρέος είχε φτάσει στα 90 εκατομμύρια από 60. Και με έσοδα 14 εκατομμύρια έπρεπε κάθε χρόνο να πληρώνει μια δόση 6 εκατομμύρια, δηλαδή τα 43% των δημοσίων εσόδων.
Οι «προστάτιδες δυνάμεις» πήραν τότε τα μέτρα τους. Όχι βέβαια για να μας σώσουν, αλλά για ν` αρπάξουν ό,τι είχε απομείνει.
Κι υστέρα από την επίσημη κήρυξη της χρεοκοπίας, οι τρεις δυνάμεις που είχαν εγγυηθεί το δάνειο υπογράψανε στο Λονδίνο το Μάη του 1843 ένα πρωτόκολλο κι αποφασίσανε να επέμβουνε στα εσωτερικά μας, (σήμερα το λένε “μνημόνιο”) για ν` αναγκάσουν την κυβέρνηση να κάνει οικονομίες, να τους πληρώσει και να τους παραχωρήσει τις εισπράξεις του τελωνείου της Σύρου.
Δηλαδή ανοιχτό οικονομικό και πολιτικό έλεγχο. Οι Έλληνες «πολιτικοί» δεν είχαν καμίαν αντίρρηση!!
Τότε όμως ο λαός πήρε το λόγο, έχυσαν “ποτάμι το αίμα" για να λευτερωθούν από τους Τούρκους κι έβλεπαν ότι τώρα σκλαβώθηκαν στους ξένους τραπεζίτες και τους ντόπιους συνεργάτες τους.
Γι` αυτό κι η εξέγερση του 1843, πήρε μεγαλειώδη χαρακτήρα και στράφηκε όχι μονάχα εναντίον του Όθωνα, μα και σ` όλους τους ξένους γενικά.
Οι πολιτικοί του ηγέτες αυτού του δύσμοιρου λαού, βαλθήκανε να μην αφήσουν τίποτα όρθιο. Για να πάρουν από τον αγρότη με τους φόρους ακόμα και το τελευταίο σπυρί στάρι πλαστογραφήσανε (στην κυβέρνηση Κωλέττη) τους μέσους όρους της παραγωγής του σταριού που τους παίρνανε σαν βάση για τον καθορισμό της φορολογίας.
Όταν αποκαλύφθηκε η "βρωμοδουλειά", ο υπουργός των Οικονομικών την παραδέχτηκε, δήλωσε όμως, ότι το φταίξιμο είναι περισσότερο του πρωθυπουργού.
Τότε η Βουλή πρότεινε να παραπεμφθεί ο Κωλέττης σε δίκη (παρόλο πού οι περισσότεροι βουλευτές ήταν οπαδοί του), άλλά ο κυριότερος μάρτυρας της κατηγορίας πέθανε δηλητηριασμένος, κι ο Όθωνας έπιασε και κατάφερε πολλούς βουλευτές να ψηφίσουν ενάντια στην πρόταση.
Ο Κωλέττης εκείνη την περίοδο είχε μια σωματοφυλακή από 140 μπράβους, πού τους συντηρούσε κι επίσημα με λεφτά του δημοσίου και κρυφά με τις επιχορηγήσεις του Γάλλου πρεσβευτή.
Κι όταν τον κατηγόρησαν στη Βουλή ότι παίρνει μισθό πάνω από τον κανονικό, ο “άθλιος” χωρίς να δικαιολογηθεί, δήλωσε ότι θα επέστεφε, όσα πήρε παραπάνω!! Μόλις πέθανε αποκαλύφθηκε ότι είχε γδύσει σε τέτοιο βαθμό το δημόσιο, ώστε για να αποκατασταθεί ένα μέρος από το έλλειμμα, δημεύτηκε όλη του ή περιουσία του Κωλέττη.
Tο «μνημόνιο» μεταξύ Eλλάδας και των τριών προστάτιδων δυνάμεων (Aγγλία, Γαλλία, Pωσία), υπογράφεται επισήμως στις 2 Σεπτεμβρίου 1843.
Aκριβώς την παραμονή της επανάστασης, που θα καταργήσει επισήμως τη μοναρχία του Όθωνα και τη βαυαροκρατία.
Tο δημοσιονομικό αδιέξοδο, η φτώχεια και η πείνα, που έφερε η ανελέητη λιτότητα, και επιβλήθηκε διά ροπάλου, προκειμένου να πληρώνονται τα τοκοχρεολύσια, πυροδότησαν την έκρηξη της επανάστασης.
H μεταρρύθμιση του πολιτικού συστήματος δημιούργησε, νέες δυνατότητες και καταστάσεις για την αντιμετώπιση της δραματικής κατάστασης, δημιούργησε προσδοκίες, δυστυχώς.Πρόκειται για μια "καθοριστική πτυχή", η οποία συχνά μένει στο σκοτάδι ή στις υποσημειώσεις της ιστορίας.
