"καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς. 4 καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὸ φῶς, ὅτι καλόν· καὶ διεχώρισεν ὁ Θεὸς ἀνὰ μέσον τοῦ φωτὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σκότους. 5 καὶ ἐκάλεσεν ὁ Θεὸς τὸ φῶς ἡμέραν καὶ τὸ σκότος ἐκάλεσε νύκτα. καὶ ἐγένετο ἑσπέρα καὶ ἐγένετο πρωΐ, ἡμέρα μία."

 

 

Τρόποι ψαρέματος α : το δίχτυ (πολιτικό σχόλιο που βρήκε το δρόμο του)

Πριν απο ενα μήνα περίπου κατέβαινα ενα πεζόδρομο στο κουκάκι χαζεύοντας τον κόσμο και μιλώντας με τον εαυτό μου.Που και που όταν βυθίζομαι σε αυτή την κατάσταση ξαφνικά σαστίζω και κοιτάω γύρω μου λίγο παρανοϊκά ,προτού συνεχίσω το meditatio με τον καλό μου άγγελο, γιατι ξέρω οτι υπάρχει η πιθανότητα o διάλογος (επειδή ακριβώς είναι πολύ ζωντανός) να καταλήξει να γίνεται φωναχτά και αυτό θα ήταν μάλλον άβολο σε μια γεμάτη απο κόσμο πλατεία.Παρόλα αυτά το κάνουν αυτό οι άνθρωποι αν και συνήθως όταν γίνεται σε κοινή θέα θεωρούνται τρελοί.Δεν γίνεται εύκολα σεβαστή η προσπάθεια του ανθρώπου να συγκεράσει τις αντιθέσεις μέσα του. Αυτή όπως η εξωτερίκευση είναι φυσιολογική. Είναι αυτή η φυσική πορεία των πραγμάτων να αποκτήσουν υπόσταση, να υλοποιηθούν κατά κάποιο τρόπο. Ας πάρουμε για παράδειγμα οτιδήποτε γεννιέται.Τα φυτά, τα ζωάκια , τα ανθρώπινα μωρά.Η σύλληψή τους γίνεται στο σκοτάδι και την υγρασία.Η κύησή τους είναι αόρατη,προστατευμένη στον κρυψώνα των εσωτερικών οργάνων,εκεί βαθιά στη γη.Και όταν έρθει η ώρα και είναι έτοιμα να ανταπεξέλθουν στο ελάχιστο στις απαιτήσεις του κόσμου αυτού, εξωτερικεύονται.Λουλούδια φυτρώνουν,καρποί ανοίγουν,μωρά κλαίνε και γονείς δακρύζουν.

Τα δάκρυα είναι εξωτερικευμένα συναισθήματα που βρήκαν το δρόμο τους και υλοποιήθηκαν.Όταν κάποιος δακρύζει είναι επειδή τον συνεπήρε ένα συναίσθημα που σαν παλίρροια εβγαλε απο το βυθό
κοράλλια,φύκια,τα παπούτσια ενός ψαρρά και μερικές φορές ενα καύκαλο αχινού. Σαν να λέμε γεγονότα και περιεχόμενα που η ψυχή αντιλήφθηκε και ήρθε η ώρα τους να γίνουν συνειδητά.Με τον ίδιο τρόπο εργάζονται όλα στη φύση.Δέντρα,ηφαίστεια ,οι άνθρωποι και οι απόψεις τους,η γη.Κοντολογίς η ζωή η ίδια φορώντας το στέμμα της φύσης.