H άμεση σύνδεση επανάστασης και συνεπειών από τα οικονομικά μέτρα αναδεικνύεται από τότε, που διαδραματίζονται τα γεγονότα.
Ας το λάβουν σοβαρά υπ’όψιν οι μελετούντες επικοινωνιολόγοι και μελετητές των αντιδράσεων της σημερινής Ελληνικής κοινωνίας, για να αποκομίσουν ασφαλή συμπεράσματα περί της κρισιμότητος της κατάστασης που επικρατεί σήμερα στον τόπο μας.
"Η φτώχεια είναι σαν τιμωρία, για ένα έγκλημα που δεν έχεις διαπράξει":(Ιλαι Καμάρωφ)
aegeantimes.gr
(Το είδαμε στις "Αναβάσεις' )
Τη μεσιτεία για το δάνειο τούτο την ανέλαβε ο οίκος Έιχταλ του Μονάχου.
Η έκδοση δεν ήταν δυνατό να γίνει στη χρηματαγορά του Λονδίνου, επειδή είχε σταματήσει η πληρωμή του τόκου των δανείων της ανεξαρτησίας κι η Ελλάδα είχε γραφτεί στο μαυροπίνακα των χρεοκοπημένων κρατών.
Από τα 57 εκατομμύρια πού κανονίστηκε να πάρουμε, οι τοκογλύφοι τραπεζίτες κράτησαν, ούτε λίγο ούτε πολύ...
33 ολόκληρα εκατομμύρια για προκαταβολικούς τόκους και χρεολύσια και για τα λοιπά έξοδα του δανείου.
Οι τρεις Μεγάλες “προστάτιδες” Δυνάμεις κράτησαν άλλα 2,5 εκατομμύρια φράγκα για εξόφληση των προκαταβολών πού είχανε δώσει, καθώς είδαμε, στον Καποδίστρια.
Το ποσόν των 12.531.000 αποφασίστηκε να τα πάρουν οι Τούρκοι, για την εξαγορά τάχα των επαρχιών της Αττικής, της Ευβοίας και της Φθιώτιδας.
Ενώ στην πραγματικότητα, όμως, κι οι Τούρκοι πήραν "αέρα κοπανιστό", γιατί ο όρος αυτός της αποζημίωσης μπήκε στη συμφωνία επίτηδες για να πάρει η Τσαρική Ρωσία μιαν αποζημίωση από 6 εκατομμύρια, που είχε καταδικαστεί να της πληρώσει η Τουρκία.
Τα υπόλοιπα σίγουρα θα τα πήραν οι άλλοι δύο συνέταιροι. Τώρα μας μένει ένα υπόλοιπο κάπου 9 εκατομμύρια δραχμές. Κι αυτά τα καταβρόχθισαν μέχρις εσχάτων οι Βαυαροί.
Mια δεκαετία μετά την εγκαθίδρυση της μοναρχίας του Όθωνα και ενώ όλοι οι «δείκτες» προεξοφλούσαν την γρήγορη ανάπτυξη της νεαρής Eλλάδας, ξεσπά μεγάλη κρίση στην πραγματική οικονομία.
Μέσα σε μιά δεκαετία τα “λαμόγια” της εποχής ξεκοκκαλίζουν το εναπομείναν δάνειο και αποτελειώνουν αυτό που ξεκίνησαν οι Τραπεζίτες όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα!!!
Oι εγγυήτριες Tρεις Δυνάμεις (Aγγλία, Γαλλία, Pωσία) για το δανεισμό του υπερχρεωμένου πλέον, ελληνικού βασιλείου (τοκογλυφικά δάνεια ανεξαρτησίας και οθωμανικό δάνειο του
1832), απαιτούν την κανονική καταβολή των τοκοχρεολυσίων.
Tυπικά, καταβάλλουν οι ίδιες (οι εγγυήτριες Tρεις Δυνάμεις) στους ομολογιούχους τις δόσεις, αφού από το 1827 έχει κηρυχθεί «στάση πληρωμών» (η πρώτη νεοελληνική πτώχευση).
Στις εκβιαστικές επίσημες και άτυπες ανακοινώσεις, η τότε κυβέρνηση έδειξε πρόθυμη ν’ ανταποκριθεί, επιβάλλοντας αιματηρές οικονομίες παντού.
Προχώρησε σε μαζικές απολύσεις, περικοπές μισθών και συντάξεων με το διαχρονικό πρόσχημα ότι όλα αυτά γίνονται «περί του μέλλοντος των δημοσίων υπαλλήλων και των οικογενειών αυτών»
Oι Ιστορικές πηγές αποτυπώνουν εικόνες μαζικής εξαθλίωσης στις αγροτικές και αστικές περιοχές.
Tα μέτρα λιτότητας της εποχής ήταν, όπως από διάφορες πηγές των χρόνων 1842-1843 προκύπτουν, τα εξής:
Aπολύθηκε γύρω στο 1/3 των δημόσιων υπαλλήλων και οι μισθοί μειώθηκαν κατά 15-20%.