Στη φύση δεν υπάρχει καλό και κακό.Τετριμμένο και κλισέ.Αυτή η γνώση είναι ένα ανθρώπινο κτήμα εδώ και πολύ καιρό.Ακόμα και πολύ παλιά οι πρώτοι θεολόγοι παρότι ίσως παρερμήνευσαν από κάποια ιστορική αναγκαιότητα τους εαυτούς τους ,έδειξαν ότι το πρόβλημα του καλού και του κακού είναι στην ουσία ένας συμβολικός μύθος.Για τους χριστιανούς δεν υπάρχει κακό εκ φύσεως.Για εκείνους το κακό είναι ένα φυσικό συνεπακόλουθο της ελεύθερης βούλησης και αργότερα για τον Νίτσε ανθρώπινη προβολή , δηλαδή δίλημμα της ηθικής και όχι της ίδιας της ζωής. Εδώ για του χριστιανούς που είναι πραγματικά μυημένοι στα μυστήρια της θρησκείας τους δηλαδή αρνιά και όχι πρόβατα,υπάρχει μια μυστική σκιώδης αναλογία με την Αποκάλυψη του Ιωάννη.Τελεολογικά εκεί δίνεται η υπόσχεση της νίκης του φωτός πάνω στο σκοτάδι.Περιορίστηκαν τότε να εξετάζουν το ζήτημα ηθικά παρότι εδώ κατι περίεργο συμβαίνει. Αιώνες θεολόγων δεν κατάφεραν να παρατηρήσουν οτι στη γένεση γράφει "καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς. ⁴ καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὸ φῶς, ὅτι καλόν· καὶ διεχώρισεν ὁ Θεὸς ἀνὰ μέσον τοῦ φωτὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σκότους. ⁵ καὶ ἐκάλεσεν ὁ Θεὸς τὸ φῶς ἡμέραν καὶ τὸ σκότος ἐκάλεσε νύκτα. καὶ ἐγένετο ἑσπέρα καὶ ἐγένετο πρωΐ, ἡμέρα μία." Ο θεός την πρώτη μέρα γέννησε το φώς αλλα απλά διαχώρισε το σκοτάδι απο αυτό. Μοιάζει σαν να ήταν ενωμένο το σκοτάδι με το φώς και σίγουρα όταν εξέτασε τι έκανε ,καθόλου δεν είδε το σκότος "ὅτι καλόν" . και ακριβώς επειδή είναι πολύ περίεργο το χωρίο για του ηθικολόγους του χριστιανισμού , δεν το παρατήρησαν. Γιατι η αλήθεια είναι οτι ο άνθρωπος είναι μια οντότητα με ξεχωριστή ικανότητα επεξεργασιας του γεγονότος οτι χωρίς τη μεσολάβηση της θέλησής του παραείναι οργανωμένη σαν οντότητα μεσα σε ένα χαωτικό σύμπαν και έτσι αποφασίζει και διώχνει μακρυά του οτιδήποτε τον αποδιοργανώνει απο το κλειστό σύστημα που ονομάζει με την ευρεία έννοια επιβίωση. Η επιβίωση είναι,ας το πούμε έτσι τώρα,όχι τόσο η δική μας άποψή για το τι θα θέλαμε να είναι η ζωή, αλλα η αυτούσιο γεγονός της πραγματικότητας.Είναι το μονοπάτι που πρέπει πάσει θυσία να περπατήσεις μιας και τι να κάνουμε τώρα , τα έφερε έτσι η ζωή και είσαι ζωντανός.

Μείνε στο μονοπάτι" λέει ενας άραβας σούφι (του οποίου το όνομα θα θυμηθώ και θα συμπληρώσω ατγότερα).Και συνεχίζει "αν βγείς απο αυτό θα χαθείς.Και αν αλλάξεις τα σημάδια στο δρόμο τότε θα είσαι κακοποιός"

Κακοποιός για τον νόμο είναι αυτός που οφείλει να ξέρει το νόμο και να μην τον καταπατήσει.Με άλλα λόγια να ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Μιλάμε εδώ ασφαλώς για την εμπειρία της ζωής που οδηγεί σε έλλειψη επίγνωσης και όχι για την παραβατική συμπεριφορά μεσα στην οργανωμένη κοινωνία. Αυτό ήταν ένα αιώνιο πρόβλημα της επιστήμης της κοινωνιολογίας.Φλερτάρει με τα υπαρξιακά ερωτήματα εξετάζοντας το κλειστό κύκλωμα των κοινωνιών. Μέσα σε ενα κλειστό σύστημα ο άνθρωπος ξεχνιέται και νομίζει ότι οι απαντήσεις είναι πάντα μεσα σε αυτό που έχει πλαισιώσει με το νου. Πρόκειται για μια αρχέγονη απάτη και για αυτή ακριβώς θα σας μιλήσω.