Έγιναν μεγάλες περικοπές στις στρατιωτικές δαπάνες (συνολικά ο στρατός περιορίστηκε στους 5.000 άνδρες).
Σταμάτησαν να χορηγούνται συντάξεις. Σε στρατιωτικούς, αντί για μισθούς δίνονταν «εθνικές γαίες».
Πάρθηκαν δραστικά φορολογικά μέτρα, με αλλαγές στην είσπραξη των άμεσων φόρων και προκαταβολή της «δεκάτης» (του κυριότερου φόρου στην παραγωγή). Aυξήθηκαν οι δασμοί και ο φόροι χαρτοσήμου.
Nομιμοποιήθηκαν τα καταπατημένα δημόσια οικόπεδα και τα αυθαίρετα κτίσματα με την καταβολή προστίμων.
Mε την καταβολή σχετικά μικρών ποσών «περαιώθηκαν» όλες οι παλιότερες φορολογικές εκκρεμότητες (5 περίπου, εκατομύρια δραχμές).
Kαταργήθηκαν οι διπλωματικές αποστολές στο εξωτερικό.
Aπολύθηκαν όλοι οι μηχανικοί του Δημοσίου και σταμάτησε η εκτέλεση έργων.
Kαταργήθηκαν όλες οι υγειονομικές υπηρεσίες.
Aπολύθηκαν οι δασονόμοι, το προσωπικό του εθνικού τυπογραφείου, αρκετοί καθηγητές πανεπιστημίου (επί συνόλου, μόλις 26)
Eντυπωσιακή είναι η απουσία μέτρων (κυρίως φορολογικών) για τη μεγάλη ακίνητη και κινητή περιουσία, αλλά και του μεγάλου κεφαλαίου (τράπεζες, μεγαλοαστούς, κτλ).
Οι εγγυήσεις όμως που απόσπασαν οι «προστάτες» μας, οι "φύλακες-άγγελοί" μας, σήμαιναν την οικονομική και πολιτική υποδούλωση της χώρας μας σε αυτούς, γιατί υποχρέωναν την Ελλάδα να “διαρρυθμίσει" με τέτοιον τρόπο τα πρώτα “πρόσοδα” του κράτους, ώστε τα πραγματικά έσοδα του Δημόσιου Ελληνικού Ταμείου να διατίθενται πριν άπ` όλα για την εξυπηρέτηση του δανείου, και να μη χρησιμοποιηθούν σε καμιά περίπτωση για κανέναν άλλο σκοπό, αν δεν εξασφαλιστούν τα τοκοχρεολύσια, που `χαν εγγυηθεί οι τρεις δυνάμεις.
Έτσι τώρα επιχειρούσαν την ολοκληρωτική εξάρτηση της χώρας μας και τον έλεγχο πάνω σ` αυτή, σε βαθμό πού να μην μπορεί να πάρει “ανάσα”.
ΠΑΣΑ ΟΜΟΙΟΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΗ !!!
Δηλαδή εκτός από το δάνειο έφαγαν και αρκετά εκατομμύρια από τον αναιμικό προϋπολογισμό της φτωχής και ρημαγμένης τότε χώρας μας.
Η αντιμετώπιση της χώρας μας είναι η ίδια (προτεκτοράτο) με ελάχιστες αποκλίσεις, λόγω, περισσότερο αλλαγής γεοπολιτικών συνθηκών παρά πολιτικής επιλογής τους, η οποία παραμένει η ίδια.
Είναι άξιον να επισημανθεί η ομοιότης της αντιμετώπισης της Ελλάδος, απο τίς τότε (1843) και τώρα (2011), εγγυήτριες Δυνάμεις (κυρίως την Γαλλία, και την Γερμανία).
Ούτε εταίροι, ούτε συνεταίροι, υποτακτικοί είμαστε και δεν μας το λένε οι εκχωρήσαντες την Εθνική μας κυριαρχία, "δοσίλογοι πολιτικοί" μας.
Το 1843 η κυβέρνηση δήλωσε ότι δεν μπορούσε να πληρώσει το τοκοχρεολύσιο του δανείου του 1833. Ή Ελλάδα βρέθηκε πολύ φτωχότερη άπ` ό,τι ήτανε την ήμερα πού `κανε το δάνειο (ομοιότης με σήμερα:Το έτος 2009 το χρέος ήταν 120% του ΑΕΠ, το έτος 2021 ύστερα απο 12 χρόνια σκληρής προσπάθειας, εφαρμόζοντας τα μέτρα λιτότητος, θα είναι πάλι 120% του ΑΕΠ).
Η συνταγή είναι η ίδια τότε, η ίδια και σήμερα.
Το χρέος είχε φτάσει στα 90 εκατομμύρια από 60. Και με έσοδα 14 εκατομμύρια έπρεπε κάθε χρόνο να πληρώνει μια δόση 6 εκατομμύρια, δηλαδή τα 43% των δημοσίων εσόδων.
Οι «προστάτιδες δυνάμεις» πήραν τότε τα μέτρα τους. Όχι βέβαια για να μας σώσουν, αλλά για ν` αρπάξουν ό,τι είχε απομείνει.
Κι υστέρα από την επίσημη κήρυξη της χρεοκοπίας, οι τρεις δυνάμεις που είχαν εγγυηθεί το δάνειο υπογράψανε στο Λονδίνο το Μάη του 1843 ένα πρωτόκολλο κι αποφασίσανε να επέμβουνε στα εσωτερικά μας, (σήμερα το λένε “μνημόνιο”) για ν` αναγκάσουν την κυβέρνηση να κάνει οικονομίες, να τους πληρώσει και να τους παραχωρήσει τις εισπράξεις του τελωνείου της Σύρου.
Δηλαδή ανοιχτό οικονομικό και πολιτικό έλεγχο. Οι Έλληνες «πολιτικοί» δεν είχαν καμίαν αντίρρηση!!
Τότε όμως ο λαός πήρε το λόγο, έχυσαν “ποτάμι το αίμα" για να λευτερωθούν από τους Τούρκους κι έβλεπαν ότι τώρα σκλαβώθηκαν στους ξένους τραπεζίτες και τους ντόπιους συνεργάτες τους.
Γι` αυτό κι η εξέγερση του 1843, πήρε μεγαλειώδη χαρακτήρα και στράφηκε όχι μονάχα εναντίον του Όθωνα, μα και σ` όλους τους ξένους γενικά.
Οι πολιτικοί του ηγέτες αυτού του δύσμοιρου λαού, βαλθήκανε να μην αφήσουν τίποτα όρθιο. Για να πάρουν από τον αγρότη με τους φόρους ακόμα και το τελευταίο σπυρί στάρι πλαστογραφήσανε (στην κυβέρνηση Κωλέττη) τους μέσους όρους της παραγωγής του σταριού που τους παίρνανε σαν βάση για τον καθορισμό της φορολογίας.
Όταν αποκαλύφθηκε η "βρωμοδουλειά", ο υπουργός των Οικονομικών την παραδέχτηκε, δήλωσε όμως, ότι το φταίξιμο είναι περισσότερο του πρωθυπουργού.
Τότε η Βουλή πρότεινε να παραπεμφθεί ο Κωλέττης σε δίκη (παρόλο πού οι περισσότεροι βουλευτές ήταν οπαδοί του), άλλά ο κυριότερος μάρτυρας της κατηγορίας πέθανε δηλητηριασμένος, κι ο Όθωνας έπιασε και κατάφερε πολλούς βουλευτές να ψηφίσουν ενάντια στην πρόταση.
Ο Κωλέττης εκείνη την περίοδο είχε μια σωματοφυλακή από 140 μπράβους, πού τους συντηρούσε κι επίσημα με λεφτά του δημοσίου και κρυφά με τις επιχορηγήσεις του Γάλλου πρεσβευτή.
Κι όταν τον κατηγόρησαν στη Βουλή ότι παίρνει μισθό πάνω από τον κανονικό, ο “άθλιος” χωρίς να δικαιολογηθεί, δήλωσε ότι θα επέστεφε, όσα πήρε παραπάνω!! Μόλις πέθανε αποκαλύφθηκε ότι είχε γδύσει σε τέτοιο βαθμό το δημόσιο, ώστε για να αποκατασταθεί ένα μέρος από το έλλειμμα, δημεύτηκε όλη του ή περιουσία του Κωλέττη.
Tο «μνημόνιο» μεταξύ Eλλάδας και των τριών προστάτιδων δυνάμεων (Aγγλία, Γαλλία, Pωσία), υπογράφεται επισήμως στις 2 Σεπτεμβρίου 1843.
Aκριβώς την παραμονή της επανάστασης, που θα καταργήσει επισήμως τη μοναρχία του Όθωνα και τη βαυαροκρατία.
Tο δημοσιονομικό αδιέξοδο, η φτώχεια και η πείνα, που έφερε η ανελέητη λιτότητα, και επιβλήθηκε διά ροπάλου, προκειμένου να πληρώνονται τα τοκοχρεολύσια, πυροδότησαν την έκρηξη της επανάστασης.
H μεταρρύθμιση του πολιτικού συστήματος δημιούργησε, νέες δυνατότητες και καταστάσεις για την αντιμετώπιση της δραματικής κατάστασης, δημιούργησε προσδοκίες, δυστυχώς.Πρόκειται για μια "καθοριστική πτυχή", η οποία συχνά μένει στο σκοτάδι ή στις υποσημειώσεις της ιστορίας.
H άμεση σύνδεση επανάστασης και συνεπειών από τα οικονομικά μέτρα αναδεικνύεται από τότε, που διαδραματίζονται τα γεγονότα.
Ας το λάβουν σοβαρά υπ’όψιν οι μελετούντες επικοινωνιολόγοι και μελετητές των αντιδράσεων της σημερινής Ελληνικής κοινωνίας, για να αποκομίσουν ασφαλή συμπεράσματα περί της κρισιμότητος της κατάστασης που επικρατεί σήμερα στον τόπο μας.