Αν κάποιος σε εξαπατήσει μόνο τότε υπάρχει απάτη να αντιληφθείς. Αν δουλέψεις τότε θα πάρεις νόμιμα χρήματα.Αν δεν έχεις κλειδωμένη μια πόρτα δεν χρειάζεσαι κλειδί. Στην ομοιοπαθητική για να αντιμετωπίσεις μια αλλεργία χρησιμοποιείς το υλικό εκείνο που σου προκαλεί την αλλεργία. Με αυτό το σκεπτικό ο βασιλιάς Μιθριδάτης έπινε κάθε μέρα μικρές αλλα αυξανόμενες δόσεις δηλητήριο ώστε να αποκτήσει ανοχή. Γιατι να το κάνει αυτό κάποιος αν όχι επειδή φοβάται οτι θα τον δηλητηριάσουν? Τελικά ο μύθος λέει οτι αφού ηττήθηκε από τον Πομπήιο, ο Μιθριδάτης προσπάθησε να αυτοκτονήσει χρησιμοποιώντας δηλητήριο αλλά το σώμα του τον αντιμετώπισε όπως οι βοσκοί εκείνο το βοσκόπουλο που φώναζε συνέχεια λύκοοοοοος λύκοοοοοος.Η απόπειρά του απέτυχε λόγω της ανοσίας που είχε καταφέρει να αναπτύξει και τελικά ζήτησε απο εναν στρατιώτη να τον σκοτώσει με το σπαθί του. Θέλω να πώ. Φοβόταν το θάνατο αυτός ο άνθρωπος και όχι το δηλητήριο.Προσωπικά γνωρίζω πολλούς που θα μείνουν αθάνατοι αλλά κανείς δεν ανέπτυξε ανοσία στο θάνατο. Με αυτή τη διατροφή λοιπόν ο Μιθριδάτης κατάφερε να ξεφύγει ? με συγχωρείτε για το ρητορικό ερώτημα.

Η ρητορική σαν τέχνη εχει πάντα μια τάση : Να πλέξει έναν ιστό επιχειρημάτων και έτσι να μπλέξει μέσα στα δίχτυα του λόγου τον ακροατή.Και έτσι να τον πείσει ,αφήνοντας απέξω παραμέτρους του ζητήματος που αν λαμβάνονταν υπόψη ίσως να μη γινόταν πειστικός ο ρήτορας. Σήμερα παρακολουθούμε στην Ελλάδα μια τέτοια ρητορική να πλέκεται με καταπληκτική ικανότητα από τις εκλεγμένες αράχνες του πολιτικού μας συστήματος.Τις αναγνωρίζουμε πια σαν αράχνες εφόσον δεν δείξαμε την ικανότητα να προβλέψουμε ότι εκεί που θα καθόμασταν κάτι ύποπτο συνέβαινε. Το πώς όμως πραγματικά θα αντιμετωπιστεί ο κίνδυνος του αραχνοειδούς είναι ένα ζήτημα που πρέπει να κριθεί εκτός ιστού.Όσες λύσεις προταθούν μέσα στον ιστό απλά θα σε μπλέξουν περισσότερο.Για αυτό και η αράχνη το μόνο που μπορεί να κάνει στη μύγα όσο πετάει είναι να της πεί "έλα αγάπη μου εδώ να πιούμε τσάι". Εξαιρούνται κάτι αράχνες που είδα στο national geographic να χρησιμοποιούν ρόπαλο αλλά την πιάνετε τη γενική εικόνα. Υπάρχει ενα δίχτυ που αν μπλέξεις πέφτεις στο λάθος να αναζητήσεις λύσεις εντός του.