"Η φτώχεια είναι σαν τιμωρία, για ένα έγκλημα που δεν έχεις διαπράξει":(Ιλαι Καμάρωφ)
aegeantimes.gr
(Το είδαμε στις "Αναβάσεις' )
Αποστολή: Γιώργος Θαλασσινός
από: Palmografos.com - Ελλάς 1843! - Σαν να μην πέρασε μια μέρα!
"ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ - ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ"
ΜΠΡΑΒΟ ΡΕ ΠΑΟΚΙΑ... "ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ - ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ" ΣΤΗΝ ΤΟΥΜΠΑ!!!
ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΟΥΤΕ ΛΟΓΙΑ ΟΥΤΕ ΔΙΘΥΡΑΜΒΟΙ. ΑΠΛΑ ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΣΤΕ...
http://www.stoxos.gr/2011/12/blog-post_7002.html
Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011
Γεώργιος Μόδης και η Μακεδονία
Η γέννηση ενός λαού
Επιμέλεια: Γιώργος Εχέδωρος
(Από το βιβλίο του Γ. Μόδη “Ο Μακεδονικός αγών και η νεώτερη Μακεδονική Ιστορία”. Θεσσαλονίκη 1967.)
Ο Γεώργιος Μόδης θεωρείται και είναι πρώτη πηγή για τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο μακεδονικό χώρο από τις αρχές του 20ου αιώνα.
Ο γνωστός μακεδονομάχος-συγγραφέας- πολιτικός Γεώργιος Μόδης γεννήθηκε το 1887 στο Μοναστήρι (σημερινό Μπίτολα της FYROM) και πέθανε στη Θεσσαλονίκη το 1976. Όλη του η ζωή ήταν αφιερωμένη στον αγώνα του ελληνισμού για τη Μακεδονία.
Σχετικά με τη δημιουργία της ‘μακεδονικής εθνότητας’ στα Βαλκάνια αναφέρει στο προαναφερόμενο βιβλίο τα εξής κατατοπιστικά:
« Η χωριστή ‘Μακεδονία’, εθνότητα που κατασκευάστηκε μόλις το 1944 στα Σκόπια, είναι ένα απ’ τα θαύματα του κόσμου.
Από τότε καλλιεργήθηκε και η χωριστή ‘μακεδονική’ γλώσσα που έγινε για τους βεβήλους …αγνώριστη. Αναγνωρίστηκε ωστόσο και από μερικούς ξένους επίσημους σλαβολόγους σαν μια καινούργια σλαβική γλώσσα, που είναι πάντοτε πρωτοξάδελφη της βουλγαρικής.
… Διενεργήθηκαν (επί Οθωμανών) δύο βουλευτικές εκλογές το 1909 και το 1911. Και στις δύο βγήκαν στη σημερινή ελληνική Μακεδονία 5 Έλληνες βουλευτές και ένας έκτος στο Μοναστήρι, που αποτελεί σήμερα τμήμα της «Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας του Βαρδαρίου», ο Τραϊανός Νάλης και δύο βούλγαροι με έναν τρίτο στο Μοναστήρι, τον Πάντσε-Ντόρεφ. Κανένας «Μακεντόν» του τύπου των Σκοπίων δεν παρακάθησε στην οθωμανική Βουλή, ούτε καν υπήρξε υποψήφιος! Είχαν εκλεγεί, είναι αλήθεια, και τις δύο φορές βουλευτής ο περιβόητος Ντιμίτρι Βλάχωφ, πατριάρχης του «Μακεδονισμού» και της «Μακεδονίας του Βαρδαρίου», μα ως …Βούλγαρος και αντιπρόσωπος Βουλγάρων!»
Που ήταν κρυμμένος ο ‘μακεδονικός λαός’
Σε άλλο σημείο του βιβλίου του ο Γεώργιος Μόδης θα σημειώσει με την χαρακτηριστική πένα του:
«Γεννώνται τα ερωτήματα.
Πως γεννήθηκε ένας καινούργιος λαός στα μέσα του εικοστού αιώνα (1944-1945) μέσα στην Ευρώπη;
Γιατί δεν είχε δώσει καθόλου σημεία ζωής έως τότε; Κατοικούσε σε άλλον πλανήτη; Δεν είχαν εκτυλιχθεί στη Μακεδονία, ιδίως από το 1900 συνταρακτικά γεγονότα, όπως ο κομιταζηδισμός, το Ήλιντεν, οι ευρωπαϊκές μεταρρυθμίσεις, η επέμβαση ελληνικών και σερβικών σωμάτων, η αλληλοσπαραγμός, η νεοτουρκική μεταπολίτευση, βουλευτικές εκλογές, οι βαλκανικοί πόλεμοι και ο πρώτος ευρωπαϊκός πόλεμος, χωρίς ν’ αναφέρουμε τα παλαιότερα; Που «γης» ήταν κρυμμένος ο Μακεδονικός λαός;
Είναι ποτέ δυνατό να υπνωτιστεί ένας λαός, όταν στον τόπο του και στο σπίτι του συμβαίνουν τόσο συγκλονιστικά πράγματα που αναστάτωσαν και απασχολούν αδιάκοπα την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη και την ευρωπαϊκή διπλωματία;
Έγινε νεκρανάσταση;
Έγιναν δύο φορές (1895 και 1905) επίσημες τουρκικές απογραφές. Διενεργήθηκαν επίσης δύο φορές (1909 και 1911) βουλευτικές εκλογές.