Κατεβαίνοντας ενδοσκοπικά τον πεζόδρομο και ενώ άκουγα τον εαυτό μου να μου λέει "ναι αλλά η φόρμα είναι αναγκαία αγόρι μου για να προστατεύσει το νεογέννητο περιεχόμενο" είδα ενα τύπο να πλησιάζει ένα κάδο και από απόσταση 2 μέτρων να πετάει τη μισοφαγωμένη του τυρόπιτα αστοχώντας. Εκείνος τότε απλά γύρισε και έφυγε αφήνοντας την παραπονεμένη τυρόπιτα στο δρόμο."Και μισοφαγωμένη και πεταμένη στο δρόμο" σκέφτηκε εκείνη.Πουτάνα ζωή.

Λοιπόν να ο σύγχρονος Μιθριδάτης.Αυτός ο άνθρωπος έχει αυτό που πρέπει να αποβάλουμε για να εξελιχθούμε σε κάτι πραγματικά προχωρημένο.Γιατί το θέμα δεν είναι ότι αυτός ο άνθρωπος έβαλε το χεράκι του στη μόλυνση του περιβάλλοντος.Είναι ότι διέπραξε ένα συνειδησιακό ατόπημα ακόμα και για τα δικά του σταθμά.Δεν ήθελε ποτέ να πετάξει στα σκουπίδια την τυρόπιτα. Ήθελε απλά να την ξεφορτωθεί από πάνω του.Είχε διαπράξει ατόπημα ήδη πριν πετάξει το σκουπίδι. Προσωπικά θα προτιμούσα να την πέταγε κατευθείαν κάτω.Εκείνος όμως ανελεύθερος από τα κοινωνικά προστάγματα δεν διαχώρισε φως και σκοτάδι.Και δεν εννοώ καθόλου ότι η πράξη του δείχνει άνθρωπο που έχει επίγνωση οτι το καλό και το κακό είναι συμβάσεις άρα είναι ελεύθερος να κάνει αφήσει τη γκρί πινελιά του στο τοπίο της ζωής του.Αυτός ο άνθρωπος είναι βέβαια οποιοσδήποτε από εμας στο κρισιμο εκείνο σημείο της συνέιδησης που είναι φανερό ότι κάτι πάει στραβά.

Το να κάνεις τα στραβά μάτια είναι σε μεγάλο βαθμό το να αλλάζεις τα σημάδια στο δρόμο.Δε μπορείς να αλλάξεις τα σημάδια στο δρόμο αγόρι μου. Τότε η βόλτα στο μονοπάτι γίνεται στρατιωτική παρέλαση και τα σανδάλια σου καλογυαλισμένα άρβυλα. Είναι η πτυχή εκείνη της ανθρώπινης ψυχής που θέλει να επιβληθεί στη ζωή, να έχει τον έλεγχο , που ασκεί βία πάνω στο ίδιο το φαινόμενο της ζωής.Που θέλει να γίνουν τα πράγματα όπως θέλει εκείνος.Ένα κακομοίρικο
φοβισμένο εγώ σε μια απεγνωσμένη κίνηση να υπερβεί την πραγματικότητα.Να περικυκλώσει εκείνος την πραγματικότητα και όχι εκείνη αυτόν. Μιλάμε τόση ώρα όπως καταλάβατε για το φασισμό είτε σαν πολιτειακή άποψη είτε σαν αδυναμία εμπλοκής με τις πραγματικότητες της ζωής. Το αυγό του φιδιού.