Πουθενά, ποτέ ούτε σκιά «Μακεδόνα» παρουσιάστηκε.
Δεν χρειάστηκε μεγάλη μαντική ικανότητα για να καταλάβει κανείς ότι κάποιο λάκκο έκρυβε η παράξενη αυτή υπόθεση.
Όλος ο καυγάς ήταν και είναι για το πάπλωμα μας, για την ελληνική Μακεδονία που την βάπτισαν στα Σκόπια «Αιγαιακή» (εγκέισκα).
Ο Ντιμίτρι Βλάχωφ, πρώην βούλγαρος βουλευτής δύο φορές στην τουρκική βουλή και εκπρόσωπος Βουλγάρων επίσης Βούλγαρος Γεν. Διοικητής, έπειτα πατριάρχης του μακεδονισμού, κραύγασε σε συλλαλητήριο στο Μοναστήρι στις 21 Σεπτεμβίου του 1946: «τι γυρεύουν οι γραικοί στη Μακεδονία; Δεν έχει κανένα δικαίωμα η Ελλάς στη Μακεδονία του ‘Αιγαίου’.
Τον Βλάχωφ συμπλήρωσε ο Φράνκ Φρολ, υπουργός της Δικαιοσύνης της κεντρικής κυβερνήσεως του Βελιγραδίου και εκπρόσωπος της κεντρικής επιτροπής του λαϊκού μετώπου της Γιουγκοσλαβίας. Δήλωσε ότι οι λαοί της Γιουγκοσλαβίας θα αγωνιστούν για να ενωθεί όλη η Μακεδονική Γη και να συγχωνευτεί η Μακεδονία του Αιγαίου με την Μακεδονία του Βαρδαρίου, μέσα στα πλαίσια πάντοτε της Γιουγκοσλαβίας.
Επίσης άλλοι πολλοί ανώτεροι, ο ίδιος ο Τίτο, σε συλλαλητήριο στα Σκόπια (11 Οκτωβρίου 1945) διακήρυξε ότι δεν θα ησύχαζε, αν δεν ελευθέρωνε τους ‘υποδούλους’ στην Ελλάδα ‘αδελφούς του, Μακεδόνας».
Ο αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως Μοσέ Πιάντε, Εβραίος, και όλα τα ανώτερα στελέχη του Κ.Κ.Γ. και του γιουγκοσλαβικού κράτους επαναλαμβάνουν ακούραστα σε υψηλότερο και εντονότερο τόνο την ίδια επωδό.
Ο Δημητρώφ, πρωθυπουργός και πρόεδρος της Βουλγαρίας, απ’ την άλλη μεριά τόνιζε μέσα στη Βουλγαρική Βουλή ότι η Δυτική Θράκη με την Καβάλα ήταν αναφαίρετη ιδιοκτησία της Βουλγαρίας.
Έριξαν κλήρο ‘επί των ιματίων μας’ των ματωμένων. Πρέπει προς τιμήν τους να αναγνωριστεί ότι δεν έκρυβαν καθόλου τα σχέδιά και τις ορέξεις τους. Μάλιστα τα διαλαλούσαν.»
Επιμέλεια: Γιώργος Εχέδωρος
(Από το βιβλίο του Γ. Μόδη “Ο Μακεδονικός αγών και η νεώτερη Μακεδονική Ιστορία”. Θεσσαλονίκη 1967.)
Ο Γεώργιος Μόδης θεωρείται και είναι πρώτη πηγή για τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο μακεδονικό χώρο από τις αρχές του 20ου αιώνα.
Ο γνωστός μακεδονομάχος-συγγραφέας- πολιτικός Γεώργιος Μόδης γεννήθηκε το 1887 στο Μοναστήρι (σημερινό Μπίτολα της FYROM) και πέθανε στη Θεσσαλονίκη το 1976. Όλη του η ζωή ήταν αφιερωμένη στον αγώνα του ελληνισμού για τη Μακεδονία.
Σχετικά με τη δημιουργία της ‘μακεδονικής εθνότητας’ στα Βαλκάνια αναφέρει στο προαναφερόμενο βιβλίο τα εξής κατατοπιστικά:
« Η χωριστή ‘Μακεδονία’, εθνότητα που κατασκευάστηκε μόλις το 1944 στα Σκόπια, είναι ένα απ’ τα θαύματα του κόσμου.