Το αυγό του φιδιού είναι καλά κρυμμένο. Επωάζεται χωρίς να γίνεται αντιληπτό. Το ειπαμε ήδη οτι η ζωή πέρα απο ηθικές προβολές σχετικά με το τι είναι καλό και κακό, ακολουθεί πάντα το ίδιο μοτίβο. Προστατεύεται μέχρι να είναι έτοιμη η ζωή να βγεί στο φώς.Στην πραγματικότητα τα γεγονότα που ζήσαμε τις τελευταίες μέρες μας έκαναν να αντιληφθούμε οτι ζούμε ενα επαναλαμβανόμενο εφιάλτη που θέλει κάτι να μας πεί αλλα εμείς δεν καταλαβαίνουμε τι. Ορίστε ο συμβολικός μύθος της εποχής μας. Η Κοινωνία μας ολόκληρη έχει μπλεχτεί στον ιστό μιας αράχνης και προσπαθεί να βρει λυσεις πως θα βγει από την παγίδα στην οποία έπεσε μόνη της. Η αράχνη εξάλλου το μόνο που έκανε ήταν να πεί "ελα". Η αδυναμία μας να αντιληφθούμε οτι οι λύσεις που ψάχνουμε είναι κομμάτι του προβλήματος οδήγησε σε αργή επώαση νεοναζιστικών φαινομένων. Ειναι πασιφανές οτι η πηγη αυτού του ζητήματος παραμένει ενεργή αλλιώς δε θα ξανάβλεπε το φώς.Σιχαίνομαι τις παρομοιώσεις που σε κάνουν να μοιάζεις με σοφό ενώ δεν είσαι αλλα η αλήθεια είναι οτι η θάλασσα με την παλίρροια βγάζει μόνο ότι έχει ήδη μέσα της.Αυτή είναι η πραγματικότητα.

 Πραγματικά μπορώ να καταλάβω πάρα πολύ καλά γιατί έμεινε έκπληκτη η ελληνική κοινωνία από τα ποσοστά που πήρε η Χρυσή Αυγή στις εκλογές.Άλλωστε μόνο ο πρωτόγονος έμενε έκπληκτος μπροστά στην αυγή κάθε φορά που ερχόταν η ώρα της. Πρέπει να περάσει πολλά συνειδησιακά εμπόδια ο άνθρωπος μέχρι να καταλάβει οτι οσο υπάρχει μερα και νύχτα θα υπάρχει και αυγή.Και όσο υπάρχει καλό θα υπάρχει και κακό.Καθόλου κλισέ και κοινή γνώση δεν είναι όλα αυτά.Είμαστε απλά εξυπνάκηδες της γνώσης και δεν απέχουμε καθόλου από τους απολογητές θεολόγους του χριστιανισμού.Κάνουμε λάθος εξ ορισμού στο να απολογηθούμε και όχι να δηλώσουμε. Παρερμηνεύσαμε και εμείς τον εαυτό μας και δώσαμε λόγο ύπαρξης στην άνοδο νεοναζιστικών φαινομένων.Δεν τους επιτρέψαμε απλά την εκδήλωση, εμείς τα δημιουργήσαμε.Εξού και το πρώτο πράγμα που σκεφτόμαστε σαν λύση είναι η βία εναντίον των φασιστών.Η ίδια νοοτροπία ελέγχου που κάνει τρομαχτικούς τους φασίστες επωάζεται πάλι μέσα μας σιωπηλά.Για αυτό η βία είναι φαύλος κύκλος και όχι λύση.Διότι ο ίδιος τρόμος για έλεγχο ανακυκλώνει τα φαινόμενα.Το χειρότερο από όλα θα ήταν μεσα στο δίχτυ μας να πούμε ότι το πρόβλημα είναι η Χρυσή Αυγή. Τότε απλά διαιωνίζουμε τη μετάθεση του προβλήματος από εμάς στους άλλους, δηλαδή των ευθυνών μας για τη συντήρηση μιας κοινωνίας με αδιέξοδες αξίες που οδηγούν στα ίδια προβλήματα. Αυτές τις ευθύνες βλέπουμε τώρα να τις μεταθέτουν οι ρήτορες της νέας εποχής στα παιδιά που δημιούργησαν.

Και οταν λεω ρήτορες της νέας εποχής εννοώ φίλοι μου εκείνη τη φωνή τη δική σου που θάβει τη φωνή που προσπαθεί να αναρριχηθεί από την ψυχή σου και εσύ κάπως έτσι κατεβαίνεις τον πεζόδρομο στο Κουκάκι με το κεφάλι χαμηλά και σκέφτεσαι "θεέ μου τι ντροπή,  και αμα με περάσουν για τρελό ?"

 

 πηγη:http://arxediamedia.blogspot.com/