Από τότε καλλιεργήθηκε και η χωριστή ‘μακεδονική’ γλώσσα που έγινε για τους βεβήλους …αγνώριστη. Αναγνωρίστηκε ωστόσο και από μερικούς ξένους επίσημους σλαβολόγους σαν μια καινούργια σλαβική γλώσσα, που είναι πάντοτε πρωτοξάδελφη της βουλγαρικής.
… Διενεργήθηκαν (επί Οθωμανών) δύο βουλευτικές εκλογές το 1909 και το 1911. Και στις δύο βγήκαν στη σημερινή ελληνική Μακεδονία 5 Έλληνες βουλευτές και ένας έκτος στο Μοναστήρι, που αποτελεί σήμερα τμήμα της «Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας του Βαρδαρίου», ο Τραϊανός Νάλης και δύο βούλγαροι με έναν τρίτο στο Μοναστήρι, τον Πάντσε-Ντόρεφ. Κανένας «Μακεντόν» του τύπου των Σκοπίων δεν παρακάθησε στην οθωμανική Βουλή, ούτε καν υπήρξε υποψήφιος! Είχαν εκλεγεί, είναι αλήθεια, και τις δύο φορές βουλευτής ο περιβόητος Ντιμίτρι Βλάχωφ, πατριάρχης του «Μακεδονισμού» και της «Μακεδονίας του Βαρδαρίου», μα ως …Βούλγαρος και αντιπρόσωπος Βουλγάρων!»
Που ήταν κρυμμένος ο ‘μακεδονικός λαός’
Σε άλλο σημείο του βιβλίου του ο Γεώργιος Μόδης θα σημειώσει με την χαρακτηριστική πένα του:
«Γεννώνται τα ερωτήματα.
Πως γεννήθηκε ένας καινούργιος λαός στα μέσα του εικοστού αιώνα (1944-1945) μέσα στην Ευρώπη;
Γιατί δεν είχε δώσει καθόλου σημεία ζωής έως τότε; Κατοικούσε σε άλλον πλανήτη; Δεν είχαν εκτυλιχθεί στη Μακεδονία, ιδίως από το 1900 συνταρακτικά γεγονότα, όπως ο κομιταζηδισμός, το Ήλιντεν, οι ευρωπαϊκές μεταρρυθμίσεις, η επέμβαση ελληνικών και σερβικών σωμάτων, η αλληλοσπαραγμός, η νεοτουρκική μεταπολίτευση, βουλευτικές εκλογές, οι βαλκανικοί πόλεμοι και ο πρώτος ευρωπαϊκός πόλεμος, χωρίς ν’ αναφέρουμε τα παλαιότερα; Που «γης» ήταν κρυμμένος ο Μακεδονικός λαός;
Είναι ποτέ δυνατό να υπνωτιστεί ένας λαός, όταν στον τόπο του και στο σπίτι του συμβαίνουν τόσο συγκλονιστικά πράγματα που αναστάτωσαν και απασχολούν αδιάκοπα την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη και την ευρωπαϊκή διπλωματία;
Έγινε νεκρανάσταση;
Έγιναν δύο φορές (1895 και 1905) επίσημες τουρκικές απογραφές. Διενεργήθηκαν επίσης δύο φορές (1909 και 1911) βουλευτικές εκλογές.
Πουθενά, ποτέ ούτε σκιά «Μακεδόνα» παρουσιάστηκε.
Δεν χρειάστηκε μεγάλη μαντική ικανότητα για να καταλάβει κανείς ότι κάποιο λάκκο έκρυβε η παράξενη αυτή υπόθεση.
Όλος ο καυγάς ήταν και είναι για το πάπλωμα μας, για την ελληνική Μακεδονία που την βάπτισαν στα Σκόπια «Αιγαιακή» (εγκέισκα).
Ο Ντιμίτρι Βλάχωφ, πρώην βούλγαρος βουλευτής δύο φορές στην τουρκική βουλή και εκπρόσωπος Βουλγάρων επίσης Βούλγαρος Γεν. Διοικητής, έπειτα πατριάρχης του μακεδονισμού, κραύγασε σε συλλαλητήριο στο Μοναστήρι στις 21 Σεπτεμβίου του 1946: «τι γυρεύουν οι γραικοί στη Μακεδονία; Δεν έχει κανένα δικαίωμα η Ελλάς στη Μακεδονία του ‘Αιγαίου’.
Τον Βλάχωφ συμπλήρωσε ο Φράνκ Φρολ, υπουργός της Δικαιοσύνης της κεντρικής κυβερνήσεως του Βελιγραδίου και εκπρόσωπος της κεντρικής επιτροπής του λαϊκού μετώπου της Γιουγκοσλαβίας. Δήλωσε ότι οι λαοί της Γιουγκοσλαβίας θα αγωνιστούν για να ενωθεί όλη η Μακεδονική Γη και να συγχωνευτεί η Μακεδονία του Αιγαίου με την Μακεδονία του Βαρδαρίου, μέσα στα πλαίσια πάντοτε της Γιουγκοσλαβίας.
Επίσης άλλοι πολλοί ανώτεροι, ο ίδιος ο Τίτο, σε συλλαλητήριο στα Σκόπια (11 Οκτωβρίου 1945) διακήρυξε ότι δεν θα ησύχαζε, αν δεν ελευθέρωνε τους ‘υποδούλους’ στην Ελλάδα ‘αδελφούς του, Μακεδόνας».
Ο αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως Μοσέ Πιάντε, Εβραίος, και όλα τα ανώτερα στελέχη του Κ.Κ.Γ. και του γιουγκοσλαβικού κράτους επαναλαμβάνουν ακούραστα σε υψηλότερο και εντονότερο τόνο την ίδια επωδό.
Ο Δημητρώφ, πρωθυπουργός και πρόεδρος της Βουλγαρίας, απ’ την άλλη μεριά τόνιζε μέσα στη Βουλγαρική Βουλή ότι η Δυτική Θράκη με την Καβάλα ήταν αναφαίρετη ιδιοκτησία της Βουλγαρίας.
Έριξαν κλήρο ‘επί των ιματίων μας’ των ματωμένων. Πρέπει προς τιμήν τους να αναγνωριστεί ότι δεν έκρυβαν καθόλου τα σχέδιά και τις ορέξεις τους. Μάλιστα τα διαλαλούσαν.»
www.mikres-ekdoseis.gr Γιώργος Εχέδωρος
http://istoria.forumotion.com/t852-topic
http://istoria.forumotion.com/t852-topic
Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011
Στην Θεσσαλονίκη το κατάστημα «Δώσε-Πάρε» βοηθά άπορες οικογένειες και ιδρύματα
Μέρος του ρουχισμού προσφέρεται δωρεάν σε άπορες οικογένειες (με κουπόνια που δίνουν οι δήμοι), σε ιδρύματα, οργανώσεις που συνεργάζονται με το πρόγραμμα ανακύκλωσης.
Ο ρουχισμός προσφέρεται και στο ευρύτερο κοινό σε συμβολικές τιμές ( 0,05 ευρώ !!! ) για κάλυψη των εξόδων του χώρου. Στο κατάστημα μπορεί κάποιος να προμηθευτεί και με καινούργια ρούχα που έχουν προσφερθεί δωρεάν από εταιρείες και άτομα για προώθηση των στόχων του «Δώσε-Πάρε» .
Ακόμα στο καταστήματά υπάρχει κάδος ανακύκλωσης : Μπαταρίων, καμένου μαγειρικού λαδιού, καταστρεμενων cd-dvd, μελανοδοχείων, λαμπτηρων.
Το καταστήμα λειτουργεί καθημερινά απο 12:00 μεχρι 21:00
Διεύθυνση: Ιασωνίδου 14, Θεσσαλονίκη Τ.Κ. 54635
Τηλέφωνο: 6978460012 - Ιστοσελίδα: http://www.dwse-pare.gr
http://assosgreek.blogspot.com/2011/12/blog-post_12.html
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ !
ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
ΕΥΧΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ (ΚΟΡΟΙΔΑ)
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ
ΜΕ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ!
ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΜΕΡΕΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ!
http://biotexnes.blogspot.com/2011/12/blog-post.html
Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011
Τετράχρονο αγόρι ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου την ημέρα των γενεθλίων του
Οι αρχές βρήκαν το άψυχο σώμα του 4χρονου Κρίστοφερ Βαλντέζ το απόγευμα της Παρασκευής, στο σπίτι του. Το αγόρι πέθανε από πολλαπλά τραύματα, τα οποία προκλήθηκαν από αμβλύ αντικείμενο, ενώ ήταν ήδη νεκρό για ώρες πριν φτάσει στον τόπο του εγκλήματος η αστυνομία.
Παρόλο που δεν έχουν ακόμα δημοσιοποιηθεί όλες οι λεπτομέρειες του συμβάντος, σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, η μητέρα του άτυχου αγοριού, Κρύσταλ, φέρεται να κάλεσε την Παρασκευή στο τηλέφωνο έναν από τους αδελφούς της, ζητώντας του απελπισμένα βοήθεια.
Όταν έφτασε στο σπίτι της οικογένειας, ο Στήβεν Βαλντέζ ανακάλυψε ότι ο ανιψιός του είχε ξυλοκοπηθεί άγρια από τον φίλο της αδερφής του.
Όπως δήλωσε ο ίδιος αργότερα στο τηλεοπτικό δίκτυο NBC Chicago, είχε παρατηρήσει ότι ο άνδρας παρουσίαζε αντικοινωνική και βίαιη συμπεριφορά, ενώ δύο εβδομάδες πριν το περιστατικό, είχε χτυπήσει άσχημα ένα σκυλί.
Ο άνδρας κρατείται αυτή τη στιγμή από την αστυνομία, ενώ δεν έχουν απαγγελθεί ακόμα κατηγορίες στη μητέρα του μικρού Κρίστοφερ.
http://neatoday.blogspot.com
Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011
το πάρτυ του προέδρου
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)